Άριστος Μιχαηλίδης   

Δεν έχει νόημα πλέον να απαντά η Κυβέρνηση στον Άντρο Κυπριανού ότι «δεν αντιλαμβάνεται τη ζημιά που προκαλεί με τις επαναλαμβανόμενες αστήρικτες τοποθετήσεις του για την επιδιωκόμενη μορφή λύσης από πλευράς του Προέδρου της Δημοκρατίας». Διότι κάθε τόσο είναι ο κ. Κυπριανού που επιβεβαιώνεται ότι ο Πρόεδρος κάνει κουβέντες απ’ εδώ κι απ’ εκεί για λύση δύο κρατών. Το εκμεταλλεύεται φυσικά για να κάνει αντιπολίτευση, αλλά τι μπορεί να απαντήσει ο Πρόεδρος όταν ακόμα και ο σύμμαχος του, Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, αποκαλύπτει ότι ο Νίκος Αναστασιάδης του μίλησε για λύση δύο κρατών.

Άλλο να το λέει ο Τσαβούσογλου κι άλλο ο Αρχιεπίσκοπος. Ακόμα κι αν οι κουβέντες που έκανε ο Πρόεδρος είχαν σκοπό τη βολιδοσκόπηση και δεν επρόκειτο για πρόταση προς διαπραγμάτευση, θα έπρεπε να γνωρίζει πως δεν μπορεί να κάνει τέτοιες βολιδοσκοπήσεις ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο εχθρός θα το εκμεταλλευτεί, όπως έκανε ο Τσαβούσογλου, και ο φίλος θα έρθει η ώρα που θα το ξεστομίσει. Θα το σπουρτίσει να λέμε καλύτερα, αφού μιλάμε για τον Αρχιεπίσκοπο που φαίνεται ότι του ξεφεύγουν κουβέντες, αδυνατεί να κρατήσει μυστικό.

Άντε μετά να πείσει ο Νίκος Αναστασιάδης ότι δεν κατάλαβαν οι άλλοι τι ακριβώς τους είπε, και να τρέχει να διορθώνει. Τίποτα δεν διορθώνεται. Όποιες κουβέντες έκανε ο Πρόεδρος, με φίλους ή εχθρούς, το ενδεχόμενο να συζητηθεί η λύση δύο κρατών έχει εμβολιάσει την κοινή γνώμη. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Εκεί που όλος ο κόσμος θεωρούσε αδύνατο των αδυνάτων ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τώρα άρχισε να συζητείται ευρέως, και ο κίνδυνος είναι να αρχίσει να γίνεται κι αποδεκτό κιόλας. Τόσο στην Κύπρο όσο και ανάμεσα σε όσους μεσολαβούν στο Κυπριακό. Ήδη οι Βρετανοί αναζητούν, λένε, τη χρυσή τομή, ενώ η Άγκυρα το θέτει επιτακτικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Έχουν αναφερθεί από πολλούς οι κίνδυνοι για τους Ελληνοκύπριους από τέτοια διευθέτηση. Αλλά, ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν αναλύθηκε επαρκώς και αφορά τη σχέση της Κύπρου με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας τεθεί ως προβληματισμός και το ενδεχόμενο να είναι η πρώτη χώρα στην ιστορία της ΕΕ που θα αποβληθεί από την Ένωση. Διότι, η συμφωνία ένταξης είναι με την Κυπριακή Δημοκρατία, κι αν δεν υπάρχει η Κ.Δ. ποιος εγγυάται ότι δεν θα βρεθούν κράτη να θέσουν θέμα ακύρωσης της συμφωνίας ένταξης; Γιατί να δεχθούν δύο κυπριακά κράτη (κρατίδια) τα οποία μάλιστα θα ελέγχει η Τουρκία; Μήπως είναι ένας από τους τουρκικούς στόχους; Με δεδομένο ότι η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της ΕΕ αποτελεί τροχοπέδη στους σχεδιασμούς της.

Ούτε για αστείο δεν θα έπρεπε να μιλά για δύο κράτη ο Πρόεδρος. Ούτε στον εξομολόγο του. Αλλά, το γεγονός και η ουσία αυτής της νέας μας περιπέτειας είναι άλλη. Ότι όσοι ανήκουν στη σχολή σκέψης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας βρίσκονται πολύ πιο κοντά στη λύση δύο κρατών από ό,τι παραδέχονται. Διαπιστώνουν ότι αδυνατούν να μας οδηγήσουν σε ομοσπονδία, αρχίζουν να μιλούν πρώτα για χαλαρή ομοσπονδία και φτάνουν στη συνομοσπονδία κάνοντας πως δεν το καταλαβαίνουν. Ούτως ή άλλως, όσα έχουν συμφωνηθεί μέχρι τώρα για τα δύο χωριστά συνιστώντα κρατίδια ίσου καθεστώτος, είναι στοιχεία συνομοσπονδίας και όχι ομοσπονδίας. Και αντί η εξέλιξη των γεγονότων, η στάση της Τουρκίας και του Τατάρ, να προβληματίσουν την ηγεσία και να επανεξετάσει τις θέσεις της, πάει ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στις τουρκικές αξιώσεις και αρχίζει να μιλά για δύο κράτη ή για απροκάλυπτη συνομοσπονδία. Δεν έχει καμιά σημασία ούτε τι λέει ο Νίκος Αναστασιάδης, ούτε τι λέει ο Άντρος Κυπριανού  ή άλλοι, απαντώντας ο ένας στον άλλο στον κομματικό «εμφύλιο». Σημασία έχει ποια μηνύματα στέλνουν και στους Τούρκους και στον διεθνή παράγοντα. Και, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν ούτε όρια, ούτε στρατηγική, ούτε στόχους. Άγονται και φέρονται από τα λάθη τους, αλλά τα συνεχίζουν. Ποιος θα τα πληρώσει;

[email protected]