Υπάρχουν 5-6 χώρες στην Ε.Ε. που μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία σε σχέση με τις επιθετικές κινήσεις της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου και θα χρειαστεί σημαντική διπλωματική προσπάθεια και τα κατάλληλα διλήμματα για να αλλάξουν θέση.

Οι λόγοι είναι πολιτικοί, ιστορικοί, οικονομικοί και κυρίως δημογραφικοί. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά…

Οι πολιτικοί λόγοι…

Οι πολιτικοί λόγοι έχουν να κάνουν με το γεγονός πως στη Γερμανία ζουν περί τα 3-4 εκατ. Τούρκοι πολλοί από τους οποίους ψηφίζουν εκεί μεταξύ άλλων και τους πολιτικούς που καλούνται να πάρουν αποφάσεις σε βάρος της Τουρκίας.

Οι Γερμανοί πολιτικοί λοιπόν έχουν κάθε λόγο να χαϊδεύουν τους τούρκους εκλογείς μέσω της διακριτικής μεταχείρισης της Τουρκίας κατά έναν ανάλογο τρόπο που οι Αμερικάνοι πολιτικοί χαϊδεύουν τους Ελληνοαμερικανούς ψηφοφόρους.

Οι ιστορικοί λόγοι…

Οι στενές σχέσεις των Γερμανών με τους Τούρκους ξεκινούν με τη συνθήκη ειρήνης του 1761 που υπέγραψε ο Φρειδερίκος ο Μεγάλος της Πρωσίας με τον σουλτάνο Μουσταφά τον τρίτο.

Η Γερμανία ως κύριος εκφραστής των Κεντροευρωπαϊκών δυνάμεων που αναζητούσαν διέξοδο (σε Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Μεσόγειο…) από την περικύκλωση των Δυτικών δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) είχε αναδείξει την οθωμανική αυτοκρατορία και αργότερα την Τουρκία ως προνομιακό εταίρο.

Ο γερμανικός αντιδυτικισμός ταυτιζόταν με τον τουρκικό, εξαιτίας του ρόλου που έπαιξαν Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ας μην ξεχνάμε πως η απελευθέρωση της Ελλάδας οριστικοποιήθηκε με την καταστροφή του τουρκικού στόλου στην Ναυμαχία του Ναβαρίνο.

Οι οικονομικοί λόγοι…

Σήμερα η Γερμανία κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των χωρών προς τις οποίες κατευθύνονται οι τουρκικές εξαγωγές αφού το 10% από τα περίπου 180 δισ. δολάρια των τουρκικών εξαγωγών πάνε προς αυτήν. Δεύτερη χώρα είναι το Η.Β. με 6,7% των τουρκικών εξαγωγών και ακολουθεί η Ιταλία με 9,5%, το Ιράκ, οι ΗΠΑ, η Ισπανία, η Γαλλία και η Ολλανδία.

Οι εισαγωγές της Τουρκίας είναι περί τα 200 δισ. δολάρια και την πρώτη θέση κατέχει η Ρωσία με μερίδιο 11% και ακολουθούν Κίνα, Γερμανία, ΗΠΑ, Ιταλία κλπ.

Ενδιαφέρον έχει να κοιτάξει κάποιος και την προέλευση των απευθείας ξένων επενδύσεων (FDI) οι οποίες τα τελευταία 20 χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί. Μεταξύ 1973 και 2002 είχαν επενδυθεί στην Τουρκία σωρευτικά 15 δισ. δολάρια ενώ από το 2002 μέχρι το 2018 οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις έχουν ξεπεράσει τα 200 δισ. δολάρια.

Τη μερίδα του λέοντος των ξένων επενδύσεων κατέχει η Ολλανδία με ποσοστό που ξεπερνά το 15%. Ακολουθούν οι ΗΠΑ, οι χώρες του Κόλπου, το Η.Β. κλπ. Η Γερμανία έρχεται 7^η στη σειρά μαζί με την Ισπανία με μερίδιο περί το 6%.

Για τη συνέχεια Capital