REAL TIME |

Weather Icon
Απόψεις 15 Ιανουαρίου 2021

Η Στρατηγική της Αγκινάρας

Η Στρατηγική της Αγκινάρας

Γράφει ο Δημήτριος Καρατζίδης

Ο στρατηγός Μπωφρ (Beaufre 1987) μελετώντας τη στρατηγική της Έμμεσης Προσέγγισης του Liddell Hart ανέπτυξε τη θεωρία της «Έμμεσης Στρατηγικής», την οποία ορίζει ως την «τέχνη της εκμεταλλεύσεως κατά τον καλύτερο τρόπο των στενών περιθωρίων της ελευθερίας ενέργειας και της αποκομίσεως αποφασιστικών επιτυχιών, παρά τον περιορισμό των στρατιωτικών μέσων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν». Αυτή η στρατηγική έχει «δόλια» χαρακτηριστικά τα οποία επειδή είναι παραλλαγμένα (καμουφλαρισμένα), συνήθως παρανοούνται με αποτέλεσμα να επιφέρουν αποτυχίες και να κοστίζουν πολύ ακριβά στους αφελείς-παθόντες. Σκοπός της «Έμμεσης Στρατηγικής» είναι η επίτευξη του πολιτικού στόχου με νίκη όχι στο στρατιωτικό πεδίο, αλλά με «έτερα μέσα».

Στην παραπάνω «δόλια» στρατηγική ο Μπωφρ εντάσσει τον «ελιγμό της αγκινάρας» με τον οποίο επιδιώκεται η επίτευξη «διαδοχικών και σχετικά μέτριων Αντικειμενικών Σκοπών (ΑΝΣΚ) με διαλείμματα για διαπραγματεύσεις». Δηλαδή επιτυγχάνεται ένας μερικός ΑΝΣΚ και στη συνέχεια επέρχεται πρόσκαιρη ηρεμία για κάποιο χρονικό διάστημα πριν την ενέργεια για την επίτευξη του επόμενου ΑΝΣΚ. Δηλαδή ο «επιτιθέμενος» προχωρεί βήμα-βήμα σαν να ξεφλουδίζει φύλλο-φύλλο μια αγκινάρα.

Η Τουρκία από τη δεκαετία του ΄50 έως σήμερα εφαρμόζει μια επιτυχημένη στρατηγική εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας μας και του Ελληνισμού, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «Στρατηγική της Αγκινάρας». Οι Τούρκοι θέτουν κάθε φορά έναν σχετικά μικρό ΑΝΣΚ εις βάρος των νόμιμων κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και τον πετυχαίνουν με σχετική ευκολία, κυρίως γιατί το «ελλαδικό κράτος», εκτός από καλός γείτονας, «οφείλει» (με ποια ανταλλάγματα  άραγε;) να είναι και πιστός σύμμαχος. Στη συνέχεια γίνονται κάποιες συναντήσεις πολιτικών των δυο πλευρών για διαβουλεύσεις, μερικά ζεϊμπέκικα και εάν βολέψει και καμιά κουμπαριά. Αυτό όμως που κέρδισε η Τουρκία το κρατάει και δεν το απεμπολεί, ενώ η δική μας πλευρά το υποβαθμίζει.

Αφού περάσει κάποιο χρονικό διάστημα οι Τούρκοι προχωρούν στον επόμενο μέτριο ΑΝΣΚ, ο οποίος και αυτός είναι κάπου μακριά από την Αθήνα. Οι ελληνόφωνες ελίτ των Αθηνών προβαίνουν σε ορισμένες καταδικαστικές ανακοινώσεις, κυρίως όμως για εσωτερική κατανάλωση από τους κομματικούς στρατούς του άθλιου πολιτικού μας συστήματος. Οργανώνονται και ορισμένες διερευνητικές επαφές για να ηρεμίσουν τα πνεύματα, με ή χωρίς ζεϊμπέκικα και κουμπαριές. Όμως και πάλι η Τουρκία κρατάει τα κέρδη της, ενώ εμείς και πάλι υποβαθμίζουμε το γεγονός.

Ορισμένες φορές οι εθνομηδενιστικές ελίτ των Αθηνών υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, ώστε ακόμη και την εισβολή και κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας, να τη θεωρούν ότι … «κείται μακράν». Γενικά ότι είναι εκτός Αθηνών θεωρείται ότι «κείται μακράν». Οι εξαιρέσεις απλά υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Το ίδιο σενάριο συνεχίζεται εδώ και επτά δεκαετίες. Δηλαδή οι Τούρκοι επιτυγχάνουν διαδοχικά τους μέτριους ΑΝΣΚ τους σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, προχωρώντας βήμα βήμα, όπως ακριβώς ξεφλουδίζουμε πέταλο πέταλο την αγκινάρα πριν την καταναλώσουμε.

Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική το «ελλαδικό κράτος» εφαρμόζει μια πρωτότυπη στρατηγική, τη «Στρατηγική της Απάθειας». Η στρατηγική αυτή επίσημα αναφέρεται ως στρατηγική της αποτροπής, δηλαδή μια στρατηγική η οποία αποσκοπεί στη  διατήρηση του status quo με την απειλή χρήσης βίας. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Πίσω από τη διακηρυγμένη στρατηγική της αποτροπής βρίσκεται καμουφλαρισμένη και εφαρμόζεται η στρατηγική του κατευνασμού.

