γράφει ο  Μάριος Πουλλικκάς   

Το 1976, τέθηκε σε ισχύ η «Σύμβαση του ΟΗΕ για το Έγκλημα του Απαρτχάιντ». Σε αυτήν περιγράφονται και καταδικάζονται ως «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας», οι διάφορες φασιστικές πρόνοιες του εν λόγω καθεστώτος, με κύριες αυτές του «ρατσιστικού διαχωρισμού του λαού σε ξεχωριστές κοινότητες με κριτήριο τη φυλή», τη «ξεχωριστή εξέλιξη» (separate development) και την «ισότητα αν και χωρισμένοι» (separate but equal).

Το 1998, υιοθετήθηκε και το Καταστατικό της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο καταπιάνεται ανάμεσα σε άλλα και με Εγκλήματα Κατά της Ανθρωπότητας (Έγκλημα του «Απαρτχάιντ») τα οποία επισυμβαίνουν από την ημερομηνία σύστασης του Δικαστηρίου και μετά.

Το «Έγκλημα του Απαρτχάιντ» περιλαμβάνει έκτοτε και οποιεσδήποτε «παρόμοιες πολιτικές και πρακτικές φυλετικού διαχωρισμού και διακρίσεων, όπως αυτές εφαρμόστηκαν στη Νότιο Αφρική». Υπενθυμίζεται πως η κοινότητα των λευκών αφορούσε στο 18% του συνόλου του λαού και ανάκτησε την Εξουσία μέσα από τον διαχωρισμό, την απόδοση ξεχωριστών πολιτικών δικαιωμάτων, την πολιτική ισότητα και την άσκηση βίας.

Χρονολογικά, οι πιο πάνω οδηγίες είναι μεταγενέστερες του ιδίου εγκλήματος που συντελέστηκε εις βάρος του Κυπριακού λαού από το 1959 ως το 1974. Το δοτό Σύνταγμα διαχώριζε ρατσιστικά το λαό σε δύο κοινότητες ανάλογα με την Εθνική καταγωγή, με ξεχωριστά πολιτικά δικαιώματα. Επί του εδάφους ήταν αδύνατον να υπάρξει (τότε) διαχωρισμός, ενώ στο Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, ο διαχωρισμός προϋπήρχε σε μεγάλο βαθμό αφού οι λευκοί κυριαρχούσαν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Στην περίπτωση της Κύπρου, αυτός επιτεύχθηκε μερικώς με την προσχεδιασμένη Τουρκανταρσία και τον εγκλεισμό σε θύλακες (1964) και ολοκληρώθηκε με την εισβολή, την κατοχή εδάφους και τη βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών (1974).

Η ολοκλήρωση των ΤουρκοΒρετανικών σχεδιασμών για Ανάκτηση της Εξουσίας στην Κύπρο, με σκοπό τη διατήρηση της κυριαρχίας των Βρετανών επί του παράνομου αποικιοκρατικού κατάλοιπου («κυρίαρχες Αγγλικές βάσεις») και την ανάληψη από την Τουρκία του πολιτικού ελέγχου του Κυπριακού λαού (σχέδιο «Επανάκτηση της Κύπρου»), υπολείπεται ένα τελευταίο στάδιο. Τη διευθέτηση ενός πολιτεύματος που να βασίζεται στη Ξεχωριστή Εξέλιξη και στην Πολιτική Ισότητα. Για να νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο όμως, χρειάζεται και η δική μας συγκατάθεση. Χρειάζεται η υπογραφή μας σε μία συμφωνία που να ΚΑΤΑΡΓΕΙ την Κυπριακή Δημοκρατία και ταυτόχρονα να δίνει ΓΕΝΕΣΗ στο νέο Κράτος, με (Συν-)Ομοσπονδιακό πολίτευμα και με τις «σημερινές (διαχωριστικές) πραγματικότητες επί του εδάφους».

Αν η «πολιτική διευθέτηση» του Κυπριακού προβλήματος, συνέβαινε πριν υιοθετηθεί το Καταστατικό της Ρώμης, το οποίο υπέγραψαν 120 μέλη συμπεριλαμβανομένου της Βρετανίας, Κύπρου και Ελλάδας, η «κατάργηση» ίσως να μην ήταν απαραίτητη και η Κυπριακή Δημοκρατία να μπορούσε να «μετεξελιχθεί» σε Διζωνικό Δικοινοτικό Ομόσπονδο κράτος. Η ασυμβατότητα όμως με «παρόμοιες πολιτικές και πρακτικές φυλετικού διαχωρισμού και διακρίσεων όπως αυτές εφαρμόστηκαν στη Νότιο Αφρική», απαγορεύει τέτοια μετεξέλιξη ενός μέλους, που έχει υπογράψει το Καταστατικό.

Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει δηλαδή, να εξαφανιστεί από τον χάρτη μόλις οι «δύο κοινότητες στο νησί» αποφασίσουν σε ξεχωριστά δημοψηφίσματα, πως θα ζουν πλάι-πλάι (ταξίμ) αλλά θα είναι ίσοι σε ένα κοινό κράτος (separate but equal), ως συνδιαχειριστές της Εξουσίας. Κατά συνέπεια, προκειμένου να επέλθει μια τέτοια συμφωνία θα πρέπει να διαβουλευτούν μόνο οι «δύο κοινότητες». Έτσι μας προέκυψε (και πάλι) η Πενταμερής με τους «ηγέτες των δύο κοινοτήτων».

Συνοψίζοντας, λόγω της υπογραφής του Καταστατικού της Ρώμης, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν δικαιούται να υπογράψει μια συμφωνία με «παρόμοιες πολιτικές … όπως αυτές εφαρμόστηκαν στη Νότιο Αφρική». Δεν δικαιούται καν να συμμετάσχει σε διαπραγματεύσεις με υπόστρωμα τη νομιμοποίηση ενός «Εγκλήματος τύπου Απαρτχάιντ».

Δεν θα υπάρχει όμως, καμία δέσμευση ή υποχρέωση που να εκπηγάζει από το Καταστατικό της Ρώμης, αν οι «κοινότητες» αποφασίσουν να καταργήσουν το Κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας και να δημιουργήσουν ένα νέο («παρθενογένεση»).

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι Τούρκοι και οι Βρετανοί (σύμβουλοι των κυβερνήσεων μας), επιμένουν στην άποψη πως μόνο μέσα από «παρθενογένεση» ενός νέου Κράτους, μπορεί να εφαρμοστεί η ΔΔΟ (ή Συνομοσπονδία). Ενός Κράτους χωρίς υφιστάμενες δεσμεύσεις σε Διεθνείς Συμβάσεις, χωρίς ιστορική μνήμη. Ενός Κράτους που θα εμφανιστεί από το πουθενά.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να νομιμοποιηθεί ένα «Έγκλημα τύπου Απαρτχάιντ».

Εδώ προκύπτει και το ερώτημα κατά πόσο ο «ηγέτης κοινότητας» κ. Νίκος Αναστασιάδης, νομιμοποιείται να υπογράψει έστω μία «Ενδιάμεση Στρατηγική Συμφωνία» που θα αναγνωρίζει τις «πραγματικότητες στο νησί»,  ενώ ταυτόχρονα είναι Πρόεδρος συμβαλλόμενου Μέλους του Καταστατικού της Ρώμης.  

Πηγή: philenews.com