Το ζητούμενο είναι η πραγματική αναπλήρωση των χαμένων ωρών, τίποτα περισσότερο. Κάποιοι εντούτοις υποστηρίζουν ότι εφόσον δεν ήταν όλοι οι μαθητές υπέρ των καταλήψεων, τότε γιατί να “τιμωρηθούν” οριζόντια όλοι, χάνοντας Σάββατα, αργίες και περιπάτους.

Στις παρούσες συνθήκες αυτή η συζήτηση δεν έχει νόημα. Ποιος θα ξεχωρίσει δηλαδή ποιος ήταν υπέρ και ποιος εναντίον των καταλήψεων; Πάντα υπάρχει το επιχείρημα ότι οι λίγοι παίρνουν τους πολλούς στον λαιμό τους. Αλλά γιατί αυτή η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και μαθητών που είναι κατά των καταλήψεων δεν εναντιώνονται την κρίσιμη ώρα ; Ποια στάση τηρεί η πλειοψηφία ; Γιατί δεν εμφανίζεται ένα κύμα γονέων, εκπαιδευτικών που θα βγει να διατυπώσει την αντίθεσή του στα κλειστά σχολεία ; Για ποιο λόγο υπάρχει αντίστοιχα ένα κύμα γονέων και εκπαιδευτικών που φανερά υποστηρίζει τις καταλήψεις ; Τα ερωτήματα αυτά μπορεί να μοιάζουν ρητορικά, αλλά δεν είναι. Η απάντηση είναι ότι υπάρχει ο φόβος της σύγκρουσης κυρίως με τους συνδικαλιστές. Διαχρονικά η ΟΛΜΕ στήριζε και στηρίζει τις καταλήψεις.

Είναι μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι εκπρόσωποι εκείνων που έχουν αναλάβει την μόρφωση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών, πλούσιων ή φτωχών, επικροτούν το κλειστό σχολείο. Και αφήνουν έτσι χωρίς εκπαίδευση τους φτωχούς. Είναι απλώς απίστευτο, incredibile dictu. Η άλλη απάντηση είναι πως αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία φοβάται την σύγκρουση με άλλους μαθητές, γονείς κλπ. Όσοι όμως αισθάνονται φόβο δεν μπορεί να είναι ελεύθεροι, «όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι». Και αν είναι αυταρχικό να τιμωρούνται όλοι για πράξεις λίγων, όπως αυτοί που πραγματοποιούν τις καταλήψεις, ισχύει και το αντίθετο. Τιμωρούνται οι πολλοί κάθε φορά που γίνεται κατάληψη και κυρίως οι πιο αδύναμοι.

Για τη συνέχεια Liberal