Με αποφάσεις της πολιτικής μας ηγεσίας προβαίνουμε κατά διαστήματα σε μικρές παραχωρήσεις στις τουρκικές διεκδικήσεις, με σκοπό να αντιμετωπιστεί μια δυσμενής κατάσταση η οποία έχει διαμορφωθεί. Ενδεχομένως αυτή η στρατηγική να ήταν η καταλληλότερη προς κέρδος χρόνου για την αναβάθμιση και ισχυροποίηση των συντελεστών ισχύος της χώρας. Όμως εκτός του ότι εμείς εδώ και χρόνια πετυχαίνουμε το αντίθετο, αυτή η στρατηγική δεν μπορεί να εφαρμόζεται εις το διηνεκές, καθόσον κατά την άποψή όχι μόνο εξυπηρετεί καταφανώς τη «Στρατηγική της Αγκινάρας» της Άγκυρας, αλλά και οδηγεί τη πατρίδα μας είτε σε πολεμική αναμέτρηση ή σε έναν άνευ προηγουμένου εθνικό εξευτελισμό. Αυτά όμως από ότι φαίνεται δεν απασχολούν και πολύ την πολιτική μας ηγεσία, η οποία ενδεχομένως να γνωρίζει κάτι το οποίο εγώ αγνοώ και να έχει καταστρώσει κάποιο «ειδικό» σχέδιο σε επίπεδο Υψηλής Στρατηγικής, για τη βέλτιστη εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος. Ευχής Έργον.

Διακεκριμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Τουρκία στοχεύει στη «φινλανδοποίηση» της χώρας μας. Αυτό θα ήταν μια δυσμενής κατάσταση, την οποία όμως θα είχαμε τη δυνατότητα να την ανατρέψουμε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Η εκτίμησή μου είναι ότι σε επίπεδο Υψηλής Στρατηγικής, η Τουρκία στοχεύει στην «Ιμιοποίηση της χώρα μας» (Γιώργος Κοντογιώργης), έτσι ώστε να μπορέσει να αναδειχθεί σε πρώτο χρόνο σε μια περιφερειακή δύναμη και στο απώτερο μέλλον σε μια μεγάλη δύναμη. Η στρατηγική αυτή των Τούρκων, εφόσον επιτύχει το στόχο της, θα αποδειχθεί ως η τέλεια Στρατηγική: Νίκη χωρίς πόλεμο. Όσον αφορά τη δική μας πλευρά, ο Ελληνισμός θα υποστεί μια ανυπολόγιστης αξίας ήττα, την οποία θα τη συνέκρινα μόνο με μια ήττα από τον Ξέρξη ή το Δαρείο πριν δυόμισι χιλιετηρίδες.

Εν κατακλείδι, τα σημεία τριβής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τόσα πολλά, κυρίως με ευθύνη της αναθεωρητικής πολιτικής της Άγκυρας, που έχουν γίνει πλέον «γόρδιος δεσμός». Κορωνίδα των διακρατικών τριβών, εκτός από το κυπριακό πρόβλημα, θεωρώ την αιγιαλίτιδα ζώνη. Αυτή την αμύθητης αξίας προίκα της γεωγραφίας προς τη πατρίδα μας, η οποία δεν αφορά κάποια κυριαρχικά δικαιώματα αλλά την «πλήρη κυριαρχία» του παράκτιου κράτους, λαμβάνοντας υπόψη τους περιορισμούς που αφορούν το προνόμιο τρίτων χωρών για «αβλαβή διέλευση».

Ιστορικά μόνο ο Μέγας Αλέξανδρος μπόρεσε να λύσει τον γόρδιο δεσμό, χρησιμοποιώντας το ελληνικό σπαθί του.

Είναι απορίας άξιο πως ορισμένοι σπιθαμιαίοι πολιτικάντηδες, προσπαθούν εδώ και μερικά χρόνια να υπερβούν αυτή τη πράξη του Μακεδόνα βασιλιά, προσπαθώντας απεγνωσμένα να λύσουν αυτό το «γόρδιο δεσμό» με γυμνά τα χέρια τους.

Δημήτριος Καρατζίδης

ΠΗΓΕΣ

Liddell Hart Sir Basil. Η Έμμεσος Στρατηγική. Έκδοση ΔΕΚΠ|ΓΕΣ, Αθήνα 1963.

Beaufre. Εισαγωγή στην Στρατηγική. Έκδοση ΔΕΚΠ|ΓΕΣ, Αθήνα 1987

Κολιόπουλος Κωνσταντίνος. Η Στρατηγική Σκέψη από την Αρχαιότητα έως Σήμερα. Εκδόσεις Ποιότητα. Αθήνα 2008.

Γ. Κοντογιώργης: Ιμιοποίηση της Ελλάδας. (https://www.youtube.com/watch?v=-0_fNTzrqOY&feature=emb_logo)

Άρθρο: Η Στρατηγική μας Τύφλωση (https://infognomonpolitics.gr/2020/10/i-stratigiki-mas-tyflosi/)

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter

Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube

Εγγραφείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube