Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

Η αλήθεια είναι, και δεν μπορώ να το κρύψω, ότι ενοχλούμαι απ’ την γκρίνια κάποιων αναγνωστών μου που αποδίδουν ιδιοτελείς προθέσεις στην κριτική μου προς την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Λες και δεν ξέρουν την ευαισθησία μου στα εθνικά θέματα, που δεν επιδέχεται κομματικό χρωματισμό. Λες και δεν ξέρουν την απέχθειά μου στο λιβάνισμα της εκάστοτε εξουσίας. Λες και δεν ξέρουν ότι ήμουν το ίδιο αυστηρή και με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ”πυροβολούσα” δικαίως, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.

Ωστόσο ήρθε η ώρα να ομολογήσω πως πίσω απ’ την δηκτικότητα της γραφής μου και τη διάθεση να κριτικάρω εξαντλητικά τους εκάστοτε κυβερνώντες, κρύβεται ο μεγάλος μου φόβος πως φτάσαμε στο μη περαιτέρω σαν χώρα και σαν Έλληνες.

Φτάσαμε στον καιρό που ελαχιστοποιείται αργά αλλά σταθερά η φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά την Εξωτερική μας πολιτική, ενώ αντίθετα αυξάνεται η σκοτεινή τους πλευρά. Κάτι που δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω ακόμα και τώρα. Πολύ περισσότερο να το αντέξω.

Ως εκ τούτου, η σφοδρότητα της κριτικής μου δεν οφείλεται μόνο στην απογοήτευσή μου για τη διαχρονική αδυναμία άσκησής της στο επιθυμητό επίπεδο, αλλά στο γεγονός κυρίως ότι οι εκάστοτε εκπρόσωποί της αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, όπως και οι πρωθυπουργοί που τους επιλέγουν.

Κι αυτό με δεδομένο ότι οι ΥΠΕΞ μας δεν έχουν τη δικαιολογία ότι πιάστηκαν εξ απήνης από κάποια κίνηση της Τουρκίας – για παράδειγμα – εντελώς αναπάντεχη, που δεν μπορούσε να προβλεφθεί, αφού είναι γνωστό ότι αυτή δεν είναι οπαδός των εκπλήξεων.

Το βλέπουμε, άλλωστε, καθημερινά απ’ τη συμπεριφορά της, μια που φροντίζει η ίδια – δια του Προέδρου της Ερντογάν ή του ΥΠΕΞ του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου – να μας κάνει κοινωνούς των προθέσεών της σε τακτά διαστήματα προαναγγέλλοντας τις κινήσεις γεωστρατηγικής της. Κινήσεις στοχευμένες που αξιοποιούν τα κενά στη Μεσόγειο και σ’ όλο το εύρος των συμφερόντων της διεθνώς με χώρες του μουσουλμανικού τόξου.

Κι αυτά τα κενά είναι κοντά στο να τα καλύψει προς όφελος των συμφερόντων της, αφού λίγο θέλει για να αποσπάσει ”σφαίρες επιρροής” στη Συρία (μετά την νικηφόρα εισβολή το ’19 και την εκκαθάριση των ΒΑ συνόρων από τους Κούρδους) και τη Λιβύη (όπου υποστήριξε μονομερώς την Συριακή αντιπολίτευση και ενεργά την διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση Σάρατζ [GNA].

Όπερ σημαίνει ότι η στρατηγική που ακολουθεί η Τουρκία δεν είναι ευκαιριακή, αλλά στρατηγική βάθους, δομική επιχειρησιακή, στηριγμένη σε μια σειρά αποφάσεων και σχεδιασμών τις οποίες ακολουθεί κατά γράμμα.

Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δυσκολεύει πολύ τα πράγματα για μας γιατί είμαστε δυστυχώς στον αντίποδα των όσων αντιπροσωπεύει, αφού δεν αξιωθήκαμε στα μεταπολιτευτικά χρόνια να καλύψουμε το υπάρχον θεσμικό έλλειμμα στο επίπεδο διαμόρφωσης στρατηγικής εθνικής ασφάλειας.

Γι’ αυτό είχαμε πάντα μια γκρίνια στα χείλη και στρέφαμε το ενδιαφέρον μας στις κομματικές αντιπαλότητες, που λίγο απείχαν απ’ τον εθνικό διχασμό. Ρίξαμε όλο το βάρος στην αποκατάσταση της δημοκρατίας αφήνοντας γεωπολιτικά και στρατιωτικά αποδυναμωμένη τη χώρα.

