του Στάθη Κεφαλούρου

          Την κομματική αριστερά την γνωρίζαμε. Ποτέ δεν αντιπροσώπευε αξίως τον ελληνικό λαό. Ποτέ δεν τον εξέφρασε επαρκώς. Και αυτό το γνώριζε η αριστερά εξ αρχής. Διότι εξ αρχής γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί επαρκώς την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια, αφού δεν πίστευε σε αυτά , μολονότι όλοι στην Ελλάδα, δεξιοί κι αριστεροί, στην πλειοψηφία τους αγαπούσαν την Ελλάδα, έκαναν τον σταυρό τους και επιζητούσαν την οικογενειακή θαλπωρή.

Γι’ αυτό και πρώτη η αριστερά ξεκίνησε την πατριδοκαπηλία για να κερδίσει οπαδούς. Δεν είναι τυχαίο που την ΕΟΝ την έκανε αμέσως ΕΠΟΝ, τον στρατό της τον είπε ΕΛΑΣ αλλά και σε όλες σχεδόν τις οργανώσεις της έβαζε μπροστά το λαϊκό, λαϊκή, λαϊκό, γιατί ακριβώς δεν το’ χε.

        Πέρασαν τα χρόνια, έφυγε από κοντά μας η ηρωική γενιά της κατοχής, η αριστερά πουλά πια άλλες ελπίδες κι έτσι η σκυτάλη της πατριδοκαπηλίας πέρασε προσφάτως στην Νέα Δημοκρατία προκειμένου να εκτονώνει ή και να νοθεύει το πατριωτικό αίσθημα των ψηφοφόρων της. 

        Παράλληλα όμως με την παραδοσιακή πατριδοκαπηλία η Νέα Δημοκρατία τελευταίως υποθάλπει για πρώτη φορά και αρκετά μηδενιστικά στοιχεία, τα οποία μπορούν να αποδειχθούν πιο βλαβερά από αυτά των αριστεριστών. Διότι ο εθνομηδενισμός της νέας αριστεράς πηγάζει κυρίως από εμφυλιοπολεμικά συμπλέγματα, έχει εμπαθή χαρακτήρα και στηρίζεται ως επί το πλείστον στο ψέμα, το οποίο κάποια στιγμή καταπίπτει.

Ενώ ο εθνομηδενισμός των πιο έξυπνων νεοφιλελευθέρων, οι οποίοι γνωρίζουν τα τεκταινόμενα στον χώρο της πρώην συντηρητικής παρατάξεως, χτυπάει φλέβα. Χτυπά εκεί που η ίδια η δεξιά παράταξη από οκνηρία, αδιαφορία ή κομματική ιδιοτέλεια δεν έριξε φως , εκεί δηλαδή που υπάρχουν σκιές, οι οποίες δεν θα εγκυμονούσαν ιστορικούς ή πολιτικούς κινδύνους, εάν είχαν σε ανύποπτο πανεπιστημιακό χρόνο φωτιστεί.

Το αποτέλεσμα είναι να γίνονται αυτές οι ιστορικές στιγμές αμφιλεγόμενες και αφορμή για αποδόμηση της ελληνικής ιστορίας, σύγχυση και προσβολή της συλλογικής μας μνήμης.

      Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια αίρεση μέσα στην δεξιά. Το παραδέχονται και οι θιασώτες της. Δίνει ένα εντελώς διαφορετικό και ατομικιστικό νόημα στην πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια. Η αιρετική ματιά είναι καλή και χρήσιμη. Η αίρεση όμως είναι κακό. Ιδίως όταν προσβάλλει ζωτικά δόγματα και νάματα  μιας πολυετούς και πάντα ζωντανής παράδοσης.

Η ορθοδοξία έχει υποφέρει πολύ από τις αιρέσεις αλλά στο τέλος η αλήθεια της πάντα λάμπει. Και δυστυχώς βρίσκονταν κατά καιρούς αυτοκράτορες που ευνοούσαν αιρεσιάρχες, όπως τον Άρειο ή τον Νεστόριο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ο αιρεσιάρχης του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Αλλά έχει κοντά του, συμπαθεί και ευνοεί αυτούς που θέλουν να αλλάξουν τον χαρακτήρα της πρώην συντηρητικής παράταξης. Του ευχόμαστε να βρει τις κατάλληλες ισορροπίες, ώστε να μην προκύψουν πολλοί απογοητευμένοι και στο τέλος η Ελλάδα ζημιωμένη.

        Βασικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι ο λαός είναι χαζός. Το έχουμε τονίσει και σε άλλα άρθρα μας. Επειδή δεν τον αγαπούν, δεν του έχουν και εμπιστοσύνη. Έτσι αποφάσισαν να περιορίσουν την ισχύ του και την πίεσή του κάθε φορά που η κυβέρνηση θα κάνει κάτι που δεν του αρέσει. Η συνταγή είναι πανάρχαια και δυστυχώς αποτελεσματική. Ο χρηματισμός. Παροχές, προσλήψεις, μειώσεις φόρων με αντάλλαγμα την ανοχή του σε ορισμένες επώδυνες κυβερνητικές αποφάσεις.

        Έντεκα χρόνια μετά δεν έχει αναλυθεί στα σοβαρά αυτό το «λεφτά υπάρχουν». Ποιος είναι ο πιο επιεικής, άρα και πιο δόκιμος, χαρακτηρισμός που συνοδεύει ένα πρώην πρωθυπουργό, τον Γιωργάκη Παπανδρέου ; Αφελής. Ο αφελής όμως δεν είναι ψεύτης. Απλώς εκφράζει πηγαία, αυθόρμητα και χωρίς να λάβει καθόλου υπ’ όψιν του τις περιστάσεις, αυτό που βλέπει ή ξέρει. Όντως λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν αλλά είναι άλλοι, π.χ η Ευρωπαϊκή Ένωση ή κάποια πολύ γνωστά πλούσια κράτη, που αποφασίζουν πότε και πως θα τα δώσουν.

Τότε, για τους δικούς τους λόγους,  ίσως και για να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, δεν έδιναν. Τώρα δίνουν. Αυτό δηλαδή που ο απλός λαός ψυχανεμιζόταν αλλά το εξέφραζε λαϊκιστικά και λοιδορούνταν, είναι αλήθεια. Οι κρίσεις είναι εν μέρει τεχνητές. Λεφτά, πολλά λεφτά, πάντα κυκλοφορούν κι αν δεν κυκλοφορούν, φτιάχνονται. Γι’ αυτό και τότε πίστεψε ότι λεφτά υπάρχουν.

        Πολύ φοβάμαι λοιπόν πως οι παροχολογίες της παρούσας κυβέρνησης δεν είναι ίδιες με αυτές των περασμένων ετών. Δεν είναι ψεύτικες ούτε θα πτωχεύσουμε στο κοντινό μέλλον εξ αιτίας τους. Είναι αληθινές. Λεφτά θα βρεθούν για να δοθούν, προκειμένου να προχωρήσουν κάποιες πολύ κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Ελλάδος, που δεν αρέσουν καθόλου στην πλειοψηφία (ακόμη) του ελληνικού λαού.

Πιθανολογώ πως εκτός ευχάριστου απροόπτου ο χρηματισμός θα πιάσει τόπο και οι αντιστάσεις είτε θα καμφθούν είτε θα περιοριστούν σε χλιαρή διαμαρτυρία. Και οι νεοφιλελεύθεροι θα χαρούν. Χάρισμά τους μια τέτοια δυσεβής και πρόσκαιρη νίκη.

Στάθης Κεφαλούρος