Η φωτογραφία από το Ποντίκι

Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Η παντελής αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων – και της σημερινής, προφανώς, έστω κι αν αυτό σηματοδοτεί μια τραγική απώλεια παρουσίας στη περιοχή – για ό, τι συμβαίνει στη Κύπρο (την ελληνική, εννοούμε, που είναι και η μόνη ιστορική «πρωτότυπη» πληθυσμιακή οντότητα),

   η απόλυτη απαξίωση των κυπριακών κυβερνητικών προθέσεων και προτάσεων οριοθέτησης της μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου ΑΟΖ, με όλο το ειδικό βάρος που μια πράξη του είδους θα έδινε στην ελληνική παρουσία στη περιοχή,

   η παντελής άρνηση των ελληνικών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής,

   – και ακόμα περισσότερο από την αποφράδα εγκληματική απόφαση του Κώστα Σημίτη ακύρωσης του λεγόμενου «ενιαίου αμυντικού δόγματος» κοινής στρατιωτικής σύμπραξης –

   να συναινέσει σε μια πολιτικο-στρατιωτικο-στρατηγική συμεργασσία με την Κύπρο δημιουργώντας μια άνετη «ελληνική λίμνη» μεταξύ των δυο χωρών και  μια επωφελής για αμφότερες άμεση αμυντική αλληλοσύνδεση από ανατολική Κρήτη έως δυτική Κύπρο και στα ενδότερα.

   (μη ξεχνάμε ποτέ ότι, με βάση των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου η Ελλάδα είναι εγγυήτρια χώρα υπέρ της ελληνοκυπριακής πλευράς σε περίπτωση ανωμάλων καταστάσεων και έχει όλα τα δικαιώματα επέμβασης προστασίας της, όπως η Τουρκία για τους Τουρκοκύπριους, κάτι που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο),

   τέλος η αμετανόητη, χρόνια, ουσιαστική ασυνεννοησία μεταξύ, των δυο κυβερνήσεων,

   κάτι που καμία ψεύτικη «επίσημη» δήλωση δήθεν σύμπνοιας δεν μπορεί να αναιρέσει, όταν στη πράξη «βγαίνουν στη φόρα» όλες οι «ματσαραγκιές» της ασυνεννοησίας(!),

   όλα αυτά τα αρνητικά δεδομένα συγκλίνουν στην ύπαρξη μιας βαθύτατης περιφερειακής στρατηγικής αδυναμίας που μειώνει σχεδόν απόλυτα και την παραμικρή ιδέα  να διαδραματίσει το δίδυμο  Ελλάδας-Κύπρου κάποιο σημαντικό ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο, όπως θα ήταν ευκταίο και φυσιολογικό,

   μια θαλάσσια ζώνη – πάλι μη το ξεχνάμε ποτέ – κατ’ εξοχήν ελληνικής επιρροής και ελληνικής κυριαρχίας ανέκαθεν.

   Η αλήθεια είναι  πως αυτή η «απώθηση» φαίνεται ανυπέρβλητη,  μια ίσως και περιφρονητική, επιδεικτική άρνηση εκ μέρους της Ελλάδας να «πλησιάσει» τη Κύπρο, πόσο μάλλον να «δεθεί» μαζί της μέσω μιας στρατιωτικής συνεργασίας ωστόσο εξαιρετικά αναγκαίας για την ίδια τη προστασία της ύπαρξής τους έναντι σε έναν κοινό, αδηφάγο, άτιμο, επιθετικό, αλαζόνα, υποκριτή εχθρό, το πρωταρχικό σχέδιο του οποίου φανερά είναι η, με διάφορους τρόπους, κατάκτηση και εξόντωση των δύο μοναδικών ελληνόφωνων χωρών στο κόσμο!

   Αυτό που λέμε: «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια».

