Δεν ξέρω πώς τον βλέπετε εσείς, αλλά
στη δική μου συνείδηση ο πρώην υπουργός
Παιδείας, Εξωτερικών και Πρωθυπουργός
αυτής της χώρας Γιώργος Παπανδρέου
έχει ταυτιστεί με τον άνθρωπο με το
μπλε κοστούμι και την μωβ, πένθιμη
γραβάτα ο οποίος το πρωί της 23ης
Απριλίου του 2010 μετέτρεψε μια απλή,
ακριτική κουκίδα πάνω στον χάρτη (το
Καστελόριζο) σε φόντο της μεγαλύτερης
οικονομικής κατάρρευσης που γνωρίσαμε
εμείς οι Έλληνες τον 21ο αιώνα.

Φόντο αλληγορικό, ασφαλώς, αφού – στο
‘σενάριο’ των επικοινωνιολόγων του – το
”ακρωτήρι της ελπίδας” (κοινώς, το
λιμάνι του νησιού) συμβόλιζε την πηγή
δύναμης για τον Γολγοθά που περίμενε
την Ελλάδα με την άνευ όρων είσοδό της
στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, στο
δρόμο των μέτρων λιτότητας του πρώτου
μνημονίου.

Έτσι ο ΓΑΠ (του ”λεφτά υπάρχουν”) και το
ΠΑΣΟΚ ταυτίστηκαν με μια οδυνηρή
περιπέτεια λιτότητας και κοινωνικών
αναταραχών για τη χώρα μας, που όμοιά
της δεν είχε ζήσει ποτέ η Ελλάδα απ’ την
Μεταπολίτευση και έπειτα.

Μια περιπέτεια η οποία δεν είχε σχέση
σε καμιά περίπτωση με τις βαρκούλες που
αρμένιζαν σε ειδυλλιακό φόντο πίσω του
την ώρα που ο τότε πρωθυπουργός… έσωζε
την χώρα μέσω του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου.

Έντεκα χρόνια κι έξι μήνες μετά, ο
γιος του Ανδρέα Παπανδρέου επανήλθε
και πάλι στην πολιτική επικαιρότητα
θέτοντας υποψηφιότητα για αρχηγός του
ΚΙΝΑΛ με τις ‘πλάτες’ συνδικαλιστών του
βαθέος ΠΑΣΟΚ οι οποίοι κάθε άλλο παρά
φερέγγυοι εκπρόσωποι είναι της
ελληνικής κοινωνίας.

Κάθε άλλο παρά φερέγγυος είναι και ο
ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ως
πολιτικός, αφού – πέραν των…
‘μνημονιακών’ πρωθυπουργικών
κατορθωμάτων του – απέδειξε ότι, είτε ως
υπουργός της Παιδείας (σήμα κατατεθέν
της πολιτικής του η βίαιη είσοδος της
”διαπολιτισμικής εκπαίδευσης”  στα
σχολεία, που προκάλεσε την
αντικατάσταση – εν μια νυκτί – του
ελληνικού απ’ τον ‘οικουμενικό
πατριωτισμό’) είτε ως υπουργός των
Εξωτερικών (άσκηση Εξωτερικής
πολιτικής με ζεϊμπέκικα χάριν του
ιδεολογήματος της ”ελληνοτουρκικής
φιλίας”) έμεινε μετεξεταστέος.

Και τώρα, σαν να μην έγινε τίποτα απ’
τα παραπάνω, ήρθε να… ‘επικοινωνήσει’
την υποψηφιότητά του ο όχι σαν ένας
κοινός υποψήφιος για την αρχηγία του
κόμματος, αλλά σαν εγγυητής της
ενότητας του ΠΑΣΟΚ που είναι η ψυχή του
ΚΙΝΑΛ απ’ το 2019!

– Τι σου κάναμε, Θεέ μου, και θα πρέπει
να υποστούμε κι αυτήν τη δοκιμασία σε
περίπτωση επανεκλογής του; διαβάζω
στην τύχη σχόλια αναγνωστών σε μέσα
κοινωνικής δικτύωσης.

Κι αυτά είναι απ’ τα πλέον ”ανώδυνα”,
γιατί παρακάτω οι σχολιαστές – μεταξύ
των οποίων και παλιοί ψηφοφόροι δικοί
του – καγχάζουν σαρκαστικά τα λεγόμενα
της ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς του
(όπου γίνεται λόγος για ‘ανάγκη
διαμόρφωσης κλίματος ενότητας και
συναίνεσης’ και για τη ‘δημιουργία
προϋποθέσεων με σκοπό την μεγαλύτερη
δυνατή διαβούλευση και συμμετοχή των
δημοκρατών πολιτών στις εσωκομματικές
διαδικασίες’) θυμίζοντας ότι το 2015 κάθε
άλλο παρά ενωτικά είχε λειτουργήσει,
αφού διέσπασε το ΠΑΣΟΚ για να
δημιουργήσει το δικό του ΚΙΔΗΣΟ…

Κάτι που του υπενθύμισαν και οι δικοί
του παλιοί ”σύντροφοι”, άλλωστε, είτε
με ανεβασμένους τους τόνους (Γ.
Φλωρίδης) είτε δια της σιωπής (Ευ.
Βενιζέλος). Ωστόσο όλα αυτά ούτε που
άγγιξαν τον Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος
έδωσε την απάντησή του πετώντας για
Κωνσταντινούπολη με σκοπό να
παρακολουθήσει τη συναυλία του Ζουλφί
Λιβανελί προς τιμήν του φίλου του Μίκη
Θεοδωράκη.

Για να επανέλθω όμως στα των
αρνητικών σχολίων που έγιναν στα social
media γύρω απ’ τον πρώην πρωθυπουργό, θα
σας ομολογήσω ότι το πιο ανησυχητικό
για μένα δεν είναι αυτό καθαυτό το εν
λόγω γεγονός, αλλά το ότι έγινε αφορμή
να ξεχειλίσει ο κόσμος τα αρνητικά
συναισθήματα που τρέφει από χρόνια όχι
μόνο για εκείνον, αλλά για όλο το
πολιτικό σύστημα του ”μαζί τα φάγαμε”
και του ξεπουλήματος των οσίων και
ιερών της πατρίδας χωρίς λογοδοσία.

Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι που
”καίει” κυρίαρχα τον λαό μας, ο οποίος
περιμένει ακόμα να τιμωρηθούν οι
”ασύδοτοι κλέφτες” που κατά καιρούς
τον κυβέρνησαν. Εκείνοι που τον
κορόιδεψαν όσο ήταν στην εξουσία
ξέροντας πως δε θα τιμωρηθούν λόγω
παραγραφής των αδικημάτων τους και οι
άλλοι που συγκάλυψαν αδικίες και
νομιμοποίησαν παρανομίες με θύμα τον
ίδιο και την πατρίδα.

– Η πιο μεγάλη τιμωρία είναι να
διοικείται κανείς από χειρότερούς του,
είχε πει ο μεγάλος Σωκράτης.

Και ο λαός μας έκλεισε μέσα του χρόνια
ολόκληρα αυτήν την μικρή αλήθεια, την
κακοχώνεψε και την μετέτρεψε σε
αγανάκτηση, επιθυμία για εκδίκηση, άχτι
κατά των κυβερνητικών μας ταγών
συλλήβδην (βλ. ”δεν πληρώνω, δεν
πληρώνω”, που εξελίχθηκε σε
”γιαουρτώνω, γιαουρτώνω”), για να
αποκατασταθεί η ηθική ισορροπία στην
πολιτική μας ζωή.

Επόμενο ήταν λοιπόν, με φουσκωμένο το
στήθος απ’ την οργή που φούντωνε συν τω
χρόνω, να φτάσει ο λαός στο σημείο του
διχασμού που τον οδήγησε σε
συγκρούσεις και σε υποτίμηση της
εξουσίας την οποία είχε εκλέξει ο ίδιος
για να τον κυβερνήσει.

Έτσι αντιδρά ο λαός που αδικείται.
Έτσι αντιδρά ο λαός όταν βλέπει τους
φταίχτες να μην τιμωρούνται. Γι’ αυτήν
ακριβώς την αντίδραση του λαού στην
ατιμωρησία των ταγών του κάνει λόγο και
ο Πλάτωνας στην ‘Πολιτεία’ του (351 d, 4-6),
όταν λέει εν είδει συμπεράσματος:

– Στάσεις γάρ που, ὦ Θρασύμαχε, ἥ γε
ἀδικία καὶ μίση καὶ μάχας ἐν
ἀλλήλοις παρέχει, ἡ δὲ δικαιοσύνη
ὁμόνοιαν καὶ φιλίαν (Η αδικία, λοιπόν –
Θρασύμαχε – προκαλεί ξεσηκωμούς και
μίση και μάχες μεταξύ των ανθρώπων, ενώ
αντίθετα η δικαιοσύνη προκαλεί ομόνοια
και φιλία).

Με δεδομένα αυτά, επόμενο είναι να
διαιωνίζεται στην πολιτική μας σκηνή
μια κατάσταση μη διαυγής σε πολλά
θέματα σαν αποτέλεσμα της ατιμωρησίας
των ενόχων πολιτικών μας. Μια κατάσταση
που θα συνεχίζει να όζει μέχρι να
τιμωρηθούν αυτοί και να αρθούν οι
αδικίες που προκάλεσαν με την πολιτική
τους.

Έτσι θα μάθουν και οι πολίτες να είναι
φερέγγυοι. Να μην κρύβουν από το κράτος
τα κέρδη τους, πολύ περισσότερο να μην
το κλέβουν. Μέχρι να γίνει αυτό όμως, αν
λάβουμε υπόψη και τις σύγχρονες
δοκιμασίες τις οποίες υφίστανται λόγω
κορονοϊού και όχι μόνο, νιώθουν ότι
ζουν σε ιδιόρρυθμη, σύγχρονη ‘κατοχή’
όπου οι δυνατοί έχουν πάντα δίκιο και
οι πολίτες άδικο.

Αυτή η αίσθηση του συνδυασμού της
αδικίας με την αναξιοκρατία και τη
συναισθηματική καταπίεση είναι πολύ
επικίνδυνη, γιατί ισοδυναμεί με
τορπίλη στα θεμέλια της δημοκρατίας.

Το ίδιο επικίνδυνες όμως είναι και οι
ψεύτικες προσδοκίες που καλλιεργούν οι
πολιτικοί στον λαό, για να χτίσουν
καριέρες ξέροντας πως αυτός ψάχνει
απεγνωσμένα να κρατηθεί από την ελπίδα.
Μόνο που αυτή πρέπει να είναι
χειροπιαστή κι όχι κάλπικη. Να
στηρίζεται στην ειλικρίνεια και όχι
στο ενσυνείδητο ψέμα.

Γιατί μόνο η ειλικρίνεια θα
επαναφέρει τις ισορροπίες μεταξύ των
κυβερνώντων και των εκλογέων τους. Των
εκλογέων που τους βλέπουν πάντα οι
πολιτικοί σαν άβουλους ψηφοφόρους
τους, επιρρεπείς στην κομματική
προπαγάνδα και την υποσχεσιολογία.

Όταν όμως τους βλέπεις έτσι, τότε
αυτόματα τους οδηγείς στη διαφθορά και
τη σήψη, η οποία αναγορεύει σε ήρωες
τους Εφιάλτες του τόπου σου. Αν τους
βλέπεις έτσι και τους διασύρεις ως
διεφθαρμένους στο εξωτερικό (βλ. δήλωση
ΓΑΠ ”Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα”, 2010),
δε θα έπρεπε καν να φιλοδοξείς να τους
κυβερνήσεις, πολύ περισσότερο να τους
ξανακυβερνήσεις.

Για να φτάσεις στον στόχο αυτό, θα
έπρεπε να έχεις αλλάξει την οπτική σου
προηγουμένως. Να πάψεις να τους
αντιμετωπίζεις, δηλαδή, σαν άβουλα
πρόβατα στο μαντρί που είναι έτοιμα να
πουλήσουν την ψήφο τους έναντι κάποιας
διευκόλυνσης και να τους δεις σαν
εκλογείς έτοιμους να σε ψηφίσουν
συνειδητά, εφόσον το αξίζεις.

Και το ”αξίζεις” απέχει πολύ απ’ τα
εθνομηδενιστικά, τα ψευτοπατριωτικά
και τα πολυπολιτισμικά (σε κάθε
περίπτωση ευκαιριακά) πυροτεχνήματα με
τα οποία μας εμπαίζει, δυστυχώς, η
πλειονότητα των πολιτικών μας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου,
συγγραφέας)