Η Τουρκία έκανε, κάνει και θα κάνει επίδειξη σημαίας, αποφασιστικότητας και στρατιωτικής ισχύος στην ευρύτερη  περιοχή η οποία δεν περιορίζεται μόνο στο Αιγαίο, υπογραμμίζει ο πρέσβης επί τιμή, Αλέξανδρος Μαλλιάς.

Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε – όπως ορισμένοι θεωρούν – ότι η Χάγη είναι πανάκεια. Ότι δηλαδή τα προβλήματα μας εκεί θα λυθούν. Πριν φθάσουμε καν στην αφετηρία της συζήτησης για την Χάγη, η Τουρκία θα επιδιώξει να εξασφαλίσει ικανοποιητικές διμερείς διευθετήσεις στα θέματα που σταθερά θέτει, αναφέρει ο κ. Μαλλιάς στη συνέντευξή του στο ThePresident, προσθέτοντας πως στόχος της Άγκυρας είναι η υποταγή της Ελλάδος στις επιδιώξεις, στους όρους και στους κανόνες παιχνιδιού της.

Σχετικά με τη στάση των ΗΠΑ και ιδιαίτερα του προέδρου Τραμπ ο κ. Μαλλιάς εκτιμά πως είναι είναι υποτονική, άνευρη και εκδηλώνεται σε υπηρεσιακό επίπεδο. Την φορά αυτή παρά την θετική από την Αθήνα ερμηνεία των δηλώσεων του Στέϊτ Ντπάρτμεντ δεν είχαμε ούτε συμβολική έστω παρέμβαση του ΥΠΕΞ κ. Μάικ Πομπέο, προσθέτει.

Συνέντευξη στην Ειρήνη Μυλώνα

Σε τι οφείλεται η κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων τους τελευταίους μήνες; Τι πιστεύετε πως επιδιώκει ο Ερντογάν;

Η κλιμάκωση των επιθετικών κατά της Ελλάδος και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων ενεργειών της Τουρκίας δεν αποτελεί αιφνιδιασμό. Είχε προαναγγελθεί από τον Πρόεδρο Ερντογάν και ταυτόχρονα εξειδικευθεί σχεδόν με απόλυτη ακρίβεια ως προς τι επρόκειτο να συμβεί με επανειλημμένες ανακοινώσεις και δηλώσεις των αρμοδίων υπουργών της τουρκικής κυβέρνησης. Στο γενικότερο πολιτικό/στρατιωτικό πλαίσιο η Τουρκία έκανε, κάνει και θα κάνει επίδειξη σημαίας, αποφασιστικότητας και στρατιωτικής ισχύος στην ευρύτερη  περιοχή η οποία δεν περιορίζεται μόνο στο Αιγαίο. Σημειώνω δύο στοιχεία:

Α) Ορθή κατά τη γνώμη μου είναι η ανάγνωση από την Άγκυρα της απουσίας κρίσιμου  ενδιαφέροντος  του Προέδρου των ΗΠΑ – ο μόνος παράγοντας στην Ουάσινγκτον που λαμβάνει σοβαρά υπόψη ο κ. Ερντογάν – ακόμη και για σύγκρουση μεταξύ δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ. Άλλωστε ο Πρόεδρος Τραμπ ομιλεί λίαν περιφρονητικά για τους «Ευρωπαίους δήθεν συμμάχους» περιλαμβάνοντας στην κατηγορία αυτή και τη Γερμανία. Την φορά αυτή παρά την θετική από την Αθήνα ερμηνεία των δηλώσεων του Στέϊτ Ντπάρτμεντ που οφείλονται στην επιμονή έγκριτου έλληνα δημοσιογράφου δεν είχαμε ούτε συμβολική έστω παρέμβαση του ΥΠΕΞ κ. Μάικ Πομπέο. Το «βάρος» της προώθησης των θέσεων της Ουάσινγκτον σε Τουρκία και Ελλάδα εξαντλήθηκε στο επίπεδο των ικανών αμερικανών πρέσβεων σε Αθήνα και  Άγκυρα. Διαβιβάστηκαν πανομοιότυπα στο μεγαλύτερο τμήμα τους μηνύματα στις δύο κυβερνήσεις με διαφοροποιημένες επισημάνσεις και  εξειδικευμένες παροτρύνσεις για αυτοσυγκράτηση και ειρηνική επίλυση των διαφορών  προς κάθε πλευρά. Δεν δικαιούμαι να υποτιμήσω την εμβέλεια των ΗΠΑ σήμερα. Όμως εκτιμώ ότι στα δικά μας είναι υποτονική, άνευρη και εκδηλώνεται σε υπηρεσιακό επίπεδο. Επίσης ότι οι πρόνοιες που περιέχονται στο Κείμενο της νέας Ελληνο-Αμερικανικής Συμφωνίας για τις βάσεις, καθώς και η συνοδευτική επιστολή του κ. Πομπέο του Ιανουαρίου 2020 δεν μας διασφαλίζουν. Αυτό ας το θυμηθούμε ενόψει της ανανέωσης της ισχύος της. Θυμίζω απλά ότι σε όλες τις προηγούμενες ελληνο-τουρκικές κρίσεις από το 1976, είχαμε τακτικές και άμεσες παρεμβάσεις-πυροσβεστικές – τουλάχιστον των Αμερικανών ΥΠΕΞ. Τούτο δεν συνέβη τώρα. Ο νοών νοείτω…

Β) Επίσης τόσο η  Άγκυρα όσο και η Αθήνα συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι τη στιγμή αυτή – διαρκεί πάνω από πέντε χρόνια – υπάρχει ένα μεγάλο κενό αποκλειστικής ή στρατηγικής  ισχύος στην περιοχή. Τούτο φάνηκε καθαρά στη Συρία, στην Λιβύη, ακόμη και στο Ιράκ.

Η σύγκρουση ή απόκλιση συμφερόντων των πέντε Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας στην Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή καθιστά σήμερα αβέβαιο το αποτέλεσμα της ενδεχόμενης προσφυγής στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Παρότι με δεδομένη την κατάσταση τώρα μία επανάληψη του περιεχομένου της Απόφασης 395 (25 Αυγούστου 1976) του Συμβουλίου Ασφαλείας για το Αιγαίο μόνο ανώφελη δεν θα ήταν. Δυστυχώς οι σχέσεις μας με την Ρωσία παραμένουν «διαδικαστικές», χωρίς ειδικό βάρος και ουσιαστικό περιεχόμενο. Επίσης, παρά την πολύ στενή μας συνεργασία με τη Λ.Δ. της Κίνας, οι θέσεις του Πεκίνου σήμερα σε ζητήματα θαλασσίων ζωνών, κυριαρχικών δικαιωμάτων και προβαδίσματος του Διεθνούς Δικαίου – το θέτω ευγενικά – δεν αποτελούν βάση προώθησης των δικών μας. Επιπλέον οι θέσεις και τα Συμφέροντα της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου σε σχέση με τη Τουρκία δεν συμπίπτουν.

Για τη συνέχεια ThePresident