Στην αποδυνάμωσή της, βέβαια, έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο οι πολιτικές διαδρομές της διαφθοράς και διαπλοκής των εκάστοτε κυβερνήσεων που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα σε βάρος των ταμείων του κράτους και των στρατιωτικών αναγκών της πατρίδας μας.

Και προς επίρρωση της λαϊκής ρήσης ”ήταν στραβό το κλήμα, το ‘φαγε και ο γάιδαρος”, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία το τραγικό γεγονός στα Ίμια το 1996 που ταρακούνησε λαό και στρατό μαζί με τις ηγεσίες του (απώλεια τριών στρατιωτικών και απώλεια της κυριαρχίας μας στις βραχονησίδες).

Για να ”δέσει” – δώδεκα χρόνια μετά – το ”γλυκό” με την 8ετή οικονομική κρίση (το βάθος της οποίας ακόμα πληρώνουμε) και την τρέχουσα πανδημία του Covid-19, της οποίας προηγήθηκε η επιτυχής αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης στον Έβρο.

Σαν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, βέβαια, επιδεινώθηκαν τα ήδη προβληματικά οικονομικά δεδομένα για μας, πράγμα που έγινε αιτία αναβληθεί επ’ αόριστον; (πλην κάποιων εξαιρέσεων κάλυψης αναγκών στο ΠΝ) το πρόγραμμα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων για ενίσχυση των εξοπλιστικών του.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο αντίπαλο δέος μας, για να μπορούμε να εξηγήσουμε την αλλαγή ισορροπιών στην Μεσόγειο και ειδικότερα στο Αιγαίο.

Όπως έχω πει επανειλημμένα, η Τουρκία δεν είναι η παλιά, διαχειρίσιμη από μας δύναμη του ’70-’80. Έχει εξελιχθεί ραγδαία γεωστρατηγικά απ’ το 1974, σε βαθμό που να έχει αλλάξει υπέρ της τους συσχετισμούς δυνάμεων στην περιοχή και να έχει δημιουργήσει συμμαχίες που συνδέονται μαζί της με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.

Το τελευταίο, άλλωστε, αντικατοπτρίζεται στο γεγονός ότι δεν τολμούν οι ”Μεγάλοι” (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ) να της επιβάλουν κυρώσεις για τις αυθαιρεσίες και την επεκτατική πολιτική που ακολουθεί απ’ το ’74 έως τώρα, με τελευταία εκδήλωση επιβολής της πυγμής της την εισβολή στη Συρία τον Οκτώβριο του ’19.

Έτσι περιορίζονται όλοι σε σκληρή ρητορική εναντίον της και μέτρα-χάδι που τους διακωμωδούν, γιατί είναι εμφανές ότι λόγω των συμφερόντων μαζί της δεν της επιβάλλονται αυστηρότερα.

Το Βερολίνο ιδιαίτερα, μάλιστα, αντιμετωπίζει την σκανδαλωδώς προκλητική Τουρκία (της οποίας ο στόχος εξακολουθεί να είναι η παραμονή της στη Δύση) με απίστευτη επιείκεια, λόγω του ότι σ’ αυτήν κατευθύνονται – κατά το μεγαλύτερο μέρος – οι εξαγωγές όπλων και στρατιωτικού υλικού της Γερμανίας, που έφτασαν τα 250 εκατομμύρια ευρώ σε αξία τη χρονιά που μας πέρασε.

Με τα δεδομένα αυτά εξηγείται η άνευ όρων ”παράδοση” του Νίκου Αναστασιάδη, που δε θέλει ούτε κατά διάνοια να σκεφτεί μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία. Εξηγείται και η δικιά μας χλιαρή αντίδραση (εν γνώσει των αντοχών μας) στο ”γκριζάρισμα” των νησιών και βραχονησίδων μας, τα οποία δε χρειάζεται να τα διεκδικήσει ενόπλως (δια ”θερμού επεισοδίου” ή εισβολής).

