Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Αυτές οι δυο λέξεις συνοψίζουν όλη την διαδικασία οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας που υπογράφηκε στις 9.6.2020, μια συμφωνία που πρέπει να δοθεί προς ανάγνωση και γνώση σε όλους τους Έλληνες πολίτες για να μάθουν όλοι και να ξέρουν τί έχασαν και τί κέρδισαν,

   διότι, όπως ξέρουμε, ό, τι κάνουν ή δεν κάνουν οι κυβερνήτες μιας χώρας στην ουσία δεν είναι αυτοί οι ίδιοι που κερδίζουν ή χάνουν, αλλά ο λαός που δήθεν αυτοί «αντιπροσωπεύουν».

   Πολύ βιαστικά, σαν κάποιος να τους κυνηγούσε, οι δυο υπουργοί των εξωτερικών υπέγραψαν λοιπόν την διεθνή συμφωνία οριοθέτησης.

   Και καλά, ο Ιταλός ήξερε τί υπέγραφε, τα πολλά που κέρδιζε και το τίποτα που έχανε. Ο Έλληνας ήξερε τί υπέγραφε;

   Ναι, γιατί το πρώτο πράγμα που πέφτει στην αντίληψή μας είναι όλα όσα η Ελλάδα έχασε με την οριοθέτηση χωρίς να πάρει κανένα αντάλλαγμα, πώς να το κάνουμε!

     Μια οριοθέτηση τόσο «εύκολη», όπως μας έλεγαν οι πάντες, από την οποία το μόνο που κέρδισε είναι ότι επιτέλους έκανε μια οριοθέτηση με τις πολλές θυσίες που κόστισε.

     Μια  ετεροβαρής λοιπόν για την Ελλάδα συμφωνία που υποβαθμίζει ακόμη μια φορά την αξιοπιστία της, δηλαδή την δύναμη επιβολής της βούλησής της, και προπαντός την εκθέτει απέναντι  στη Τουρκία.

   Άλλος ένας άθλος των Ελλήνων  κυβερνώντων, αν αυτό ήταν εκείνο που επεδίωκαν.

   Συμφωνούμε βέβαια πως αυτή η οριοθέτηση έπρεπε να είχε γίνει γιατί, με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να έχει ευνοϊκές μελλοντικές ανάλογες πραγματώσεις με άλλες χώρες.

   Μακάρι, αυτό ευχόμαστε όλοι, αν και έχουμε μεγάλες αμφιβολίες κατά πόσο η ελληνική πλευρά έχει την ικανότητα «κατάλληλων χειρισμών»!

   Ασφαλώς και μας παραξένεψε πολύ η ταχύτητα με την οποία «διαπράχθηκε» η υπογραφή της συμφωνίας, και επίσης πολύ μας θύμισε την υπογραφή της «συμφωνίας των Πρεσπών»!

   Ένα είναι, πάντως, το γεγονός, αναμφισβήτητο, μπροστά στα μάτια μας: ακόμη μια φορά η Ελλάδα ήταν σα να βρέθηκε αιφνίδια μέσα στην ανάγκη να υπογράψει μια σχέση με άλλη χώρα, σαν κάποιος αόρατος να την πίεζε, και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις (βλ. ακριβώς Πρέσπες) έτσι κι εδώ υπέγραψε πολλά εις βάρος της και τίποτα εις βάρος του άλλου συμβαλλόμενου.       

   Πάλι υπέκυψε και πάλι τέθηκε αυτοβούλως σε θέση να μην μπορεί κανείς να την πάρει στα σοβαρά αφού συστηματικά μειοδοτεί στα συμφέροντά της,  συστηματικά δέχεται να την εκβιάζουν και συστηματικά υποχωρεί, ανελλιπώς δίνει, και δίνει δίχως να πάρει τίποτα!

   Έχουμε τη δυσάρεστη αίσθηση πως την έχουν του κλότσου και του μπάτσου αυτή την Ελλάδα, την αίσθηση πως κανείς δεν την υπολογίζει – και με πόνο και θυμό το είδαμε ως και πέρσι στη διεθνή Διάσκεψη του Βερολίνου για ένα θέμα που άμεσα και συγκεκριμένα την αφορά, και όμως δεν την θεώρησαν άξια να παραστεί και να εκφραστεί, ενώ κάλεσαν άλλους τελείως άσχετους και γεωγραφικά πολύ μακριά.

   Δεν ξέρω αν αυτή η παραγνώριση ή και περιφρόνηση προς την Ελλάδα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα είδος αναξιοπιστίας που η Ελλάδα «εκπέμπει» όταν την βλέπουν πως ούτε καν τον εαυτό της δεν είναι ικανή να προβάλλει, να ευνοήσει, για να μη πούμε να επιβάλλει.

   Επιστρέφοντας στην ελληνο-ιταλική οριοθέτηση, το είπαμε: εγώ να δώσω και εσύ να δώσεις, αλλά όχι και εσύ να πάρεις τα πάντα και εγώ να μη πάρω τίποτα γιατί με εκβιάζεις πως δεν πρόκειται να υπογράψεις αν εγώ δεν σου δώσω όλα εκείνα που εσύ μου ζητάς!!