   Δεν ξέρουμε αν αυτή η πραγματικά παράξενη, τελείως ανεξήγητη, ολική αποφυγή αμυντικών, αλλά και νομικο-γεωγραφικών συνεργασιών (ΑΟΖ) της λεγόμενης «μητέρας» Ελλάδας με την λεγόμενη «κόρη» Κύπρο είναι αποτέλεσμα μιας «διασυμμαχικής» (αμερικανικής) απαγόρευσης, μιας φυσικής, ή αφύσικης, ελληνικής αντανάκλασης «δυσανεξίας» ή μιας «υπόγειας», ψυχολογικής κυπριακής έλλειψης εμπιστοσύνης,

   ή τελικά κάτι κι απ’ τα τρία υποτιθέμενα «εμπόδια»» μαζί.

   Πάντως, δεν μπορεί κανείς να παραλληλίσει έγκυρα τις δυο καταστάσεις που μας αφορούν: τη τουρκική, σε σχέση με την ΤΔΒΚ και την ελλαδική σε σχέση με την Κυπριακή Δημοκρατία,

   και επομένως να  βγάλει αναλογικά συμπεράσματα που θα μπορούσαν εξίσου να εφαρμοστούν σε αμφότερες τις καταστάσεις ή, μάλλον καλύτερα, σε αμφότερα τα προ καιρού εδραιωμένα κατεστημένα.

   Έτσι, η ουσία παραμένει μια, και έως τώρα,

   από το 1964 με την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας κι απ΄ τον επιβαρυντικό καραμανλικό λόγο του 1974,

  όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, σαν υποχρεωτικά ή εθελοντικά «μιλημένες», έπαιξαν το τουρκικό «παιχνίδι» και συνεχίζουν μια πολιτική» απαράδεκτης αγνόησης της Κύπρου και των ευνοϊκών, μαζί της, διεθνών νομικών δυνατοτήτων κατίσχυσης στη περιοχή,

   βεβαίως – και πρέπει να το μνημονεύσουμε κι αυτό! – εφόσον η Ελλάδα έχει ένοπλες δυνάμεις ικανές και διατεθειμένες να «καλύψουν» τον διάδρομο Ρόδου/Κρήτης με Κύπρο,

   υπερβαίνοντας όποιες, ενδεχόμενες ή πραγματικές, ξένες «ενστάσεις», συμπεριλαμβανομένων και των τουρκικών.

   Προφανώς η «κάλυψη» αυτού του διαδρόμου προϋποθέτει την οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου με βάση την UNCLOS, μια οριοθέτηση για την οποία η ελληνική κυβέρνηση δειλώς δείχνει να είναι κατατρομοκρατημένη, διαχρονικά και εγκληματικά,

   κάτι που θα μπορούσε όμως να «υπερπηδηθεί» εάν στο άμεσο μέλλον οι «τακτοποιήσεις/οριοθετήσεις» των ευρωπαϊκών ΑΟΖ βρουν «διέξοδο» και πραγμάτωση στα πλαίσια μιας επιβεβλημένης κοινοτικής διαδικασίας υποχρεωτικών οριοθετήσεων,

   μέσα στην οποία η Ελλάδα μπορεί να «ανακτήσει το πολιτικό κουράγιο» να ορίσει επιτέλους και την ΑΟΖ της με Κύπρο, υπό τη «στέγη» του κοινοτικού επιχειρήματος,

   όχι μόνο για ενδεχόμενους υδρογονάνθρακες, αλλά εξίσου σημαντικά για μια παραγωγική αλιεία για την οποία κανείς δεν μιλάει – και πολύ κακώς!

   Μη ξεχνάμε πως ο πρώτος και πρωταρχικός σκοπός των ΑΟΖ υπήρξε η διασφάλιση εθνικών ζωνών αλιείας – μια πρωτοβουλία πολύ μεγάλων οικονομικών διαστάσεων που η Ελλάδα δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραμελήσει, δηλαδή να απεμπολήσει υπέρ τρίτων που επωφελούνται παράνομα!

