Απόστολος Αποστολόπουλος

Ο αμερικανός πρεσβευτής κ. Πάϊατ, στη γνωστή τηλεοπτική παρέμβασή του, δήλωσε βέβαιος ότι ο κ. Μητσοτάκης θα κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις ώστε να υπάρξει τελική συμφωνία με την Τουρκία.

Ο κ. Πάϊατ ας ελπίζει κανείς ότι δεν αισθάνεται ως μετενσάρκωση του μακρινού προκατόχου του πρέσβη Πιουριφόϊ που τη δεκαετία του 50 πετούσε τα παπούτσια του στους υπουργούς της τότε κυβέρνησης για να τους προγκήξει για την ανυπόφορη διαφθορά και ανικανότητά τους.

Με τις δηλώσεις του ο κ. Πάϊατ μπόρεσε να σφυγμομετρήσει τις διαθέσεις του κόσμου αλλά και της κυβέρνησης. Η προειδοποίηση Πάϊατ ήταν επιβεβλημένη επειδή, λένε τα καλώς πληροφορημένα γερμανικά ΜΜΕ, οι Έλληνες ενθαρρυμένοι, από τη συμμαχία με τον Μακρόν, αντιστέκονται στις φιλοτουρκικές επιθυμίες της κυρίας Μέρκελ.

Η Καγκελάριος, λένε κάποιες πληροφορίες, πέταξε κάποια στιγμή την ιδέα να δώσουμε τη μισή ΑΟΖ του Καστελλόριζου στους Τούρκους. Ο Μητσοτάκης είπε όχι. Ο πρωθυπουργός, λογικά, υπολογίζει, εκτός του Μακρόν, και τις αντιδράσεις του κόσμου.

Η άλλη έμμονη ιδέα των Τούρκων είναι η αποστρατικοποίηση (δηλαδή ο αφοπλισμός) των νησιών για να εκβιάζουν άφοβα με απόβαση. Ο Α. Παπανδρέου είχε σχολιάσει τον εξοπλισμό των νησιών λέγοντας τρεις λέξεις: «Είναι θέμα Άμυνας». Ξέροντας ότι ο ΟΗΕ αναγνωρίζει την Εθνική Άμυνα ως υπέρτατο κριτήριο, πάνω από Διεθνείς Συνθήκες πχ της Λωζάννης. Τότε οι Τούρκοι έβγαλαν τον σκασμό. Δεν θα ήταν πιο απλό να το επαναλάβει η κυβέρνηση αντί να επιτρέπει να την πετροβολούν ότι ετοιμάζεται για υποχωρήσεις;

Για να μη μασάμε τα λόγια μας η δήλωση Πάϊατ έβαλε στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη το δίλημμα: να δυσαρεστήσει τους Αμερικανούς ή να απογοητεύσει το «μέτωπο» αντίστασης στην Τουρκία με τη μορφή του τρίπτυχου «λαός, ένστολοι, κυβέρνηση». Η απάντηση στο δίλημμα θέλει σθένος και κυρίως σαφή άποψη για το τι θέλουμε και γιατί αποτυγχάνουμε να πείσουμε την Τουρκία και άπαντες τους ενδιαφερόμενους ότι δεν θα κάνουμε βήμα πίσω.

Η οικογένεια έχει προϊστορία

Πριν από περίπου 27 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του Κυριάκου, είχε μια δυσάρεστη εμπειρία, ως πρωθυπουργός, όταν μας επισκέφθηκε ο αμερικανός Υφ/γος Εξωτερικών Ήγκλμπέργκερ. Ο Ήγκλμπέργκερ προανήγγειλε, φθάνοντας κατακαλόκαιρο στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, ότι θα γίνουν εκλογές τον Οκτώβριο, κάτι που ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν γνώριζε! Οι εκλογές έγιναν και η κυβέρνηση έπεσε.

Τώρα ο Τσίπρας έφερε στην επικαιρότητα, εκ του μη όντος, θέμα εκλογών: θα ήμουν ανεύθυνος αν τις ζητούσα, είπε. Οι Αμερικάνοι είναι δάσκαλοι της τεχνικής να φέρνεις στην επικαιρότητα ένα νεκρό, ανύπαρκτο θέμα, απορρίπτοντάς το. Αλλά και στη Ν.Δ κυκλοφορούν, αιφνιδίως, ακόμα και σε ιατρικά κέντρα, ψίθυροι περί εκλογών στα τέλη του έτους. Αν καταλήξουν οι «διαπραγματεύσεις» με τις υποχωρήσεις που προαναγγέλλουν αυτοί που τις επιθυμούν, τότε οι εκλογές, ελπίζουν, ότι θα είναι η ανώδυνη οδός διαφυγής και εκτόνωσης από την λαϊκή οργή. Ο Τσίπρας είναι το λαγουδάκι της κούρσας.

Πολλοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, ποιητές, ποικίλοι αναλυτές των δημοσίων πραγμάτων, παραθέτουν εδώ και χρόνια, τηλεοπτικώς και γραπτώς, υποδείξεις προς την κυβέρνηση, την πρώην, τη νυν και την επόμενη, τι να κάνει για το τάδε οικονομικό ζήτημα ή για το δείνα εθνικό θέμα, σε ένα κλίμα μάλλον ελαφρολαϊκό. Δημιουργούν, δηλαδή, την ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε μια χώρα αυτόνομη και ανεξάρτητη.

Αποφεύγουν τα αγκάθια ότι, για παράδειγμα, όταν ένας πρωθυπουργός δεν ξέρει καν την ημερομηνία των εκλογών, κάποιος επόμενος, κατά λογική ακολουθία, δεν μπορεί να διορίσει σε ανώτατες κρατικές θέσεις τα στελέχη που επέλεξαν (όχι ο ίδιος αλλά) όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί σε άτυπη επικοινωνία τους. Οι συγκεκριμένοι διορισμοί επιβάλλονται έξωθεν. Βέβαια είναι κοινό μυστικό ότι οι τομείς της Ασφάλειας, των ΕΔ ή του ΥΠΕΞ, υπάγονται, στην Ελλάδα και σε άλλες δυτικές χώρες, στη Νατοϊκή Συμμαχία και ελέγχονται απ’ ευθείας από την Ουάσιγκτον.

Οι δημοσιολογούντες λησμονούν να διευκρινίσουν συγκεκριμένα τι και ποιος φταίει για το ότι πχ οι τελευταίοι εξοπλισμοί της χώρας έγιναν από τον Τσοχατζόπουλο πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια ! Με το επιχείρημα ότι «λεφτά δεν υπάρχουν». Πως, όμως, περάσαμε από το άδειο πορτοφόλι σε κουβέντες δισεκατομμυρίων για «τανκς και για κανόνια» και για Ραφάλ; Γιατί, άραγε, δεν προχώρησε η παραγγελία και των υπόλοιπων τεσσάρων «αόρατων», υποβρυχίων στελθ, αυτών που δήλωσαν οι Τούρκοι ότι τα φοβούνται; Και θα τα προμηθευτούν προσεχώς; Γιατί πνίγηκαν τα περί συμφωνίας αμοιβαίας στρατιωτικής αρωγής με τη Γαλλία; Χωρίς απαντήσεις, σε λίγο και για τις ντομάτες θα παίρνουμε άδεια, να τις καλλιεργήσουμε και να τις φάμε.

Διαβάζουμε οξείες επιθέσεις (ενδοκομματικές, ως επί το πλείστον) κατά της (πιθανής, κυοφορούμενης ή δεδομένης) ενδοτικότητας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιες εναλλακτικές έχουμε και με ποιο πολιτικό προσωπικό. Έτσι ώστε οι εκλογές να είναι απλώς παγίδα ανακύκλωσης προσώπων και πολιτικών «για να αλλάξουν όλα και να μείνουν ίδια».

Σε τέτοιες στιγμές πέφτουν, όπως η βροχή το φθινόπωρο, διάφοροι σωτήρες είτε καινούργιοι είτε παλιοί αλλά κάπως ξεχασμένοι. Ένας πχ ήταν ο σερ Μαρκεζίνης που ήλθε, είδε και απήλθε όταν τον απόσυραν άρον- άρον. Οι αλεξιπτωτιστές/σωτήρες δεν πέφτουν από τον Όλυμπο αλλά μας τους πετάνε χύμα στη λαδόκολλα. Δεν προλάβαμε να σας τους σερβίρουμε «γκουρμέ» και δεν σας αξίζει κιόλας τέτοια περιποίηση, λένε οι διάφοροι διεθνείς «σεφ» που δημοσίως, συνήθως στα γερμανικά, μας αποκαλούν χαραμοφάηδες, μεταφρασμένο για τους αμόρφωτους σε μοναχοφάηδες.