   Γιατί σε αυτή την ελληνο-ιταλική συμφωνία (την οποία ο Δένδιας καυχιέται πως «δούλεψε» τόσο πολύ, ολόκληρα «15άωρα, 16άωρα», τρομάρα του), πιστεύω ότι κάπως έτσι έγινε, διότι δεν εξηγείται αλλιώς το ότι οι Ιταλοί διατήρησαν εκείνα που αυτοί λένε πως είναι «παραδοσιακά δικαιώματά τους» (κουραφέξαλα) να ψαρεύουν σε ελληνικά νερά που έχουν ψάρια, στα 6, 7, 10, 12, 20 μίλια απ’ τις ελληνικές ακτές, «δικαιώματα» τελείως ηλίθια και ανύπαρκτα, απλώς γιατί αυτοί οι ίδιοι ψαράδες στις ιταλικές ακτές, στα δικά τους 6,10, 15 μίλια προ πολλού ξεπάστρεψαν όλα τα ψάρια και δεν έμεινε πια τίποτα να ψαρέψουν, και όπως κάνουν με την Ελλάδα, κάνουν τα ίδια και με Τυνησία και Αλγερία.

   Έχουν παντού δήθεν «παραδοσιακά δικαιώματα»!

   Εδώ φυσικά δεν υπάρχει κανένα ιταλικό «παραδοσιακό δικαίωμα», παρά μόνο μια κατάπτυστα «παραδοσιακή ελληνική υποχωρητικότητα» την οποία έχουν εκθρέψει όλα τα περασμένα χρόνια όλοι οι άπιστοι Έλληνες κυβερνώντες σε βάρος των Ελλήνων πολιτών/ψαράδων και προς όφελος τρίτων ξένων, κανένα δικαίωμα που να βρίσκεται γραμμένο ή καταχωρημένο κάπου,

   παρά μια φρικτή υποχωρητικότητα  για την οποία θα έπρεπε και να λογοδοτήσουν όλοι οι υπεύθυνοι άπιστοι για την οικονομική ζημιά που προκάλεσαν στην Ελλάδα.

   Ναι γιατί οι ίδιοι αυτοί άπιστοι Έλληνες κυβερνώντες ούτε καν ποτέ μερίμνησαν ώστε η Ελλάδα να έχει κάποιο κέρδος (απόλυτα θεμιτό θα ήταν!), ένα νόμιμο αντίτιμο ( do ut des) για τα τεράστια οφέλη που επέτρεψαν και επιτρέπουν να αποκομίσει η Ιταλία  αφήνοντάς την,  δεκάδες χρόνια τώρα, να ψαρεύει ανενόχλητα έως τα 6 μίλια απ’ της ελληνικές ακτές –

επειδή το 1977 τους «τούμπαραν» οι Ιταλοί με την υφαλοκρηπίδα τους στα 6 μίλια, τόσο κοντά τόσο που οι Έλληνες πολίτες να μπορούν να βλέπουν τα ιταλικά ψαροκάικα να ψαρεύουν τόνους  ελληνικών ψαριών και να μη μπορούν να τους σταματήσουν!

   Σήμερα στην  Ελλάδα με αυτήν που ονομάζουν ΑΟΖ υπάρχουν 6 μίλια χωρικών υδάτων και 194 μίλια ΑΟΖ. Στα πρώτα 6 μίλια φυσικά κανείς δεν έχει κανένα δικαίωμα οποιασδήποτε ενέργειας, ενώ στα υπόλοιπα 194 μίλια προς την ανοιχτή θάλασσα η Ελλάδα έχει όλα τα δικαιώματα εκμετάλλευσης (στον αέρα, στη θάλασσα και στα υποθαλάσσια εδάφη της) που της παρέχει η UNCLOS.

   Τώρα τί ντροπιαστικό έγινε με την υπογραφή της ΑΟΖ Ελλάδας-Ιταλίας; ποιο κακό παράδειγμα έχει δοθεί;

   Εκτός από την οριοθέτηση η Ελλάδα υπέγραψε και ένα άλλο κείμενο απευθυνόμενο προς την ΕΕ με το οποίο η ίδια προβλέπει για το μέλλον (που μπορεί να είναι και «αύριο»!) ούτε λίγο ούτε πολύ μια τροποποίηση του κανονισμού που αφορά την κοινή, δηλαδή κοινοτική αλιευτική πολιτική,

   έτσι ώστε, εάν στο ως άνω  «μέλλον» η Ελλάδα αποφασίσει να επεκτείνει, όπως δικαιούται, τα χωρικά της ύδατα από τα σημερινά 6 μίλια στα 12 μίλια στο Ιόνιο (προσοχή σε αυτή τη λέξη!), οι Ιταλοί ψαράδες, οι οποίοι ως τώρα φτάνουν να ψαρεύουν ως τα 6 μίλια απ’ τις ελληνικές ακτές, να μπορούν να ψαρεύουν ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ  στα 6 ενδιάμεσα μίλια από τα 6 ως τα 12, δηλαδή ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΑΘΕΥΤΟΎ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ!!

   Πιο καραμπινάτη παραχώρηση σε ξένο τρίτο ενός ελληνικού κυριαρχικού χώρου δεν υπάρχει! Άκου εκεί! οι Ιταλοί ψαράδες να ψαρεύουν μέσα στην ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη, η οποία παύει να είναι αποκλειστική ελληνική κυριαρχία(!!) – κάτι το πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά – και  γίνεται ζώνη ελληνο-ιταλικής εκμετάλλευσης(!!!).

    Και στα υπόλοιπα 188 μίλια ως την μεσαία γραμμή τί γίνεται; Και εκεί θα ψαρεύουν οι Ιταλοί;  Δηλαδή σε ένα φάρδος θαλάσσης 194 μιλίων;!

    Ας μας το πουν οι «υπεύθυνοι» και ας μας διευκρινίσουν επίσης, επ’ ευκαιρία – αλλά μάλλον θα μας πουν ψέματα –  εάν αυτή η ελληνο-ιταλική συνεκμετάλλευση στο Ιόνιο είναι ο προάγγελος μιας άλλης (ελληνοτουρκικής) συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, όπως «καίγονται» να δημιουργήσουν οι Αμερικανοί και γι’ αυτό τους βοηθούν στην Ελλάδα τα ντόπια πρόθυμα και ξεδιάντροπα τσιράκια τους.

    Γι’ αυτό λοιπόν το «δώρο» στους Ιταλούς ο κ. Δένδιας θριαμβολογεί («έκλεισε με εξαιρετικά θετικό τρόπο μια εκκρεμότητα»), και σίγουρα μαζί του και ο συναυτουργός κ. πρωθυπουργός («αίροντας έτσι με γόνιμο τρόπο μια εκκρεμότητα»), αλλά και, βάσιμα, με το δίκιο του, αυτός, ο κ. Ντι Μάγιο!

   Ουσιαστικά η Ελλάδα πρότεινε η ΕΕ να τροποποιήσει  τον δικό της γενικό κοινοτικό κανονισμό όχι βέβαια για κάποιο ελληνικό εθνικό συμφέρον, αλλά μόνο και μόνο για να ευνοήσει την Ιταλία, δηλαδή έναν ξένο τρίτο (σαν να της χρωστούσε χάρη!!) ώστε αυτή να κάνει δική της την πολυτιμότερη και ακριβότερη αλιεία στα ελληνικά νερά,

   (δεν πειράζει! αρκεί τα υποδεέστερα γαύρος και σαρδέλα να ανήκουν στην Ελλάδα!!),

   με τεράστια κέρδη για την Ιταλία και τεράστια χασούρα για την Ελλάδα!! Τώρα πώς θα γίνεται στα ιταλικά καΐκια  ο διαχωρισμός μεταξύ των ψαριών που δικαιούνται να ψαρέψουν και εκείνων που δεν δικαιούνται, κανείς δεν μας το λέει. Ούτε και ποιος θα ελέγχει αυτόν τον διαχωρισμό. Ασήμαντες λεπτομέρειες!

   Κατά τα άλλα μας λένε πως η συμφωνία είναι ό, τι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει, όπως Τσίπρας και Κοτζιάς μας λέγανε το ίδιο για τη συμφωνία με την «Βόρεια Μακεδονία».  Ποιος λέει ότι αλλάζουν οι κυβερνήσεις;

   Εκείνο, και μόνο εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι τί υπέγραψε ο Δένδιας. Πολύ απλά την (μελλοντική) δυνατότητα, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει πραγματικότητα, να ψαρεύουν οι Ιταλοί σε ένα ολόκληρα φάρδος 6 μιλίων, δηλαδή 10 χιλιομέτρων επί 15.147 χιλιομέτρων ελληνικής ακτογραμμής αφαιρώντας από τους Έλληνες ψαράδες το αντίστοιχο κέρδος σε μια συνολική έκταση 152.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων(!), μεγαλύτερη από ολόκληρη την έκταση της Ελλάδας (132.049 χιλμ²)!

      Μάλλον σίγουρα, καμία, μα καμία  χώρα στον κόσμο δεν έκανε ποτέ κάτι παρόμοιο. Και φτάσαμε έτσι σήμερα στο σημείο να είναι αυτή η πρώτη φορά στην  ελληνική ιστορία 3500 χρόνων που η Ελλάδα γραπτώς αποποιείται δικά της κυριαρχικά δικαιώματα προς όφελος τρίτων ξένων  – στην ουσία, και δεν λέμε μεγάλα λόγια, είναι και πολύ πιθανόν να στοιχειοθετείται η έννοια της εσχάτης προδοσίας εις βάρος όσων ενέργησαν σχετικά.

