Αλέκος Μιχαηλίδης   

Στο κατοχικό οδόφραγμα της Δερύνειας, η άγρια βλάστηση είναι αμείλικτη. Κουκουλώνει «εξαιρετικά» τη νεκρή ζώνη ανάμεσα στο τουρκικό φυλάκιο και στα λυόμενα που ανήγειραν –άψε σβήσε– οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως τελωνεία «συνόρων» και τουριστικών διαδρομών. Συμπληρώνει, όμως, τα ξηρά χόρτα που «προστατεύουν» τον τόπο της θυσίας του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, δίπλα από την ολοκαίνουργια άσφαλτο που βοηθά τη διέλευση προς την Αμμόχωστο, έτσι για να βολεύονται οι ψευδαισθήσεις που επιμένουν πως το άνοιγμα των οδοφραγμάτων βοηθά στη «διευθέτηση».

Κάθε Αύγουστο, ο ήλιος είναι καυτός. Μπορεί κανείς να παρατηρήσει πως ο καύσωνας κυριαρχεί, ανάμεσα στη ζωή, δηλαδή στις ανάσες που προσφέρει η μνήμη του Τάσου και του Σολή, και στον θάνατο, που επιβεβαιώνουν οι κατοχικές σημαίες που αχνοφαίνονται στο βάθος. Το οδόφραγμα, τα επιμελημένα δηλαδή γραφεία, που συμβάλλουν στον εξωραϊσμό του εγκλήματος, δεν θυμίζουν σε τίποτα πως μόλις 24 χρόνια πριν, εκεί θυσιάστηκαν οι δύο τελευταίοι ήρωες της κυπριακής τραγωδίας. Κι αν πριν τον Νοέμβριο του 2018 μπορούσε κανείς να αντιληφθεί –μέσω της ερημιάς– πως ο δρόμος προς την Αμμόχωστο είναι βίαια κλειστός, κατ’ εντολή της φασιστικής Τουρκίας, μετά από το πανηγυρικό άνοιγμα τα πάντα σίγησαν προς υπηρεσία της «καλής θέλησης».

Τη μνήμη του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού –«ένας μοιάζει του Διγενή τζι’ ο άλλος τ’ Άη Γιώρκη»– νοηματοδοτεί μονάχα η πέρκαλλη πορεία των μοτοσυκλετιστών και οι οικογένειες, η κυρία Τασούλα Ισαάκ, ο κύριος Σπύρος Σολωμού, το χελιδονάκι. Η Πολιτεία –σε σύμπραξη με τους αλαλάζοντες που θαρρούν πως η Δερύνεια είναι τα «σύνορα» προς μια… εξωτική παραλία, δείχνει πως έδωσε όρκο στο «σιώπα να περάσουμε» και μουδιασμένη υπηρετεί την κήδευση της δικαιοσύνης. Τέσσερις Κυβερνήσεις, όπως αμείλικτα κατέθεσε στο 24ο ετήσιο μνημόσυνο των δύο ηρώων ο Ανδρέας Πεττεμερίδης, εκπρόσωπος της «Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού», δεν κούνησαν ούτε δάκτυλο για να διαφυλαχθεί η μνήμη, η αξία της δικαιοσύνης, η ιστορική συνέχεια, η ταυτότητα, ο πολιτισμός.

Τέσσερις ολόκληρες Κυβερνήσεις, με ηγέτες που καμάρωναν και καμαρώνουν πως έχουν ισχυρούς φίλους στον κόσμο, πως ρυθμίζουν το στάτους κβο των ευρωπαϊκών συνόρων. Τέσσερις Κυβερνήσεις. Που δεν τέθηκαν ενώπιον κάποιου υπερφυσικού αιτήματος, μα του ξεκάθαρου αιτήματος για δικαίωση της θυσίας του Τάσου και του Σολωμού, των δύο παλληκαριών που κουβάλησαν αιώνες και αιώνες ιστορίας στη Δερύνεια και μπήκαν στη φωτιά για την αξιοπρέπεια, τη λευτεριά και την ανθρωπότητα. Του ξεκάθαρου αιτήματος που επιμένει πως ο Ερχάν Αρικλί, κομματάρχης, μέλος της ψευδοβουλής, εκ των δολοφόνων του Τάσου Ισαάκ και ενίοτε πρωταγωνιστής ειδήσεων που μεταδίδουν μηχανικά τα ελληνοκυπριακά ΜΜΕ, δεν μπορεί να παραμένει ασύλληπτος, με διεθνές ένταλμα εις βάρος του. Του ξεκάθαρου αιτήματος που λέει πως ο έποικος Κενάν Ακίν, πρώην λεγόμενος υπουργός του κατοχικού καθεστώτος και μέλος των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, εκτελεστής του Σολωμού Σολωμού, πρέπει να οδηγηθεί ενώπιον δικαστηρίου. 

Τέσσερις Κυβερνήσεις, δυστυχώς, έθαψαν τα εντάλματα κάτω από το χαλί της «διευθέτησης» και του «συμβιβασμού». Και υπό την ίδια λογική, άφησαν γυμνό τον χώρο της θυσίας ή έστω τον δρόμο που καταλήγει στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Παραπάνω, κτίστηκε «δικοινοτικό στέκι» υπό την αιγίδα του Δήμου Δερύνειας, ένα θεάρεστο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Αμμοχώστου, και να μην ξεχνάμε τις ακαριαίες διευθετήσεις για το άνοιγμα του οδοφράγματος. Αλλά οι καιροί δεν προνοούσαν το κτίσιμο ενός μνημείου, ενός μουσείου, μιας πλάκας έστω ή μιας πέτρας με τα ελληνικά καρτερικά ονόματα Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού.

Πρώτα με το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν –ο τότε Γενικός Εισαγγελέας κουβάλησε το «κουκούλωμα» ώς την τελευταία του κατοικία– κι από τότε με τη φαιδρή «καλή θέληση», που προστατεύει την ασυλία των δολοφόνων, οι οποίοι απολαμβάνουν τη θαλπωρή της παρανομίας των κατεχομένων, κοιμώμενοι ησύχως υπό την προστασία του κατοχικού στρατού. Τέσσερις Κυβερνήσεις και ούτε μια πέτρα για να υποδηλώνει πως τήδε κείνται οι εκ των πραγμάτων αντάρτες Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού. Ούτε ενόψει των 25 χρόνων; Καρτερούν.