Κι αυτό γιατί μπορεί να τα κάνει δικά της είτε μέσω της εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού (γεγονότα πανομοιότυπα με εκείνα του Έβρου) είτε ακολουθώντας την επιλογή Μητσοτάκη να λύσει τις διαφορές της Ελλάδας μαζί της στο Τραπέζι διαπραγματεύσεων της Χάγης, όπου – για τους λόγους που εξήγησα επανειλημμένα σε προηγούμενα άρθρα μου – θα βγει κερδισμένη η Τουρκία σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας μας στο μισό Αιγαίο τουλάχιστον…

Αυτά σκέφτομαι και αντιμετωπίζω με κριτική διάθεση τους εκάστοτε κυβερνώντες που άφησαν και αφήνουν ανέγγιχτα τα λιμνάζοντα ύδατα της Εξωτερικής πολιτικής μας και στο έλεος των ορέξεων των Τούρκων τη χώρα μας.

Σαράντα χρόνια και βάλε συνεισφέρουμε εμείς οι Έλληνες υψηλό τίμημα για την ενίσχυση της Άμυνας της πατρίδας μας για να ακούμε κάθε φορά, σαν θλιβερή επωδό των θυσιών μας, το τροπάρι ότι ”δεν μας παίρνει να κονταροχτυπηθούμε μαζί της” και γι’ αυτό επιλέγουμε να τα βρούμε… διπλωματικά. Μ’ άλλα λόγια να σηκώσουμε λευκή πετσέτα σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων και να παραδώσουμε τοις κυσί τα όσια και τα ιερά μας…

Αιδώς Αργείοι της κυβέρνησης και της εκάστοτε κυβέρνησης που ξεχάσατε, ως φαίνεται, το ποιοι είμαστε και πού πάμε εμείς οι Έλληνες. Ξεχάσατε πως σ’ αυτήν τη γη πρωτακούστηκε η υπόσχεση των εφήβων προγόνων μας, ότι ”… Τήν πατρίδα ούκ ελάσσω παραδώσω πλείω δέ καί αρείω όσης άν παραδέξωμαι” (”… την πατρίδα δεν θα παραδώσω μικρότερη, αλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ όση θα μου παραδοθεί…”), για να φτάσετε εσείς σήμερα να την ”λοιδορείτε”… επικροτώντας τον Όρκο των Αθηναίων Εφήβων.

Γιατί μόνο ως λοιδορία και τραγική ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί η ανταπόκριση Δένδια στο πνεύμα τους (”… Νομίζω το να μεγαλώνεις τον τόπο σου και τα δικαιώματα του και να το αφήνεις στις επόμενες γενιές είναι κάτι εξαιρετικό..”), όταν ξέρει καλά πως η ελληνική Εξωτερική πολιτική αποδεικνύει με την αναποτελεσματικότητά της όχι μόνο ότι δεν είμαστε άξιοι να μεγαλώσουμε τον τόπο μας, αλλά αντίθετα οδεύουμε προς εδαφικό ακρωτηριασμό του…

Όταν ξέρει πως ούτε κατά διάνοια δεν ανταποκρίνεται η ”ψύχραιμη” (βλ. ηττοπαθής λόγω ανασφάλειας) και ”νηφάλια” (βλ. αμήχανη λόγω αδυναμίας) πολιτική του ΥΠΕΞ μας (μια απ’ τα ίδια, σχεδόν, με εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ) στην υπόσχεση που έδιναν οι νέοι της αρχαιότητας διατρανώνοντας την αποφασιστικότητά τους να παραδώσουν την πατρίδα μεγαλύτερη και ισχυρότερη στους επόμενους.

Γι’ αυτό προτρέπω τον λαλίστατο κ. Δένδια, να συγκρατήσει τον… ρητορικό οίστρο του και να μην επαναλαμβάνει ευχετολογικά τους πασπαλισμένους με αυταπάτες οραματισμούς του: ”Η Ελλάδα έχει φιλοδοξία στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου να συμφωνήσει με όλους τους γείτονές της, και με την Τουρκία, και να χαρακτηρίσει τις οικονομικές ζώνες προς όφελος των κοινωνιών και των λαών”.

Αντίθετα να προχωρήσει σε κάτι επείγον και εφικτό. Να συγκροτήσει το ταχύτερο δυνατόν Συμβούλιο Εθνικής Στρατηγικής και, σε συνεργασία με το ΥΠΕΘΑ, να πράξει τα δέοντα ενόψει της διαφαινόμενης κλιμάκωσης των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο, που δε θα απαιτούν αβροφροσύνη εκ μέρους του, αλλά σθένος και αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση του αντιπάλου…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)