Ειδικού Συνεργάτη

Μια μονομαχία μεταξύ drone και antidrone συστημάτων μοιάζει πολύ με αυτήν μεταξύ βαλλιστικών και αντιβαλλιστικών όπλων.

Όταν οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για τις δυνάμεις τους το βαλλιστικό πρόγραμμα της Κίνας, ανέπτυξαν σε μόνιμη βάση κάμποσα αντιτορπιλικά με σύστημα AEGIS και πυραύλους SM3 στη θάλασσα πέριξ της Κίνας, με την προοπτική να εγκλωβίσουν τους βαλλιστικούς πυραύλους κατά την πλέον ευάλωτη στιγμή τους, που είναι η φάση ανόδου.

Όμως γρήγορα διαπίστωσαν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν και τόσο απλό. Οι Κινέζοι διέθεταν έναν μεγάλο αριθμό από παλιούς ψυχροπολεμικούς SCUD στις αποθήκες, τους οποίους σκόπευαν να εξαπολύσουν μαζικά και ταυτόχρονα με τους σύγχρονους DF41 κατά τέτοιο τρόπο, που να προκαλέσουν κορεσμό στα ραντάρ του συστήματος AEGIS.

Το σύστημα δεν θα ήταν σε θέση να ξεχωρίσει τα δολώματα από τα σύχρονα βαλλιστικά βλήματα, κάποια από τα οποία μοιραία θα περνούσαν, ενώ πανάκριβοι SM3 πύραυλοι αξίας εκατομμυρίων δολαρίων θα ξοδεύονταν ουσιαστικά χωρίς λόγο. Ακόμα, όμως, και αν έβρισκαν τους στόχους τους, είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση η πρακτική αξία της χρήσης ενός πυραύλου που κόστιζε πολύ ακριβά για την κατάρριψη ενός όπλου που άξιζε πολλές φορές λιγότερο.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τα drones και τα συστήματα που προορίζονται για να τα αναχαιτίσουν, όπως πχ το Pantsir, όταν μιλάμε για male ή το Silent Archer ήμικρότερα drones μεγέθους εμπορικών DJI. Είναι παντελώς αντιπαραγωγικο να χρησιμοποιείται ένα Pantsir αξίας 10-15 εκ. δολαρίων για να αναχαιτίσει ένα σμήνος drones αξίας συνολικά χιλιάδων δολαρίων, που το κόστος χρήσης τους είναι αμελητέο και το κόστος του πυρομαχικού του είναι πολύ μικρό. Κάποια μοιραία θα περάσουν, ενώ ακόμα και η ασφάλεια του συστήματος τίθεται εν αμφιβόλω, όπως έδειξαν οι φωτογραφίες απ’ τη Λιβύη και τη Συρία.

Οπότε οι Αμερικάνοι, για να γυρίσουμε στην πρώτη περίπτωση, τι έκαναν; Άρχισαν να αναπτύσσουν και αυτοί ένας φιλόδοξο πρόγραμμα βαλλιστικών όπλων απ’ το οποίο προέκυψε το Deep Strike. Γιατί κατάλαβαν ότι είναι πρακτικοτερο και φθηνότερο να στηριχθούν σε μια στρατηγική αντιποίνων παρά να παράγουν πανάκριβα αντιβαλλιστικά όπλα που δεν απέδιδαν και τα αναμενόμενα.

Γι’ αυτό όταν ξεκινήσει κάποια στιγμή μια σοβαρή κουβέντα στην Ελλάδα σχετικά με το πώς θα αντιμετωπιστεί η καινοφανής απειλή των τουρκικών drone, θα ήταν συνετό να μην επενδύσουμε μόνο σε συστήματα antidrone, τα οποία δεν αρκούν για να αντιμετωπιστεί αυτή η νέα και εξαιρετικά επικίνδυνη απειλή.

Εκτός από την προμήθεια και παραγωγή δικών μας antidrone συστημάτων, βαρύτητα επίσης θα πρέπει να δοθεί στην προμήθεια – παραγωγή δικών μας αεροχημάτων, τα οποία είναι εντός δυνατοτήτων της ελληνικής βιομηχανίας και τα οποία σε περίπτωση drone blitzkrieg από την Τουρκία θα χρησιμοποιηθούν με τον ίδιο τρόπο σαν αντίποινα σε κατάλληλο χρόνο.

Σίγουρα οι Τούρκοι που θα προσπαθούν να ανέβουν σ’ ένα νησί με φουσκωτά ή που θα κατεβαίνουν από ελικόπτερα που θα βρίσκονται σε αιώρηση, θα βρεθούν σε πολύ πιο δεινή θέση αν δεχθούν επίθεση από σμήνη drones, σαν αυτή που θα επιφύλασσαν οι ίδιοι για τις ελληνικές δυνάμεις…

Ένα δραστήριο πρόγραμμα παραγωγής εγχώριων drones πρέπει άμεσα να εκκινήσει τόσο σε μεγάλη παραγωγική κλίμακα όσο και σε παράλληλες μικρές επιδοτούμενες παραγωγικές γραμμές από μικρές εταιρείες.

Πρέπει να το δούμε σαν έναν εθνικό στόχο για το επόμενο διάστημα.

Ευτυχώς πρωτοβουλίες υπάρχουν πολλές ενώ οι οποιεσδήποτε ελλείψεις μπορούν να καλυφθούν με αγορές απ’ το εξωτερικό.

Άλλωστε τόσα λεφτά θα δοθούν το επόμενο χρονικό διάστημα όπως διακήρυξε ο πρωθυπουργός. Ας δώσουμε βάρος και σ’ αυτόν τον τομέα, για τον οποίον δυστυχώς δείξαμε εγκληματική αδιαφορία χρόνια τώρα.

Τέλος, καλό είναι να σκεφθούν οι αρμόδιοι αν πρέπει να συγκροτηθεί ξεχωριστή Διακλαδική Διεύθυνση UAV/UCAV, για να ξεπεραστούν τα όποια γραφειοκρατικά, διαδικαστικά αλλά και επιχειρησιακά προβλήματα δυσλειτουργίας.