Του Κώστα Ράπτη

Μολονότι το διεθνές ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά την ευρύτερη Μέση Ανατολή επικεντρώνεται κυρίως στη σύγκρουση του Ιράν και των συμμάχων του με τη Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της, που δίνει στα πράγματα μια μάλλον παραπλανητική χροιά θρησκευτικού πολέμου μεταξύ σουνιτών και σιιτών, μια άλλη διαχωριστική γραμμή, στο εσωτερικό του δεύτερου στρατοπέδου αυτή τη φορά, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, αντιπαραθέτοντας τις μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, με πραγματικό ηγέτη τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, απέναντι στην Τουρκία.

Ο πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ Άγκυρας και Άμπου Ντάμπι τα προηγούμενα 24ωρα το εικονογραφεί αυτό χαρακτηριστικά.

Με ανακοίνωσή του την Πέμπτη, το υπουργείο Εξωτερικών και Διεθνούς Συνεργασίας των ΗΑΕ εξέφρασε ανησυχία του για τον ρόλο της Τουρκίας στην κρίση της Λιβύης, καταγγέλλοντας μεταφορά οπλισμού και μαχητών από τουρκικής πλευράς στην πολύπαθη βορειοαφρικανική χώρα.

Εξήρε επίσης την δράση του Εθνικού Λιβυκού Στρατού υπό τον στρατάρχη Χάφταρ, ο οποίος μάχεται την διεθνώς αναγνωρισμένη (και φίλη της Άγκυρας) κυβέρνηση Σαράτζ στην Τρίπολη.

Η απάντηση του εκπροσώπου του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών Χαμί Ακσόι υπήρξε ασυνήθιστα οξεία.

Κάνοντας λόγο για “προσπάθεια να συγκαληφθούν οι υποκριτικές πολιτικές μιας χώρας που προσφέρει κάθε είδους υποστήριξη σε επίδοξους πραξικοπηματίες” ο Ακσόι συνέδεσε εμμέσως την κρίση της Λιβύης με τις κατηγορίες που πλανώνται ότι τα ΗΑΕ χρηματοδότησαν και στήριξαν την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν το καλοκάιρι του 2016.

Ο εκρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών αντιπαρέβαλε την “στάση αρχών” της δικής του χώρας υπέρ της πολιτικής ενότητας και εδαφικής ακεραιότητας των αραβικών κρατών (συμπεριλαμβανομένης της υπεράσπισης της νομιμότητας στη Λιβύη με στόχο την επίτευξη μιας πολιτικής λύσης) προς τις “καταστροφικές δραστηριότητες” των ΗΑΕ σε μια ευρεία ακτίνα που απλώνεται μέχρι από τη Συρία μέχρι το Κέρας της Αφρικής.

Ειδικότερα, χαρακτήρισε “κοινό μυστικό” την υποστήριξη του Άμπου Ντάμπι προς τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Αλ Σαμπάαμπ της Σομαλίας, αλλά και προς αποσχιστικές κινήσεις στη (νότια) Υεμένη.

Για τη συνέχεια Capital