Τον Μάρτιο του 1822 ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με τους άνδρες του πολιορκούσαν τους Τούρκους, που είχαν οχυρωθεί στην Ακρόπολη. Τα πολεμοφόδια των Τούρκων είχαν εξαντληθεί και οι στρατιώτες ήταν έτοιμοι να σπάσουν τους κίονες του Παρθενώνα για να αφαιρέσουν το μολύβι, που υπήρχε στο κέντρο τους με σκοπό να κατασκευάσουν βόλια για τα όπλα τους.

Το γεγονός αυτό ο νέος αγωνιστής και αρχαιολόγος Κυριάκος Πιττάκης το ανάφερε στον Ανδρούτσο, ο οποίος έδωσε βόλια στους Τούρκους και έσωσε τα μάρμαρα του Παρθενώνα.

Το ποίημα του ιατρού Στεφάνου Ντεμίρη είναι εμπνευσμένο από αυτό το γεγονός.

«Κάθεται ο πολέμαρχος σ’ ίσκιο χιλιόχρονης ελιάς
και το παχύ μουστάκι του μ’ οργή αναμασάει.
Θωρεί στον οίκο της Θεάς, Κούρδους να σπάν’ κολώνες.
Φουντώνει μέσα του θυμός, στους Τούρκους πλησιάζει.

                                                                                             Γιατί μωρέ Κονχάρηδες, τσακάλια της ερήμου,                                                                                                    βαλθήκατε στο χαλασμό της βουβαμένης πέτρας.

Τι σας χρωστάνε τ’ άψυχα; Σας λείπει το κουράγιο
Να κτυπηθήτε μ’ Έλληνες, π’ ατρόμητοι ματώνουν;

….Πάρτε τα μπαρουτόβολα και ρίχτε μας, σκοτώστε.
Μ’ αφήστε τα Αθάνατα κόσμους να καταυγάζουν .

Εμείς φτωχοί, εμείς σκυφτοί, άσημοι, ξεχασμένοι,
τιμή καμμιά δεν έχουμε. Χαλάστε, αφανίστε, μα τούτα δω
πρόγονοι μας δάσκαλοι των ανθρώπων, τα στήσανε
προσκύνημα. Τα σέβεται ο χρόνος.

Κι ο αγράμματος Πολέμαρχος μ’ ήρεμη την ψυχή του
γύρισε στο στρατόπεδο. Κουρνιάζει στο τσαντήρι.
Μπορεί να εσωτάρχισε το τούρκικο τ’ ασκέρι.
Μα σώθηκαν τα μάρμαρα τ’ Αιώνιου Παρθενώνα.»

Νικόλαος Σαμψών