   Εκτός αυτού όμως η Ελλάδα συμφώνησε και δέχθηκε, πάντα βασισμένη σε μια έννοια της υφαλοκρηπίδας του 1977 που δεν υπάρχει πια – κατά τη γνώμη μας αναίτια και μειοδοτικά – την απώλεια ή την αρκετά μειωμένη  επήρεια ελληνικών νησιών, μια άλλη υποχώρηση τόσο πολύ επικίνδυνη γιατί πυροδοτεί στο μέλλον την δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί απ’ την Αλβανία για να μειώσει, στην ίδια περιοχή,  ακόμη περισσότερο την ελληνική επικράτεια

   Γι’ αυτό, δυστυχώς, δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε μέγα περιγέλασμα εκείνο το αμίμητο που μας λέει ο κ. Δένδιας (συγγνώμη, δεν τα ‘χουμε μαζί του, αλλά πολλά τέτοια κάνει),  ίσως νομίζοντας πως μπορεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ότι δηλαδή με την οριοθέτηση μεγάλωσε τα σύνορα της Ελλάδας: «τα σύνορα της χώρας μας μεγάλωσαν» και «το να μεγαλώνεις τον τόπο σου και τα δικαιώματά του… είναι κάτι εξαιρετικό».

   Βεβαίως, όλοι αυτοί οι πολιτικοί οι οποίοι δεν τολμούν ποτέ να πουν τη λέξη «Ελλάδα» και η πατρίδα τους είναι πάντα η «χώρα», ο «τόπος», ποτέ «η Ελλάδα». Κρίμα το έχουν; Τί να πεις..…

   Πάντως αιδώς, κύριε υπουργέ, με όλο το σεβασμό, το γιατί το γνωρίζετε κάλλιστα διότι:

1)  τα «μεγαλύτερα σύνορα» που λέτε, μάλλον εννοώντας τα 194 μίλια που προστέθηκαν στα 6 μίλια των χωρικών υδάτων, δεν είναι χάρισμα  κανενός, δεν είστε εσείς που με την οριοθέτηση τα «χαρίσατε» στην Ελλάδα απ’ το τίποτα, αλλά είναι απόλυτο, αυτόματο δικαίωμα της Ελλάδας με βάση την UNCLOS III, αλλά δυστυχώς:

2) κάνατε ακριβώς το αντίθετο διότι, σαν να ήταν δικές σας προσωπικές ιδιοκτησίες, απαράδεκτα δεχθήκατε να αναπαραχθούν σε αυτή την οριοθέτηση της ΑΟΖ οι δυσμενείς όροι που οι προκάτοχοί σας το 1977 πολύ κακώς είχαν υπογράψει για την υφαλοκρηπίδα  

   και κάκιστα επιβεβαιώσατε μειωμένες επήρειες ελληνικών νησιών, δηλαδή μειωμένη ελληνική κυριαρχία  σε κρίσιμα ελληνικά νησιά και συμπλέγματα,

   (γεωγραφικά και νομικά δεν υπήρχε κανένας, δικαιολογία  λόγος παραίτησης),

   και πράξατε αυτό όχι μόνο εδαφικά υπέρ της Ιταλίας σε εκείνη την περιοχή, ως μη οφείλατε, αλλά και, εν γνώσει σας των πολύ κακών συνεπειών που αναλογικά θα μπορούν να ακολουθήσουν σε βάρος της Ελλάδας και υπέρ της Αλβανίας, στον ίδιο ακριβώς χώρο,  και υπέρ της Τουρκίας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο!! αλλά και

3) για ποια «δικαιώματα» μιλάτε; Εδώ βλέπουμε τα δικαιώματα που δώσατε στην Ιταλία (αλιεία, επήρεια, 6-12 μίλια) και δεν βλέπουμε τα ελληνικά δικαιώματα! Αλήθεια, ποια είναι, για να χαρούμε και εμείς; Μήπως είναι εκείνα που έτσι κι αλλιώς δίνει στην Ελλάδα το Δίκαιο της Θάλασσας;!

   Ουσιαστικά αντί να ακυρώσετε τις τότε (1977) απαράδεκτες μη ευνοϊκές συνθήκες συμφωνίας εσείς τις επιδεινώσατε,  σαν να θέλατε να επιβραβεύσετε, εκτός από την Ιταλία, σήμερα, και τις φίλες της, Αλβανία και Τουρκία, στο μέλλον!!

   Γι’ αυτό άλλωστε και ο Τούρκος ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου εκφράστηκε θετικά για την συμφωνία στην οποία «είδε» σημεία που ο ίδιος θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί εναντίον της Ελλάδας.

   Γι’ αυτό, κ. Δένδια, κάνατε κάτι το απίθανο και ανήκουστο λέγοντας, αν είναι σωστά εκείνα που δημοσιεύτηκαν, πως: «χαιρόμαστε που ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας κ. Μεβλούτ Τσαβούσογλου εκφράζει την ικανοποίησή του (η υπογράμμιση δική μου) για την υπογραφή της Συμφωνίας», δηλαδή χαίρεστε  που αργότερα η Τουρκία θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει τις υποχωρήσεις και τα δώρα σας στην Ιταλία για να σας χτυπήσει, για ένα άλλο όφελός της;

   Και από πού αντλείτε την πεποίθηση «ότι η Τουρκία μεταβάλλει την μέχρι σήμερα στάση της» ούτε λίγο ούτε πολύ «σε αντίθεση» με το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο!

