Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «COVID-19 το αιφνίδιο τέλος του παρασιτισμού», από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις», ο Γιώργος Καραμπελιάς είχε την ευγένεια να παραχωρήσει ένα σχόλιο ειδικά για να ενημερώσει τους αναγνώστες του DP. Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα και δώρο για τους αγαπημένους μας, τις εορταστικές ημέρες που ακολουθούν. Ας το διαβάσουμε, αφού πρώτα προσθέσουμε από την πλευρά μας, ότι το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί την επιτομή του “ουδέν κακόν αμιγές καλού”! Αυτό το “καλό” επιχειρεί με επιτυχία να διακρίνει, επί του οποίου το πολιτικό σύστημα, με την πίεση της ελληνικής κοινωνίας, οφείλει να οικοδομήσει την “επόμενη ημέρα”:

Η κρίση του κορωνοϊού ήρθε να ολοκληρώσει μια μακρά περίοδο ανατροπών τόσο στο παγκόσμιο σύστημα όσο και με δραματικότερο χαρακτήρα στην Ελλάδα – που εγκαινιάστηκαν το 2008-2009 και διευρύνονται με βίαιο τρόπο με την πανδημία του κορωνοϊού, πλήττοντας καίρια ένα μοντέλο που κυριάρχησε στο παγκόσμιο προσκήνιο, το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Στη χώρα μας, με την κρίση του κορωνοϊού, ολοκληρώθηκε –και ελπίζω να μείνουμε μόνο έως εκεί– η δραματική περίοδος μιας υπερδεκαετούς κρίσης που μοιάζει με έναν πόλεμο μεγάλης διάρκειας. Όπως όλες, οι ιστορικές περίοδοι στη χώρα μας, έτσι και η μεταπολιτευτική περίοδος έλαβε τέλος μέσα σε μια καταστροφική κρίση.

Ολόκληρο το παραγωγικό και το κοινωνικό-πολιτικό τοπίο της χώρας ανασκάφτηκε διαλύοντας παραγωγικούς τομείς και πλήττοντας τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, και υπονομεύοντας την αμυντική αξιοπιστία της με την συρρίκνωση των αμυντικών δαπανών, συρρίκνωση που μας απειλεί και με νέο μείζον πιθανό πλήγμα από την Τουρκία που θέλει ακριβώς να εκμεταλλευτεί αυτό το κενό.

Μια τέτοια κρίση προκάλεσε μια βαθιά ρήξη στο κοινωνικό και πολιτικό σώμα μιας κοινωνίας με παρασιτικά χαρακτηριστικά και μια –επίπλαστη μεν αλλά ταυτοχρόνως υπαρκτή– καταναλωτική ευημερία. Επρόκειτο για έναν κυριολεκτικό σεισμό που ανάλογό του δεν γνώρισε καμμιά άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία (με απώλεια 35% του ΑΕΠ σωρευτικά, μέχρι το 2020, και ίσως του 50% του μέσου εισοδήματος, εξ αιτίας της υπερφορολόγησης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους).

Αναπόφευκτη λοιπόν υπήρξε και η πολιτική κρίση που γνώρισε το πολιτικό σύστημα της χώρας το οποίο αρχικώς κυριολεκτικά κονιορτοποιήθηκε, αναδεικνύοντας νέες δυνάμεις και συρρικνώνοντας τις παλιές. Τί πιο εμβληματικό από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος-τοτέμ της μεταπολίτευσης.

Εμφανίστηκε παράλληλα και ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο, που έφθασε να συμπεριλαμβάνει μία μεγάλη, μάζα εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων. Ανθρώπων που στρέφονταν με αγανάκτηση εναντίον των συστημικών κομμάτων, που αναζητούσαν μια διέξοδο, που όμως δεν την εύρισκαν, παραδέρνοντας μεταξύ Σύριζα και Βαρουφάκη, Καμμένου και Χρυσής Αυγής.

Και αυτό διότι η κοινωνική καταστροφή του παλιού μοντέλου δεν ταυτίζεται με την αυτόματη γέννηση ενός νέου μοντέλου, αν δεν έχουν υπάρξει παραγωγικές, κοινωνικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Και αυτές δεν υπήρχαν διότι κυριαρχούσε το παρασιτιλίκι και ο εθνομηδενισμός.

