Ο Ιμπραημ το Νοέμβριο του 1825 άφησε την Τρίπολη και μετέβη στο Μεσολόγγι για να βοηθήσει τον Κιουταχή που πολιορκούσε τη μαρτυρική πόλη.

Μετά την Έξοδο (10 Απριλίου 1826) επέστρεψε δριμύτερος στην Πελοπόννησο, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κλεφτοπόλεμο του Κολοκοτρώνη, που του προκαλούσε σημαντικές φθορές.

Τον Ιούλιο του 1826 επιχείρησε να καταλάβει τη Μάνη, αλλά απέτυχε παταγωδώς.

Οι Μανιάτες, μέ τίς νίκες τους στην Βέργα και στον Διρό, αφ’ ενός διατήρησαν τήν ελευθερία τής γής τους, συνεχίζοντας μία παράδοση τετρακοσίων ετών, αφ’ ετέρου μέ τό παράδειγμά τους κράτησαν ψηλά τό ηθικό τών υπόλοιπων Ελλήνων.

Μετά τήν αποτυχία του στή Μάνη, ο Ιμπραήμ συνέχισε τό καταστρεπτικό του έργο στά δερβένια τού Λεονταρίου καί στόν κάμπο τής Καρύταινας.

ΕΕ21

Οι κάτοικοι είχαν καταφύγει στά σπήλαια καί τά μοναστήρια τής περιοχής καί από εκεί έστηναν ενέδρες στά απομονωμένα αποσπάσματα τού Ιμπραήμ, προκαλώντας του διαρκώς απώλειες.

Στο χωριό Μεχμέταγα (σημερινή Γαρέα Μαντινείας) τρεις λόχοι Αιγυπτίων του Ιμπραήμ βαδίζουν προς αυτό ανύποπτοι.

Σύμφωνα με το σχέδιο του Θ. Κολοκοτρώνη, οι αποδυναμωμένοι λόγω των εσωτερικών έριδων, Έλληνες έχουν επιδοθεί σε κλεφτοπόλεμο φθοράς ξεκομμένων τμημάτων του Ιμπραήμ.

Στο χωριό έχει στήσει μια τέτοια ενέδρα ο Πορτογάλος φιλέλληνας Αντόνιο Αλμέιδα με τακτικό ιππικό (90 λογχομφορους ουλανους) και οι Στάικος Σταϊκόπουλος και Παναγιώτης Γιατράκος με ατάκτους πεζούς.

Οι Αιγύπτιοι πέφτουν στην ενέδρα. Ακούγοντας τους πυροβολισμούς οι ακροβολισμένοι, για τον ίδιο λόγο, στο διπλανό χωριό Ρίζες, Χατζή Μιχάλης Νταλιάνης (άτακτο ιππικο), Νικηταράς και Ιωάννης Καρόγλου προσέτρεξαν φράζοντας τον δρόμο υποχώρησης.

Η σφαγή ήταν σχεδόν πλήρης (200-300).

Οι ελάχιστοι που διέφυγαν από τον κλοιό έτρεξαν να ειδοποιήσουν για το συμβάν στην Τρίπολη.

Οι δυνάμεις του Ιμπραήμ έσπευσαν προς την Γαρέα, αλλά ήταν αργά.

Οι Ελληνικές δυνάμεις είχαν ήδη εξαφανιστεί στα γύρω βουνά σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του Γέρου του Μωριά.

Το περιστατικό αυτό ήταν τυπικό του αγώνα για όλο το καλοκαίρι και φθινόπωρο του 1826.

Ο Κολοκοτρώνης στην μάχη είχε στή διάθεσή του, ένα μικρό τακτικό σώμα ιππικου υπό τήν αρχηγία τού Πορτογάλου φιλέλληνα Αλμέιδα, ένα σώμα τριακοσίων ανδρών από τή Μικρά Ασία, πού είχε οργανώσει ο Ιωάννης Καρόγλου μέ τήν ονομάσια «Ιώνιος Φάλαγξ» καί μία ίλη ιππικού υπό τήν αρχηγία τού Χατζή Μιχάλη Νταλιάνη.

Ήταν η μοναδική φορά που ο «ΓΕΡΟΣ» είχε στα χέρια του έναν υποτυπώδη τακτικό στρατό υπό τις διαταγές του.

Εφάρμοσε τακτικές που είχε διδαχθεί στον βρετανικό στρατό σαν Ταγματάρχης.

Δηλαδή εάν ο Έλληνας Αρχιστράτηγος είχε στα χέρια του τακτικό στρατό θα έφτανε μέχρι το Καιρό!

*Ο Νικηταράς από ζήλο στην καταδίωξη των Αιγυπτίων απομακρύνθηκε και παραλίγο να αιχμαλωτιστεί.

Διασώθηκε από επέμβαση των Ελλήνων ουλανων λογχοφόρων του Αντόνιο Αλμέιδα.

(Φωτο:Νικηταράς. Αντόνιο Αλμέιντα και Βαυαροί ουλανοι για έχουμε μια εικόνα των ουλανων)