Αλέκος Μιχαηλίδης   

Για ακόμα μια φορά, η γειτονιά μας συγκλονίζεται από τη σύρραξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων, θανατηφόρα τούτη τη φορά. Ως συνήθως, αυτή που πλήττεται περισσότερο είναι η πλευρά των Παλαιστινίων και δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Επίσης, ως συνήθως, ο θάνατος προσεγγίζεται επιφανειακά από τους Κύπριους, που όφειλαν να είναι πιο νηφάλιοι απέναντι σε κράτη που επιβάλλονται διά της βίας ή απέναντι σε μια διένεξη πολύ πιο περίπλοκη από το Κυπριακό, για το οποίο καμώνονται πως έχουν κάποια ιδέα.

Τούτη τη φορά, λοιπόν, που όλα άρχισαν μετά την απομάκρυνση οικογενειών Παλαιστινίων από σπίτια στην Ιερουσαλήμ (για το καθεστώς των οποίων χρειάζεται σοβαρή μελέτη), αποφάσισαν αρκετοί Κύπριοι να υιοθετήσουν απνευστί το αφήγημα πως το Ισραήλ «αυτοαμύνεται». Διαδικτυακά πάντα, προτάσσουν κάτι χαζοχαρούμενα συνθήματα –«Istand with Israel»– και εκφράζουν την υποτέλειά τους στο μεγάλο κράτος που εποικίζει ασυστόλως την κατεχόμενη Δυτική Όχθη και βομβαρδίζει ασταμάτητα περιοχές που προφανώς δεν είναι… πυρηνικά εργοστάσια της Χαμάς.

Σαν παντογνώστες της γεωπολιτικής, ξεδιπλώνουν μια πρόσκαιρη αγάπη για το Ισραήλ (επειδή είναι στρατηγικός μας εταίρος, όπως πρώτος είπε ο μ. Δημήτρης Χριστόφιας), αγνοώντας το γεγονός ότι σε έναν πόλεμο, η πιο κακοποιημένη πλευρά είναι αυτή των αμάχων. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι σαδιστικό, σαθρό και τραγικό να αντιμετωπίζεται ένας ολόκληρος λαός σαν όργανο της Χαμάς, των φονταμενταλιστών και κατ’ επέκταση του Ερντογάν. Είναι, για να γίνει πιο κατανοητό, σαν να αντιμετωπίζεται το Κυπριακό αναλόγως του τι θέλουν οι πολιτικές δυνάμεις των Ελληνοκυπρίων, σαν να μαστιγώνεται ο κυπριακός Ελληνισμός για όσα διέπραξαν οι προδότες το 1974. Σωστό;

Από την άλλη, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως δεν νομιμοποιείται η Χαμάς, που παίζει ένα θανατηφόρο πολιτικοθρησκευτικό παιχνίδι, να εκτοξεύει τυφλά ρουκέτες σε περιοχές Ισραηλινών. Να γίνει ξεκάθαρο ότι η ξαφνική αγάπη του Ερντογάν για τους Παλαιστινίους είναι υποκριτική και συγκεκριμένη και βλάπτει όλους τους λαούς της γύρω περιοχής, κυρίως τους Κούρδους. Να γίνει ξεκάθαρο ότι οι εχθροπραξίες δεν συμφέρουν τον δύσμοιρο παλαιστινιακό λαό, ότι η βία δεν οδηγεί πουθενά, ότι ο πόλεμος είναι αρρώστια και πρέπει να ιαθεί προς υπηρεσία της Δικαιοσύνης.

Στο διά ταύτα, χρειάζεται νηφαλιότητα για να αντιμετωπιστεί ένα τόσο βαρύ ζήτημα όπως το Παλαιστινιακό, ειδικά από ανθρώπους που ζουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια υπό την απειλή κατακτητών και εισβολέων, που ζουν εδώ και 47 χρόνια με 40.000 Τούρκους στρατιώτες στον τόπο τους, απέναντι στο διαρκές έγκλημα του εποικισμού, υπό το βάρος του θανάτου. Περιττά, λοιπόν, τα περί αυτοάμυνας του Ισραήλ όταν η Παλαιστίνη μετρά δεκάδες νεκρούς. Περιττά τα γλυκανάλατα «I stand with Israel» σάμπως και είναι η αδικημένη πλευρά του συγκεκριμένου πολέμου, τον οποίο τάχα ξέρουμε απ’ έξω κι ανακατωτά. Ή θα απορρίψουμε την κατοχή, τον φασισμό, τον εποικισμό σε όλες τις εκδοχές τους, χωρίς συμφεροντολογικά «αλλά» ή θα μας καταπιεί η ιστορία ανεπανόρθωτα.

Φιλελεύθερος