   Εν πάση περιπτώσει όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι στις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου δεν υπάρχει μόνο η «όψη» της ελληνικής συμπεριφοράς προς τη Κύπρο, αλλά και η εξίσου σημαίνουσα άλλη «όψη», εκείνη της έλληνοκυπριακής συμπεριφοράς προς την Ελλάδα, που έχει άμεση σχέση με την αντίδραση των Ελληνοκυπρίων (κυβερνητικών και λαού) αναφορικά με την ελληνική (ελλαδική) παρουσία και επιρροή στο Νησί.

   Η αλήθεια είναι πως οι Ελληνοκύπριοι δεν είδαν σχεδόν ποτέ με ευνοϊκό μάτι τη σχέση τους με τους Ελλαδίτες,

   και η πιο μεγάλη ακόμη αλήθεια είναι πως οι Ελληνοκύπριοι δεν είχαν ποτέ εμπιστοσύνη στους Έλληνες. Ως και η παρουσία της ελληνικής μεραρχίας εκεί προκαλούσε ουκ ολίγη δυσφορία στον ελληνοκυπριακό λαό, για να μη πούμε επίσης και για τις εμφανώς συνολικά αρνητικές προς τους Έλληνες πολιτικούς και κυβερνητικούς απόψεις του Μακαρίου, από το 1959 κιόλας έως και μετά απ’ το 1974.

   Η ακατάσχετη πατερναλιστική πολιτική των Ελλήνων στην εξουσία προς την Κυπριακή Δημοκρατία και οι αφ’ υψηλού θεωρήσεις τους,  ίσως (μάλλον) να συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία ενός ανυπέρβλητου χάσματος, όχι μόνο πολιτικο-στρατηγικού, αλλά και απλά ανθρωπολογικού ανάμεσα στις δυο ελληνογενείς οντότητες,

   εξ ου και το καραμανλικό «κείται μακράν» το οποίο σίγουρα όξυνε ακόμη περισσότερο εις το διηνεκές τις διαστάσεις και περιόρισε  στα απολύτως τυπικά τις σχέσεις των δύο κρατών χωρίς καμία ουσιαστική, πρακτική και βαρύνουσα πράξη συμβολής, συνέργειας και συνεννόησης, ειδικά στον τομέα της άμυνας, τόσο κρίσιμο και επιβεβλημένο.

   Σήμερα, με σε όλους ορατό τον θανάσιμο κίνδυνο ανυπολόγιστων ζημιών, απωλειών, ακρωτηριασμών και εξαφανίσεων εις βάρος και των δυο χωρών, θα πρέπει να πρυτανεύει η λογική της αναγκαστικής ελληνο-κυπριακής σύμπραξης, επειγόντως δυναμικής με βάση το μοναδικό πνεύμα ύπαρξης και συντήρησης του διπολικού Ελληνισμού τους και των νομίμων, απαράβατων κυριαρχικών δικαιωμάτων των εθνικών συστάσεών τους.

   Σήμερα καμία χώρα στον κόσμο δεν «κείται μακράν», όπως άλλωστε επαρκώς γνωρίζουμε.

   Επομένως  επείγει η άνευ όρων και ορίων «σύνδεση» της Ελλάδας με τη Κύπρο σε ένα ενιαίο αμυντικό σύνολο πρόταξης στο οποίο ευχής έργον θα ήταν και η ενεργή συμμετοχή της Γαλλίας (αν επιπλέον δημιουργηθεί, όπως θα έπρεπε, μια γαλλική βάση στη Κύπρο), ως κατά πολύ ενισχυμένο αντι-τουρκικό τόξο,

   μια συμμαχία ανοιχτή βεβαίως και σε όλες τις όποιες άλλες χώρες εχθρικές προς την Τουρκία ή με δυσάρεστες «τουρκικές εμπειρίες».