  Δεν ξέρω αν είχατε συνείδηση αυτών των ελληνικών handicap πριν και όταν υπογράφατε ή εάν ούτε καν τα σκεφθήκατε.  Όχι, γιατί πάλι θυμήθηκα εκείνα τα «δελφικά», παράξενα λόγια της Ψαρούδα-Μπενάκη στην προσφώνησή της το 2005 προς τον Κάρολο Παπούλια, μόλις Πρόεδρο της Δημοκρατίας, περί «περιορισμού των εθνικών συνόρων και ενός μέρους της εθνικής κυριαρχίας ‘χάριν της ειρήνης και της ευημερίας και της ασφάλειας’»

   Πώς ξαφνικά μου φαίνονται τόσο επίκαιρα! Και πώς ξαφνικά τα λόγια της Ψαρούδα-Μπενάκη «ταιριάζουν γάντι» με ό, τι είπε ο κ. Μητσοτάκης για την ελληνική υποχώρηση με την Ιταλία: «…υπόδειγμα συνεργασίας και σχέσεων καλής γειτονίας… μια καθοριστική συμβολή στην ειρήνη και στην σταθερότητα στην περιοχή μας»!!

   Διερωτώμαι, λοιπόν, και νομίζω πως εξίσου διερωτώνται όλοι οι Έλληνες πολίτες που πολεμούν υπέρ της πατρίδας τους, πώς και γιατί συμβαίνει η Ελλάδα να παραχωρεί εκούσια και επιπλέον μες συνοπτικές διαδικασίες και με πολύ μεγάλη, ξαφνική βιασύνη κυριαρχικά δικαιώματα σε αλιεία και σε έκταση για τα οποία, ανήκοντας όλη η Ελλάδα πρωτίστως και μόνο στον λαό της, θα έπρεπε αυτός ο λαός να έχει δώσει ενδεχομένως την εξουσιοδότησή του, κάτι που σίγουρα δεν έγινε ποτέ!

   Δυστυχώς πρέπει να διαπιστώσουμε και ακόμη πιότερο να ομολογήσουμε ότι με κάτι τέτοιες ενέργειες που γίνονται, φτάνουμε στο σημείο απελπισίας να λέμε πως οι Εφιάλτες είναι πάντα παρόντες, διαχρονικά, στην Ελλάδα. Άλλωστε, μόνο στην ελληνική γλώσσα υπάρχει ο ορισμός της λέξης «εφιάλτης» με την έννοια του ανθρώπου και της πράξης που αντιπροσωπεύει, όσο κι αν οι «αφελείς και τίμιοι πολιτικοί» μπορούν να ενίστανται διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά των και θεωρώντας πως όλα αυτά είναι υπερβολικά και παρατραβηγμένα.

   Με μια Ελλάδα που οι ίδιες οι κυβερνήσεις της την κατάντησαν να είναι χωρίς βιομηχανίες, χωρίς βιοτεχνίες, χωρίς δικές της πηγές ενέργειας, με σχεδόν πεθαμένη αγορά, με ελάχιστες εξαγωγές και τεράστιες εισαγωγές (ποσοστό 30% με 70 %!), με μια νεολαία να φεύγει στο εξωτερικό ή να φυτοζωεί στα μπαρ και καφέ με τα λεφτά των πατεράδων και παππούδων, να μη βρίσκει δουλειά, με ένα μέλλον μαύρο σαν κατράμι για τις επόμενες γενιές, με έναν λαό που αργοπεθαίνει και δεν γεννάει Έλληνες γιατί καμία κυβέρνηση εγκληματικά δεν τον  βοήθησε ποτέ να κάνει παιδιά Ελληνόπουλα  με μια καλή δημογραφική πολιτική –,

   και να περιμένουν τώρα οι Έλληνες πολιτικοί πότε και πώς επιτέλους θα μετατρέψουν σε «Ελληνόπουλα» τις χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες Πακιστανών. Αφγανών και λοιπών Αφρικανών παιδιών που θα «σώσουν» δημογραφικά και «πολυπολιτισμικά» την Ελλάδα απ’ τη κατάρρευση της γήρανσής της,

   πώς γίνεται να πουλιούνται με τόση ηθική ευκολία και τα δικαιώματά της και η κυριαρχία της για σήμερα και για αύριο και για όλα τα χρόνια που έπονται;;     

   Οργιζόμαστε, στενοχωριόμαστε για κάθε πράξη που ωθεί την Ελλάδα σε όλο βαθύτερη πτώχευση – πολιτική, οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική, ιστορική, πληθυσμιακή στο όνομα μιας, όχι και τόσο πολύ κρυμμένης, ισλαμο-πολυπολιτισμικής επιταγής απόλυτα καταστρεπτικής για ολόκληρη την Ελλάδα και για ό, τι είναι Ελληνισμός,

   οργιζόμαστε γιατί με τόση ευκολία ακριβώς εκείνοι που θα έπρεπε να είναι, και είναι οι εντολοδόχοι υπερασπιστές της ακεραιότητας της ελληνικής εθνικής παρουσίας, μεταμορφώνονται αδίστακτα σε ένα είδος βιαστών της μέσα σε ένα σύμπλεγμα επιταγών που προωθούνται με πολλαπλές αγορές συνειδήσεων και πράξεων στα ελληνικά κρατικο-κυβερνητικά, και όχι μόνο, κέντρα επιρροής και εξουσίας.

