Μαύρη επέτειος να μας θυμίζει τόσο βάναυσα τα εγκλήματα σε βάρος ενός λαού. Σε βάρος φιλήσυχων ανθρώπων, ειρηνικών. Που μόλις βγήκαν περήφανοι και λεβέντες από έναν απελευθερωτικό αγώνα, μπήκαν στους σκοτεινούς δρόμους του νεοσύστατου κράτους. Και πριν προλάβουν να πάρουν ανάσα και να καταλάβουν τι γίνεται, βρέθηκαν να παρακολουθούν εγκλήματα και ταραχές (έτσι τις έλεγαν τις πολεμικές συγκρούσεις, ταραχές και φασαρίες), φασαρίες το ‘59, φασαρίες το ‘63, το ‘67, το ‘72 – ‘74. Παρακολουθούσαν, λέω, για να κυριολεκτώ. Διότι, ο λαός δεν συμμετείχε σε αυτά που έκαναν λίγοι. Δεν ήταν οι Ελληνοκύπριοι που έκαναν το πραξικόπημα, ήταν ελάχιστοι Ελληνοκύπριοι, ελάχιστοι μπροστά στην τεράστια πλειοψηφία, που στήριζε τη δημοκρατία και τη νομιμότητα. Ελάχιστοι μπροστά σε όσους αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα. Ακόμα και τα ηρωικά ονόματα άγνωστων παιδιών, φαντάρων, που τα μάθαμε χρόνια μετά, οι οποίοι δολοφονήθηκαν όταν αρνήθηκαν να εκτελέσουν διαταγές των πραξικοπηματιών, είναι αρκετά για να δείχνουν το μέγεθος της αντίδρασης στο έγκλημα. Της αντίδρασης του λαού.

.
Γι΄ αυτό και διενεργείται σήμερα ακόμα ένα έγκλημα σε βάρος του λαού από όσους πέρασαν το μυαλό τους από πλυντήρια ενοχής και χρησιμοποιούν το πραξικόπημα για να δικαιολογούν την τουρκική εισβολή. Εσείς κάνατε πραξικόπημα, λένε, και υπονοούν ότι ένας ολόκληρος λαός, ή μια ολόκληρη κοινότητα, οι Ελληνοκύπριοι, έκαναν το πραξικόπημα και έφεραν τους Τούρκους. Αδύνατο να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Όπως εκείνος ο ανεκδιήγητος Δώρος Πολυκάρπου, που επειδή δεν του άρεσε το θέμα μιας εφημερίδας για τους μετανάστες έγραφε προς τον δημοσιογράφο Τάκη Αγαθοκλέους: «Να θυμίσουμε στον φασίστα δημοσιογράφο της Αλήθειας ότι ο 1ος Αττίλας αποκατάστησε την έννομη τάξη που ανέτρεψαν οι ομοϊδεάτες του σε αυτό τον τόπο…». Άσε που άμα λες φασίστα τον Τάκη Αγαθοκλέους, έναν από τους πιο δημοκρατικούς και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους του σιναφιού μας, πάει να πει πως είναι λίγος ο νους σου. Αλλά, πέραν τούτου, είναι εκπληκτική η ευκολία που Ελληνοκύπριοι υιοθετούν και αναπαράγουν την τουρκική προπαγάνδα, που θέλει να δικαιολογήσει την εισβολή και να φορτώσει τις ευθύνες στους Ελληνοκύπριους μαζικά. Να τους γεμίσει ενοχές. Να τους κάνει ευάλωτους. Να τους μετατρέψει σε πειθήνια όργανα που με σκυφτό το κεφάλι δεν θα έχουν πια αντιστάσεις στα άδικα και άτιμα σχέδια που εξυφαίνονται σε βάρος τους. Αλλά, πώς μπορεί κανείς να φορτώνει το πραξικόπημα στους Ελληνοκύπριους όταν πια υπάρχουν τόσα στοιχεία να αποδεικνύουν ότι το πραξικόπημα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τους ίδιους εγκληματίες που επέβαλαν και τη δικτατορία στην Ελλάδα το ‘67. Υπήρχαν, ναι, Ελληνοκύπριοι πραξικοπηματίες, αλλά ο λαός, η πλειονότητα, στήριξε τη δημοκρατία και τη νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου. Κι αυτό είναι που θα έπρεπε να μνημονεύουμε. Όπως και το ότι από τις 15 μέχρι τις 18 Ιουλίου 1974, κατά την προσπάθεια επιβολής του πραξικοπήματος, σκοτώθηκαν από πυρά πραξικοπηματιών 88 άνδρες και έξι γυναίκες. Και όπως διαβάζω σε μελέτη του Πέτρου Παπαπολυβίου, «εάν αθροίσουμε όλους τους νεκρούς κατά την προσπάθεια επιβολής των στρατιωτικών κινημάτων της νεοελληνικής ιστορίας στον 20ό αιώνα, από το 1909 μέχρι και το 1967 δεν φτάνουν τους 94, που καταγράφηκαν κατά τις 15-18 Ιουλίου 1974 στην Κύπρο».
.
Δεν ήταν αναίμακτο για τους Ελληνοκύπριους το πραξικόπημα. Ακριβώς διότι αυτός ο φιλήσυχος λαός δεν το αποδεχόταν. Ας μην αποδέχεται ούτε σήμερα τους παραχαράκτες που θέλουν να του φορτώσουν εγκλήματα στα οποία ουδέποτε συνέπραξε. Όπως δεν συνέπραξε με εγκλήματα Ελληνοκυπρίων εναντίον Τουρκοκυπρίων. Όπως το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε τον Αύγουστο της εισβολής στα τουρκοκυπριακά χωριά Σανταλάρη, Αλόα και Μαράθα. Δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 106 άνθρωποι. Οι μαρτυρίες λένε ότι το έγκλημα το έκαναν γύρω στους σαράντα Ελληνοκύπριους, μέλη της ΕΟΚΑ Β οι οποίοι μέσα στο χάος του πολέμου παρίσταναν τους παλικαράδες και επί μέρες λυμαίνονταν τα τουρκοκυπριακά χωριά και βασάνιζαν με αγριότητα τους ανθρώπους. Ήταν σαράντα, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ντρέπονται για τις πράξεις τους.
.
Ας θυμόμαστε, επίσης, ότι τις ίδιες μέρες του μαύρου Αυγούστου, όταν οι Τούρκοι είχαν πια πατήσει το πόδι τους στο νησί, υπήρχαν ακόμα ομάδες παρακρατικών που συνέχιζαν τα εγκλήματα τους. Σε βάρος και των Ελληνοκυπρίων. Όπως τον Δώρο Λοΐζου, τον Δημοσθένη Γεωργίου και τον Ηλία Πελαβά, που δολοφονήθηκαν από πραξικοπηματίες Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1974.
.
[email protected]
.