   Σε αυτά τα πλαίσια δεν μπορούμε να μην έχουμε υπόψη μας το βασικό, εθνικό συμφέρον της Γαλλίας να είναι παρούσα στις πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο,

   κάτι που η ελληνική κυβέρνηση – αν φερθεί έστω και για μια φορά έξυπνα και απελευθερωμένα από τα καταστροφικά βαρίδια υπαγωγής που γνωρίζουμε – θα πρέπει να μην αφήσει ανεκμετάλλευτο συμπορευόμενη με τα γαλλικά «ανοίγματα» που για πρώτη φορά θα της δώσουν μια πρωτόγνωρη πρωτοβουλία κινήσεων και άνεση στην αντιμετώπιση όποιων τουρκικών προκλήσεων.

   Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Η κάθε καθυστέρηση μπορεί να αποβεί μοιραία ή τουλάχιστον άκρως βλαβερή με ανυπολόγιστες προεκτάσεις στο μέλλον.

   Ας το καταλάβουν επιτέλους οι αιώνιοι ξεροκέφαλοι κυβερνητικοί και επιτελικοί των δυο χωρών.

   Και ασφαλώς δεν χρειάζεται να θυμηθούμε πόσο εγκληματικό είναι το να περιμένει κανείς τις εξελίξεις που οι άλλοι προετοιμάζουν και προωθούν, όπως δυστυχώς συμβαίνει χρόνια τώρα με Ελλάδα και Κύπρο!

Μέγας καιρός είναι να ανατραπεί αυτή η πανάσχημη… συνήθεια» ελληνικής «κοπής».

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής

Αναφερόμενο σε ό, τι προηγείται είναι και το βασικό, εκ των ουκ άνευ υστερόγραφο που ακολουθεί.

ΥΓ.  Ξαναεμφανίζεται το «αγκάθι» μια άλλης χλευαστικής «πενταμερούς» για την δήθεν λύση του Κυπριακού. 

Οι «προϋποθέσεις» που εκφράζονται ή και απαιτούνται εκ μέρους της Τουρκίας (Ερντογάν-Τσαβούσογλου) και του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους (Τατάρ), 

– σαν πολύ αυτό το επίθετο θυμίζει τους Τάταρους βάρβαρους! –

είναι ό, τι πιο καταθλιπτικό, απαράδεκτο και επικίνδυνο για την βιωσιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελληνοκύπριων πολιτών.

Τα «δυο κράτη» που προνοούν Τούρκοι και τουρκοκύπρια ανδρείκελα, η παραμονή και όχι οριστική αποχώρηση τουρκικών ερευνητικών από τη κυπριακή ΑΟΖ όπως επίσης η συνέχιση των συνομιλιών «απ΄ εκεί που είχαν σταματήσει στο Κρανς Μοντάνα» μετά από τις αθρόες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις του ανεκδιήγητου Αναστασιάδη υπέρ της τουρκικής πλευράς

(τις θυμάστε ή κάνετε πως δεν υπάρχουν;!),

είναι ακριβώς «προϋποθέσεις» μέσα στις οποίες οποιαδήποτε κίνηση της ελληνικής πλευράς είναι κυριολεκτικά βάδισμα σε ναρκοθετημένο πεδίο,

όπου σε κάθε παραμικρό βήμα η ανατίναξη και ο κίνδυνος-θάνατος είναι ό, τι πιο άμεσο μπορεί να παραμονεύει.  

Υπό τέτοιους όρους κανένα κράτος που σέβεται έστω και κατ’ ελάχιστο τον εαυτό του και του οποίου οι κατευθυντήριες ιδέες υπακούουν σε δημιουργικές λογικές χειροπιαστού εθνικού οφέλους και όχι σε έξωθεν κατευθυνόμενες αντεθνικές καταστροφικές προτάσεις-υποδείξεις, 

δεν θα δεχόταν ποτέ μια οποιαδήποτε Διάσκεψη υπό οιασδήποτε «αιγίδας»(ΟΗΕ, ΕΕ, ΗΠΑ, κλπ. κι αν είναι, ουδεμία εξ αυτών όντας εγγύηση επιτυχίας για τα ελληνικά «χρώματα». 

