Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη πριν από μερικές δεκαετίες, αλλά όμως τίποτα δεν έχασε από την αξία και τη σημασία της

Ένα από τα πιο αξιόλογα πρόσωπα, που εξακολουθούν να γράφουν ιστορία, όχι μόνον μέσα από τις σελίδες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, αλλά της δημοσιογραφίας και της πολιτικής είναι ο Γιάννης Μαρίνος. Όταν ακούς για Οικονομικό Ταχυδρόμο αυτομάτως σου έρχεται στο μυαλό ο Γιάννης Μαρίνος, για το δημοσιογραφικό ήθος του, για τις γνώσεις του, για την Παιδεία του για την ανθρωπιά του. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη πριν από μερικές δεκαετίες, αλλά όμως τίποτα δεν έχασε από την αξία και τη σημασία της:

Το Γιάννη Μαρίνο δεν τον ήξερα. Είχα όμως την τύχη να τον γνωρίσω στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, στο «Βήμα». Με φώναξε ο κλητήρας που είχαμε στην εφημερίδα και μου είπε: «Σας θέλει ο κύριος Μαρίνος». Ρωτάω τον κλητήρα: «Ποιος είναι αυτός;» «Σήκω ρε καλόπαιδο που κάνεις και πλάκα. Πήγαινε απέναντι στον Οικονομικό Ταχυδρόμο».

Ο Γιάννης Μαρίνος είχε το «στρατηγείο» του στον δεύτερο όροφο, σε ένα κτίριο απέναντι από το «Βήμα» της Χρήστου Λαδά, εκεί όπου βρισκόταν το μουσείο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Πηγαίνω και βλέπω έναν κύριο ευγενέστατο, με χαμόγελο, ο οποίος μάλιστα δεν κοίταζε στα μάτια τον συνομιλητή του και του μιλούσε στον πληθυντικό: «Καθίστε, μήπως θέλετε έναν καφέ; Να φωνάξω τον Λάμπρο τον καφετζή». Παραξενεύτηκα και τον ρωτάω για να βεβαιωθώ, διότι η σκηνή στο γραφείο ενός διευθυντή ήταν πρωτόγνωρη για μένα: «Είστε σίγουρα ο κ. Μαρίνος, ο διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου;», ρώτησα με ένα είδος καχυποψίας στη φωνή μου: «Μάλιστα», μου είπε και αμέσως μετά τον ρώτησα τι ακριβώς με ήθελε:

«Έχω μάθει πως μαθητής ακόμα ότι ήσασταν Πρόεδρος της Μακαριακής Νεολαίας στην Κύπρο». «Ήμουν απλό μέλος. Πρόεδρος μόνον στο σχολείο μου», του εξήγησα. «Τον Μακαριότατο Πρόεδρο της Κύπρου τον γνωρίζετε;» «Βεβαίως», του απαντώ: «Θέλω μια χάρη, ένα ραντεβού με τον Μακάριο». Πάλι παραξενεύτηκα, είναι δυνατόν κοτζάμ διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου να μην μπορούσε να κλείσει ραντεβού με τον Μακάριο και ζητούσε από έναν νεαρό συντάκτη να του το κλείσει μόνον και μόνον επειδή ήταν μέλος της Μακαριακής Νεολαίας, στον αγώνα της κατά της ΕΟΚΑ Β΄;

Ο Μακάριος τότε, μόλις είχε επιστρέψει στην Κύπρο και δεν βρισκόταν στο καταστραμμένο από τους πραξικοπηματίες Προεδρικό Μέγαρο, αλλά σε ένα κοντινό κτίριο στο Public Information Office (PIO), κάτι σαν τη δική μας Γενική Γραμματεία Τύπου και Ενημέρωσης. Υπήρχε, βλέπετε, ακόμα ο φόβος της δολοφονίας του. Φαντάστηκα ότι ο Γιάννης Μαρίνος θα ήθελε να του έπαιρνε κάποια συνέντευξη. Πάω να φύγω, με σταματάει και μου λέει: «Μισό λεπτό, δεν σας είπα τον λόγο που σας φώναξα.. Δεν πρόκειται για συνέντευξη. Τον θέλω για ανθρωπιστικό ζήτημα και ίσως αυτό βοηθάει να γίνει το ραντεβού πιο γρήγορα».

Μου εξήγησε λοιπόν ότι οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια της εισβολής μπήκαν σε ένα χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου. Αν θυμάμαι καλά το χωριό λεγόταν Ασσια και εξακολουθεί να είναι κατεχόμενο μέχρι σήμερα. Μπαίνοντας οι στρατιώτες του Αττίλα σε ένα σπίτι ελληνικό, σκότωσαν όλη την οικογένεια και όποιους συγγενείς βρίσκονταν εκεί. Δύο μικρά παιδάκια προσπάθησαν να διαφύγουν από το παράθυρο. Κάποιος τα είδε και τα γάζωσε. Όμως δεν πέθαναν, αλλά βρέθηκαν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση με μια ριπή στην πλάτη. Ο Γιάννης Μαρίνος ήθελε να τα υιοθετήσει…

για τη συνέχεια  ΟικονομικόςΤαχυδρόμος