Ο Ερντογάν άρχισε να κινείται πολύ επιθετικά σε βάρος μας από τη στιγμή που η Ελλάδα υπέγραψε την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών και έστειλε το λάθος μήνυμα προς όλους ότι δεν έχει όρεξη να αγωνιστεί για τίποτα και να υπερασπιστεί τίποτα.

Αυτό θεωρώ πως ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να πράξει η ελληνική διπλωματία στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Οι τότε ανόητοι κυβερνώντες μας και τα παπαγαλάκια τους που μας έλεγαν το 2018-19 ότι η Ελλάδα «δεν πρέπει να δαπανά διπλωματικό κεφάλαιο σε μια χαμένη υπόθεση όπως το σκοπιανό πρόβλημα» δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι οι Τούρκοι παρακολουθούσαν πολύ προσεκτικά το πώς συμπεριφερόμασταν απέναντι σε έναν αδύναμο αλλά εξαιρετικά θρασύ γείτονά μας, και όταν είδαν ότι αυτοεξευτελιστήκαμε απλώς και μόνο για να κάνουμε το χατήρι των ΗΠΑ και της Γερμανίας κατάλαβαν ότι αυτή ήταν η μεγάλη ευκαιρία τους για να αρπάξουν ό,τι ήθελαν από τη χώρα μας.

Η Ελλάδα πληρώνει τώρα το λάθος μήνυμα που έστειλε ο Τσίπρας όταν πρόδωσε τη Μακεδονία χωρίς να υποστεί καμία ποινική επίπτωση, και το εξίσου λάθος μήνυμα που έστειλε ο Μητσοτάκης όταν κερδίζοντας τις εκλογές είπε πως αντί να ακυρώσει τη συμφωνία των Πρεσπών που ο ίδιος χαρακτήρισε «επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα», θα την «τιμούσε».

Αυτή η ηττοπαθής συμπεριφορά εκ μέρους της ελληνικής πολιτικής ελίτ δεν περιοριζόταν φυσικά μόνο έναντι των Σκοπιανών, αλλά ίσχυε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και έναντι των Τούρκων. Μην ξεχνάμε τα λόγια του Κοτζιά ότι «δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες» και να παραχωρήσουμε στην Τουρκία μεγάλο μέρος της δικής μας ΑΟΖ επειδή τάχα αδικείται από τη γεωγραφία. Τα ίδια λένε σήμερα οι άνθρωποι που έχει επιλέξει ο πρωθυπουργός μας να τον συμβουλεύουν για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, οι οποίοι, «όλως τυχαίως», έχουν όλοι την ίδια άποψη, ότι δηλαδή θα πρέπει να κατευνάσουμε το οθωμανικό θηρίο ταΐζοντάς το με τις γεωπολιτικές σάρκες μας. Αυτές τις ηλιθιότητες και την απίστευτη στρατηγική μυωπία πληρώνουμε σήμερα. 

Θυμίζω στην ελληνική κυβέρνηση ότι τα Δωδεκάνησα και το Καστελόριζο είναι το αντάλλαγμα που πήρε η Ελλάδα στη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 για τους 600.000 νεκρούς που είχε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν αγωνίστηκε κατά του Άξονα και υπέφερε τα πάνδεινα, την εποχή που η Τουρκία όχι μόνο έπαιζε τον ρόλο του “επιτήδειου ουδέτερου” αλλά ερωτοτροπούσε με τη ναζιστική Γερμανία και την εφοδίαζε με κρίσιμες στρατηγικές πρώτες ύλες στον πόλεμό της κατά των Συμμάχων.

Ας θυμηθούμε πόσο μεγάλη εντύπωση παγκοσμίως είχε κάνει πριν λίγο καιρό η δικαιολογία του Τραμπ όταν ξεπουλούσε κανονικά τους Κούρδους της Συρίας, ότι «οι Κούρδοι δεν πολέμησαν μαζί μας στη Νορμανδία».

Η ελληνική διπλωματία οφείλει να επαναλαμβάνει συνεχώς δημοσίως στον Τραμπ ότι η Ελλάδα, ένας πιστός σύμμαχος της Δύσης που δεν έλειψε από κανένα προσκλητήριο αγώνα κατά του ναζισμού και του φασισμού όσο μεγάλο κι αν ήταν το κόστος, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να μπαίνει τώρα στην ίδια ζυγαριά με τους Οθωμανούς καιροσκόπους.

 Τόσο το Καστελόριζο όσο και η θαλάσσια έκταση που το περιβάλλει είναι πληρωμένες με ποταμούς αίματος από τον ελληνικό λαό και δεν χαρίζονται σε ΚΑΝΕΝΑΝ. Η μόνη απάντηση που οφείλει κάθε ελληνική κυβέρνηση να δώσει στις ιταμές αξιώσεις των Τούρκων να ακρωτηριάσουν την ελληνική εθνική κυριαρχία υπό καθεστώς ωμών στρατιωτικών απειλών, θα πρέπει να είναι η ίδια με εκείνη που έδωσε ο Λεωνίδας πριν από 2.500 χρόνια στους Πέρσες.

 Όποιος τολμήσει να απεμπολήσει απαράγραπτα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα  να είναι βέβαιος ότι θα λογοδοτήσει όχι μόνο στον ελληνικό λαό αλλά και απέναντι στην Ιστορία.

Stirlitz