Είναι τοις πάσι φανερό πως η Τουρκία με τις απαιτήσεις της δύο «λύσεις» ευνοεί και προνοεί στην οποιαδήποτε Διάσκεψη που θα μπορούσε να γίνει, όσα «μέρη» κι αν έπαιρναν μέρος:

– ή την ελληνική/ελληνοκυπριακή αποδοχή όλων ή σχεδόν όλων των πιο εξωφρενικών προϋποθέσεων που θέτει

ή την ολική αποτυχία, μηχανευόμενη τρόπους επίρριψης του φταιηίματος πάνω στην ελληνική πλευρά.

Αυτό δεν έγινε ως τώρα; ‘Η το ξεχάσαμε κι αυτό;

Και σήμερα, ακόμα περισσότερο Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να απορρίψουν χωρίς κανένα δισταγμό πάσα ιδέα Διάσκεψης επί του Κυπριακού, έχοντας επαρκή γνώση ότι

μόνο και μόνο η «προοπτική» μιας τέτοιας Διάσκεψης, την οποία η Τουρκία σίγουρα θα τορπιλίσει όποτε κι αν οργανωθεί, σε ένα μήνα ή λιγότερο ή περισσότερο, 

θα χρησιμοποιηθεί απ’ τους Τούρκους για να «δείξουν δήθεν τις καλές τους προθέσεις» και «την αθωότητά τους» ώστε στη προσεχή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ «να πέσουν πάλι στα μαλακά» και να μη τους επιβληθεί καμία κύρωση απ΄ τις πολλές που θα έπρεπε να τους επιβληθούν, 

κι αυτό διότι αυτοί οι ίδιοι Τούρκοι θα χρησιμοποιήσουν την, έστω και έωλη, «προοπτική διευθέτησης» του Κυπριακού, ΣΗΜΕΡΑ, 

για να εκβιάσουν ακόμη μια φορά τους τραγικά και εγκληματικά «ευκολόπιστους» και μαλθακούς Ευρωπαίους

ότι η επιβολή κοινοτικών κυρώσεων στη Τουρκία θα επηρεάσει αρνητικά την επανέναρξη συνομιλιών για το Κυπριακό (!),

γιατί οι Τούρκοι θα «θυμώσουν» και δεν θα θέλουν πια καμία «πενταμερή» ή άλλη όποια –μερή θέλουμε!!!

Η κοροϊδία των Τούρκων δεν έχει τελειωμό, πολύ απλά γιατί και οι ίδιοι οι Κοινοτικοί δέχονται να παίζουν το τουρκικό παιχνίδι κοροϊδίας!!

Γι’ αυτό Ελλάδα και Κύπρος επ’ ουδενί λόγω δεν πρέπει να δεχθούν Διασκέψεις οι οποίες είναι άλλοθι των Τούρκων:

1) για να μη τιμωρηθούν ποτέ για τα διεθνή εγκλήματα που διαπράττουν συνέχεια

2) για να φανούν δήθεν πρόθυμοι σε λύσεις που οι ίδιοι μετά θα βουλιάξουν μέσα στις πιο τρελές πάμπολλες απαιτήσεις τους.

Πρώτα η Τουρκία θα υποστεί έμπρακτα τις κυρώσεις και τότε, κατά τη διάρκεια των κυρώσεων Ελλάδα και Κύπρος θα μπορούν να δεχθούν μια Διάσκεψη λύσης του Κυπριακού με μοναδική βάση τα ψηφίσματα ΟΗΕ, τις εντολές του ΣΑ του ΟΗΕ και το κοινοτικό κεκτημένο,

εφόσον η Τουρκία δέχεται συζητήσεις εφαρμογής τους.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ.

Θα είναι πάλι σκέτη αυτοκτονία μια αποδοχή Διάσκεψης δίχως προηγούμενη εφαρμογή κυρώσεων.