Η νέα κρίση που επέφερε ο κορωνοϊός αποτέλεσε το τελειωτικό χτύπημα σε μια παρασιτική οικονομική και κοινωνική δομή, πλευροκοπώντας τον τελευταίο μεγάλο τομέα της, τον τουριστικό. Πλέον, δεν έχουμε άλλο μέλλον, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος, παρά ένα μέλλον παραγωγικό, εξωστρεφές με ενδογενή βάση, που θα πρέπει να θεραπεύσει τις τεράστιες κρίσεις που αντιμετωπίζουμε, δημογραφικό, μεταναστευτικό, νεοοθωμανική απειλή, κ.λπ. κ.λπ.

Στο βιβλίο επισημαίνεται και η έλλειψη οικονομικού παραγωγικού οράματος από τις ελληνικές ελίτ, πράγμα που διαφαίνεται και στην έκθεση Πισσαρίδη. Τέλος, και το σημαντικότερο, καταγράφονται οι πρώτες ουσιαστικές θετικές εξελίξεις μιας ενδογενούς αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας, κατ’ εξοχήν στον αγροτικό αλλά και τον μεταποιητικό τομέα, εξελίξεις που επιταχύνθηκαν μάλιστα στη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού, σε αντίθεση με όσα είχαν συμβεί το 2010.

Επισημαίνονται επίσης οι τομείς στους οποίους θα έπρεπε να στραφεί κατ’ εξοχήν η κρατική παρέμβαση και το ενδιαφέρον της κοινωνίας των πολιτών, όπως η αμυντική και ναυπηγο-επισκευαστική βιομηχανία, που μπορούν να τραβήξουν ανοδικά το σύνολο της ελληνικής βιομηχανίας, η παιδεία ο πολιτισμός, κ.λπ.

Αποφασιστικής σημασίας επίσης είναι η υπέρβαση των όποιων παρασιτικών και ανορθολογικών ιδεολογικών ροπών που ταλάνισαν ιδιαιτέρα τους Έλληνες στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης.

Αρχικώς του ατομικιστικού πυρήνα της ιδεολογίας ενός μέρους της Αριστεράς, τον οποίο εκφράζουν, στην πιο ακραία αλλά και πιο ολοκληρωμένη μορφή, οι απόψεις του γκουρού των αντιεξουσιαστών Ιταλού φιλοσόφου, Τζόρτζιο Αγκάμπεν· ο οποίος αντιπαραθέτει την «ελευθερία του ατόμου» –ακόμα και αν προκαλεί τον θάνατο– στις υγειονομικές ανάγκες μιας συγκροτημένης κοινωνίας.

Ο δεύτερος άξονας αφορά σε ένα μεγάλο μέρος ενός «αντισυστημικού» χώρου, ο οποίος εκτρέφει και διακινεί θεωρίες συνωμοσίας που παρασύρουν και ταυτόχρονα πλήττουν τους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας. Αυτές οι ιδιαίτερα επιδραστικές στον εικονικό κόσμο του facebook απόψεις παρουσιάζονται μέσω της πιο εμβληματικής μορφής των «αρνητών» του Γιάννη Ιωαννίδη.

Πράγματι ο Έλληνας καθηγητής του Stanford προσπάθησε να προσφέρει επιστημονική βάση στις θανατηφόρες ανοησίες του Τραμπ, και σήμερα επικρίνεται σφοδρά και από την ίδια τη Washington Post.

Ο τρίτος κριτικός άξονας αφορά στον ορθόδοξο χώρο και την απόπειρα διαφόρων κύκλων να τον παρασύρουν σε μια απολύτως ανορθολογική αντίληψη, οικοδομώντας έναν νέο, κομματικού τύπου, «ορθόδοξο» φονταμενταλισμό, μέσα από την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας σχετικά με τις ενέργειες του Ιωάννη Καποδίστρια απέναντι στην επιδημία της πανώλης, το 1828. Παράλληλα δε επισημαίνονται οι παραποιήσεις των ιστορικών δεδομένων από τον αντίπαλο νεοφιλελεύθερο φονταμενταλισμό – όπως τον εκφράζει το μέλους της «Επιτροπής για τον εορτασμό του ’21», Αριστείδης Χατζής.

Στο τελευταίο κεφάλαιο, διατυπώνονται κάποιες προτάσεις για την υπέρβαση του διπόλου Αριστεράς-Δεξιάς και των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων απολύτως αναγκαία για να επιβιώσει ο ελληνισμός στον αιώνα μας, να πραγματοποιηθεί η πολιτιστική και ιδεολογική επανάσταση που απαιτείται γι’ αυτό, και τέλος να υπερβαθεί το σημερινό μονοπολικό πολιτικό σύστημα.