«Το αυγό ήταν από την αρχαιότητα αντικείμενο ιερό και ενίοτε βασικό στοιχείο των ταφικών κτερισμάτων. Το σχήμα του συμβολίζει τον κόσμο αλλά και την ύπαρξη ζωής, γεγονός που του δίνει (αναλογική) μαγική διάσταση. Είναι κλειστό σαν τον τάφο του Ιησού αλλά εμπεριέχει ζωή. Το σπάσιμο του αυγού αναπαριστά συμβολικά το σπάσιμο των δεσμών του θανάτου και τη μετάβαση στην αιώνια ζωή. Το δε ερυθρό χρώμα η παράδοση θέλει να ταυτίζεται άλλοτε με το αίμα του Χριστού κι άλλοτε με τα δάκρυα της Παναγίας που έβαψαν τα αυγά που πρόσφερε στους φρουρούς για να μη βασανίσουν τον Υιό Της.»

Γιατί τσουγκρίζουμε αυγά το Πάσχα;

Πόσες βαθιές είναι οι ρίζες και πόσο ισχυρός ο συμβολισμός του εθίμου που νίκησε τον χρόνο;

Τι σημαίνει ότι τα αυγά που γεννούσαν οι κότες την Μ. Πέμπτη είχαν ξεχωριστές ιδιότητες;

Τι είναι οι αυγομαχίες και σε ποιές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας διατηρείται ακόμη το έθιμο;

Έβαφαν αυγά στο Βυζάντιο και τι συνέβη την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Η Μυροφόρα Ευσταθιάδου, Διδάκτωρ Λαογραφίας ΕΚΠΑ, Μεταδιδακτορική ερευνήτρια Τμήματος Ιστορίας & Εθνολογίας Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (Εργαστήριο Λαογραφίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας) λύνει απορίες και ανασύρει ιστορίες εθίμων που συγκινούν, αλλά και εκπλήσσουν.

-Το έθιμο του πασχαλινού αυγού έχει ρίζες στον προχριστιανικό κόσμο;

Ο λαϊκός άνθρωπος αγαπά την τελετουργία, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και του θανάτου. Το βάψιμο των αυγών είναι ένα δημοφιλές τελετουργικό στοιχείο, ήδη από την αρχαιότητα κι έτσι επιβεβαιώνεται και η διεθνική διάσταση μιας τοπικής παράδοσης.

Οι μελετητές αναφέρουν βαμμένα αυγά στην Ευρώπη, την Ασία έως την Κίνα, ακόμη και στην Αίγυπτο, που συνδέονται, σχεδόν πάντοτε, με τοπικά εορταστικά έθιμα.

Άλλωστε η πλειοψηφία των εθίμων που τελούνται το Πάσχα, ακόμη και η ουσία της εορτής, απαντάται στην αρχαία ελληνική γραμματεία (όπως για παράδειγμα τα Αδώνια μυστήρια, ένα τελετουργικό ενθύμησης του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνη).

Το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει τον λαό να πράξει, να λατρέψει και εν τέλει να διατηρήσει ένα αρχαίο, ενίοτε απαγορευμένο έθιμο. Όταν ένα στοιχείο γοητεύει το λαό, δεν καταργείται, ανεξαρτήτως της αρχικής προέλευσής του, αλλά εντάσσεται, άλλοτε παράπλευρα κι άλλοτε με άνεση και παρρησία στο τελετουργικό, με την ανοχή της Εκκλησίας ή «υπό τη σκιά των εκκλησιαστικών τελετών» (Δ. Λουκάτος).

Διαβάστε τη συνέχεια στη Huffington Post