   Και για το ότι όλα ετούτα δεν είναι ούτε υπερβολές δήθεν συνωμοσιολόγων, ούτε ψέματα δήθεν υποβιβασμένων αντιπάλων, αρκεί και με το παραπάνω να ακούσουμε τί λένε και τί σχεδιάζουν σε διάφορες δήθεν «επιστημονικές» συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, συνεντεύξεις, «αναλύσεις» δημόσια, και ακριβώς με πολλή δημοσιότητα για να προκαλείται και μεγαλύτερος επηρεασμός πολιτών.

   Βεβαίως, η περίπτωση γίνεται ακόμη πιο τραγική και επικίνδυνη γιατί – όπως πολύ σωστά πλειστάκις τονίστηκε – όλα τα μεγαλύτερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πιστά σε γραμμές οδηγιών που λαμβάνουν  είτε άνωθεν από αλλότρια κέντρα είτε οίκοθεν από εγχώριες κομματικές εμπνεύσεις, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή όπου διακυβεύεται ολόκληρο το μέλλον της χώρας,  αντί να ενεργούν προς μια κατεύθυνση εθνικής ενότητας και σύμπνοιας, κάνουν τα πάντα για να σπείρουν διχόνοια, αντιπαλότητες και διάσπαση που μόνο τους εχθρούς συμφέρουν, τους διάφορους Ράμα, Ζάεφ, Ερντογάν και έτερους λίγο-πολύ «συνοδοιπόρους» τους, στα Βαλκάνια και στην ευρωπαϊκή Δύση.

   Τελικά, για την διαδικασία οριοθέτησης Ελλάδας-Ιταλίας μήπως κάποιοι «άλλοι» μερίμνησαν ώστε η Ελλάδα να βρεθεί σε πίεση χρόνου, δηλαδή με το νερό στο λαιμό ή, χειρότερα, με το πιστόλι στο κρόταφο και να υποχρεωθεί να υπογράψει άρον-άρον και άνευ όρων,  έστω κι αν ό, τι υπέγραψε περιείχε ασύμφορους όρους για την ίδια;!

   Και έτσι, αντί να βελτιώσει τη συμφωνία του 1977 – διότι πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι οι δυσμενείς όροι του 1977 θα έπρεπε να επαναληφθούν το 2020 – όπως όλοι αναμέναμε και όπως θα έκανε  κάθε κυβέρνηση σαν καλός pater familias, δέχθηκε, μάλλον συνειδητά (γιατί αλλιώς δεν θα το έκανε), να την επιδεινώσει με  απαξιωτικές τελειωτικές δουλείες και μειώσεις (αλιεία, έδαφος) κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει ποιες δεινές προοπτικές ανοίγονται για την Ελλάδα από τη πράξη αυτή;

   Πάντως, πολύ θα θέλαμε να πάψουν επιτέλους οι  «έξυπνοι» να μας λένε, «ανοίγοντας μια πόρτα ανοιχτή», πως με αυτή τη «παραδειγματική συμφωνία» οριοθέτησης Ελλάδας-Ιταλίας «αποδείχθηκε»(!!) πια ατράνταχτα (!) ότι και τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα (βρε κόλλημα με την υφαλοκρηπίδα τουρκικής έμπνευσης!), και χωρικά ύδατα και ΑΟΖ!

   Να μας λείψουν τέτοιες «εξυπνάδες» για να κουκουλώσουν τα «κακά μαντάτα» της συμφωνίας, γιατί όπως όλοι μας ξέρουμε, αιγιαλίτιδα ζώνη και ΑΟΖ στα νησιά θέσπισε να έχουν όχι η σημερινή ελληνο-ιταλική συμφωνία, αλλά πολύ πριν και με αφάνταστα μεγαλύτερη αξιοπιστία και ισχύ η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας της UNCLOS!

   Μη νομίζουν πως αν δεν υπήρχε αυτή η συμφωνία τα ελληνικά νησιά δεν θα είχαν έτσι κι αλλιώς από μόνα τους χωρικά ύδατα και ΑΟΖ, και χάρη σε αυτούς που συνομολόγησαν τη συμφωνία τα απέκτησαν!!

   Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι για την Ελλάδα η καθεαυτού πράξη οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων με την Ιταλία που έγινε – έχουν οριστεί οι σχετικές συντεταγμένες ΑΟΖ που αποστέλλονται στον ΟΗΕ ή όχι ακόμη; –  ανεξάρτητα  από τον πρακτικά   αρνητικό γενικά ισολογισμό κέρδη-χασούρα, έχει μια  θετική κατεύθυνση διότι όχι μόνο θέτει τα θεμέλια μιας διεθνούς νομικής αναγνώρισης, απαραίτητη για τα ελληνικά εθνικά δικαιώματα, αλλά και προϋποθέτει την σοβαρή δυνατότητα επίτευξης και άλλων ανάλογων καταστάσεων, ειδικά απέναντι σε μια Τουρκία όλο και πιο παρανοϊκά σε έξαρση μανίας  μεγαλείου.                           

                                                                            Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                          Ελληνιστής, συγγραφέας

Σημείωμα – Τα περιεχόμενα των τρων υστερόγραφων που ακολουθούν δεν είναι λιγότερο σημαντικά από εκείνα του κυρίως άρθρου.

ΥΓ.1. Είναι τοις πάσι φανερό πως η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να διαπραγματευτεί μια ΑΟΖ με τον ισλαμιστή υπήκοο του Ερντογάν ας-Σαράτζ: θα είναι σαν να διαπραγματεύεται με τον ίδιο τον Ερντογάν. ‘Όπως είναι εξίσου φανερό πως η Ελλάδα δεν έχει κανένα όφελος να υποστηρίζει τον ας-Σαράτζ: οι λόγοι είναι ευνόητοι. Επομένως, έτσι όπως Γερμανία, ΗΠΑ, Ιταλία, Τουρκία υποστηρίζουν τον ας-Σαράτζ και δεν ντρέπονται να το δείξουν, έτσι η Ελλάδα, όπως η Αίγυπτος, η Ρωσία, η Γαλλία, τα ΗΑΕ, θα πρέπει να υποστηρίζει τον Χαφτάρ, και να μην ντρέπεται. Άλλωστε είναι τελείως ανώμαλο η πόλη της Τρίπολης (δεν μπορούμε να μιλάμε για Λιβύη!) να έχει πρέσβη-αντιπρόσωπο στην Αθήνα, δηλαδή έναν δεύτερο Τούρκο πρέσβη(!), και η Ελλάδα να μην έχει ούτε καν έναν επιτετραμμένο στο κράτος-πόλη Τρίπολη. Αλλά αυτό μπορεί` να είναι και μια τύχη γιατί η απουσία πρέσβη σημαίνει και απουσία όποιας δέσμευσης προς τον ας-Σαράτζ.

Συμφέρον της Ελλάδας είναι να δημιουργήσει ΑΟΖ με τον Χαφτάρ εφόσον ο Χαφτάρ, που κατέχει πάνω απ’ τη μισή Λιβύη, ανακηρύξει σε κράτος την επικράτεια που κατέχει, έχοντας ήδη μια νόμιμη Βουλή. Θα πρέπει επομένως η Ελλάδα να πιέσει ώστε ο Χαφτάρ να θέσει σε ισχύ το δικό του κράτος σε αντιδιαστολή με το κράτος-πόλη του ας-Σαράτζ. Μη ξεχνάμε πως το κράτος του Χαφτάρ, εφόσον πραγματοποιηθεί, θα διαθέτει όχι μόνο μια μεγάλη επικράτεια  και τις πιο πλούσιες πετρελαιοπηγές, αλλά και τις ιδανικές ακτές ώστε να οριοθετηθεί ιδανικά η ελληνο-λιβυκή ΑΟΖ που θα διαλύσει στη κυριολεξία την ψεύτικη ΑΟΖ των Ερντογάν/ας-Σαράτζ!

Γι’ αυτό άλλωστε και η Τουρκία βιάζεται να διιαλύσει τον Χαφτάρ για να του πάρει προπαντός τις ακτές που αυτός τώρα κατέχει και είναι οι μόνες που λέει πως την «συνδέουν» με την Λιβύη!

Φρονώ λοιπόν πως η Ελλάδα έχει το μέγιστο συμφέρον με τάχιστους ρυθμούς να οργανώσει μια συμμαχία με Αίγυπτο-ΗΑΕ και ει δυνατόν Γαλλία που θα υποστηρίξουν το νεότευκτο κράτος και κυβέρνηση του Χαφτάρ αναγνωρίζοντάς το. Θα είναι όλο κέρδος για την Ελλάδα.

Μη ξεχνάμε επίσης πως στη Λιβύη η Γαλλία (ΤΟΤΑL)  ανταγωνίζεται την Ιταλία (ΕΝΙ) στα πετρέλαια και φυσικό αέριο, και μάλλον σίγουρα, με τα πετρέλαια του Χαφτάρ θα θέλει να επεκτείνει τον «κύκλο εργασιών» της ΤOTAL εις βάρος της ΕΝΙ προσκείμενης στον ας-Σαράτζ.

ΥΓ.2.  Ακούστηκε , γίνεται λόγος – πολύ, αφάνταστα κακώς – για μια τμηματική δήθεν οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο, και αυτό για να μείνει έξω το Καστελόριζο και το Σύμπλεγμα και να μην «ερεθιστεί» πολύ η Τουρκία, ώστε να πειστεί η Αίγυπτος και να «υπογράψει» με την Ελλάδα.

Δεν ξέρουμε αν ο Σίσι θέλει αυτή τη λύση. Πολύ πιθανόν να θέλει αυτή τη λύση-εκβιασμό για να πετύχει απ’ την  Ελλάδα την παραχώρηση μεγαλύτερου θαλάσσιου χώρου ανεμίζοντας την απειλή να συνομολογήσει μια, έστω και αντίθετη με το  Δικαίο της Θάλασσας, ΑΟΖ με τη Τουρκία που θα του «δίνει» περισσότερη θάλασσα απ’ εκείνη που θα του δίνει Ελλάδα με βάση την UNCLOS. Αλλιώς δεν εξηγείται η αιγυπτιακή «αναποφασιστικότητα».

Εν πάση περιπτώσει, εκτός του ότι η UNCLOS δεν προβλέπει καμία τμηματική ανακήρυξη-οριοθέτηση ΑΟΖ, οπότε οποιαδήποτε οριοθέτηση τμηματική γίνεται εκτός των κανόνων του Δικαίου της Θάλασσας, αυθαίρετα και παράνομα, με όλες τις πιθανές και απίθανες συνέπειες εις βάρος της Ελλάδας,

είναι επίσης τελείως παραπλανητικό να λέμε ότι μια τμηματικά οριοθετημένη ΑΟΖ με την Αίγυπτο θα «περνά σαν σφήνα στη παράνομη οριοθέτηση Τουρκίας-Τρίπολης», γιατί πολύ απλά θα είναι μια «οριοθέτηση» sui generis η οποία θα υπονομεύει βαθιά και την οριοθέτηση Ελλάδας-Κύπρου, πάλι εις βάρος της Ελλάδας, όπως και, last but not least,θα είναι τελείως εκτός όποιας διεθνούς νομολογίας και, δίχως καμία νομική διεθνή υποστήριξη.

Θα είναι ένα έκτρωμα το οποίο μόνο Αίγυπτο και Τουρκία θα ευνοεί! Κάτι που η Ελλάδα πρέπει να το έχει έντονα υπόψη της.

ΥΓ.3.  Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο όλοι, μετά απ’ την «οριοθέτηση» με την Ιταλία, «έπεσαν» κυριολεκτικά με τα μούτρα πάνω στην «επόμενη οριοθέτηση με την Αίγυπτο»!

Δηλαδή, αν δεν απατώμαι – και δεν απατώμαι – στην πιο περίπλοκη και δύσκολη διαδικασία, δύσκολη όχι γιατί στη φύση της είναι δύσκολη, τοποθετημένη στα πλαίσια της UNCLOS, αλλά δύσκολη γιατί ο Σίσι την κάνει δύσκολη θέτοντάς της μέσα στα συνηθισμένα γι’ αυτόν τερτίπια ενός ανατολίτικου παζαριού!!

Η γνώμη μας είναι πως, αντιθέτως, η πιο επείγουσα διαδικασία οριοθέτησης για την Ελλάδα τώρα είναι εκείνη με τη Κύπρο – όχι μόνο επείγουσα, αλλά και κρίσιμη.

Και είναι εκείνη που στα σίγουρα: 1) επιβεβαιώνει την επήρεια του Καστελόριζου και συμπλέγματος, και 2) αποκόπτει ανεπανόρθωτα κάθε φαντασιακή τουρκο-αιγυπτιακή και τουρκο-λιβυκή επαφή!

Αυτήν την οριοθέτηση – για την οποία η Κύπρος είναι έτοιμη και διάφορες φορές τη ζήτησε απ’ την Ελλάδα – επειγόντως πρέπει οδηγήσει σε πέρας η Ελλάδα, επιταχύνοντας τα μέγιστα τις σχετικές διαδικασίες.

«Εκεί σε θέλω», κ. Δένδια και Μητσοτάκη! Εκεί, qui si parrà la tua nobilitate, όπως μας λέει ο Δάντης – και ίσως να το γνωρίζετε κι εσείς.

Υπάρχουν ήδη δυο προηγούμενα οριοθέτησης χωρίς προηγούμενη ανακήρυξη: του Ισραήλ και μόλις πρόσφατα της Ελλάδας.

Ξαφνικά λοιπόν, απ’ τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς να το πείτε σε κανένα, με έτοιμες τις συντεταγμένες βάσει την UNCLOS, χωρίς να το ξέρει κανείς, δηλώστε επίσημα την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου και επισημοποιείστε την στον ΟΗΕ και στην ΕΕ.

Μετά απ’ αυτήν την ΑΟΖ, η επόμενη με την Αίγυπτο θα γίνει σχεδόν αυτομάτως και πιο εύκολα γιατί δεν θα υπάρχει πια το «αγκάθι» του Καστελόριζου. Το έχετε καταλάβει;

Αυτό είναι το αποφασιστικό βήμα. Μην το αμελείτε, κ.ΥΠΕΞ και κ. πρωθυπουργέ της Ελλάδος. Και κανείς δεν θα σας κάνει πόλεμο!

Έπειτα θα μπορείτε να θριαμβολογείτε με το δίκιο σας!