Τίποτε δεν τελείωσε με την περιβαλλοντική νομοθεσία. Τώρα αρχίζουν όλα. Ο πρώτος νόμος, για εύκολες επενδύσεις, έγινε το 1986!! Ακόμη το παλεύουμε. 

Το 1986, η Βάσω Παπανδρέου, από την θέση του αναπληρωτή υπουργού Βιομηχανίας-Ενέργειας και Τεχνολογίας ανακαλύπτει ότι το ΠΑΣΟΚ θα δυσκολευτεί και με τις επενδύσεις (βιομηχανικές, ενεργειακές και ξενοδοχειακές) γιατί κάθε ενδιαφερόμενος επενδυτής παραλάμβανε σε 4-5 χρόνια, την άδεια για τη μονάδα του. Αν την παραλάμβανε τελικά…

Τι ανακάλυψε ακόμη. Ότι η συγκεκριμένη κρατική άδεια (περιορισμένης χρονικής διάρκειας) δεν είχε καμία αξία, μπροστά στην παρέα του καφενείου που έκρινε (μεταξύ ούζου και τσίπουρου), ότι δεν έκανε κέφι την επένδυση. Μια προσφυγή στο ΣτΕ και όλα γίνονται στάχτη…

Η Βάσω Παπανδρέου, του 1986, έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα. Έβαλε και της έγραψαν το πρώτο, (πραγματικά εντυπωσιακό για σοσιαλιστική εποχή) νομοσχέδιο που έδινε στις υπηρεσίες του υπουργείου να καταλάβουν ότι τελείωσαν τα ψέματα, τα κόλπα και ίσως και τα μαγαζάκια με τις αδειοδοτήσεις. 

Την χειροκροτήσαμε και εμείς τότε, από τις οικονομικές εφημερίδες, γιατί είδαμε ότι πάει να βάλει τέλος στα τόσα βάσανα με τις επενδύσεις.

Τι δεν σκεφτήκαμε; Ότι, στην Ελλάδα, είναι άλλο πράγμα ένας νόμος και άλλο η εφαρμογή του. Έτσι και έγινε άλλωστε όταν (στη συνέχεια) άλλαξαν τα πράγματα, τα πρόσωπα, τα υπουργεία και οι κυβερνήσεις. 

Το 1996, μετά από μια 10ετία, η Βάσω Παπανδρέου επιστρέφει στο ίδιο υπουργείο, ως υπουργός Ανάπτυξης τώρα. Και τι διαπιστώνει. Ότι παρά τις παλαιές φιλοδοξίες της να στρώσει τον δρόμο για επενδύσεις στην Ελλάδα και να ανοίξει τα σύνορα στις ιδιωτικές επενδύσεις, το “ρεκόρ” για την έκδοση μιας άδειας για βιομηχανική ή ενεργειακή ή μεταλλευτική ή και ξενοδοχειακή (μεγάλη) επένδυση πήγε στα 5-6 χρόνια!!  

Συνηθισμένη περίπτωση ήταν και τα 8 χρόνια. Αν έχεις βέβαια μπάρμπα στην Κορώνη…, ή επαφές με κυκλώματα και παραμάγαζα της αγοράς, ίσως τα κατάφερνες στα 3-4 χρόνια!! 

Δεν το άφησε έτσι, η Βάσω, και μπράβο της. Ανέτρεψε τη νομοθεσία. Το 1997 πέρασε άλλη νομοθεσία (Ν.2516) που θεώρησε ότι τώρα θα μπουν για τα καλά στην θέση τους, τα πράγματα με τις επενδύσεις. Ο τότε σοσιαλισμός θα τα μάζευε τα κρατικά ρεζιλίκια. 

Το ξαναχειροκροτήσαμε και εμείς από τις εφημερίδες, μιας και περιμέναμε χαμό με τις επενδύσεις που θα έσωζαν και τους τότε άνεργους. Το έργο της Παπανδρέου “μεταφράσθηκε” σε σενάρια κωμωδίας… Χάθηκε στο βάθος του χρόνου. 

Που να βρεις ποιόν να κυνηγήσει πολιτικές για προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. 

Φθάνουμε έτσι στο 2000 – 2009 (κυβερνήσεις Σημίτη – Καραμανλή), με την αποεπένδυση, την αποβιομηχάνιση και τα λουκέτα να “τρέχουν” στον διπλανό διάδρομο της κρίσης. 

Το 2009 μεσολαβούν κάτι ανέκδοτα, του Γ. Παπανδρέου, για υπουργεία Επενδύσεων και Επενδυτών… Τόσο κρύα όμως, που ξεχάστηκαν μαζί με το “λεφτά υπάρχουν”. 

Το 2014, ο σημερινός υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Κωστής Χατζηδάκης, ως υπουργός Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας τότε, βλέπει ανυπαρξία ελκυστικής πολιτικής για τις επενδύσεις. 

Διαβουλεύεται, επί μήνες, με επιχειρηματίες, με βιομηχανικές Οργανώσεις. Συμβουλεύεται και την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Και καταλήγει σε νέο νόμο-πλαίσιο για την απλούστευση της αδειοδότησης των επενδύσεων.

Ένα νόμο όμως που ουδέποτε πέτυχε τους στόχους του. Του έλειπαν και του λείπουν αποφάσεις, πράξεις, διατάγματα και άλλα πολλά, τα οποία ποτέ δεν συμπληρώθηκαν. 

Μεσολαβούν στο μεταξύ, 2015-2019, οι σύντροφοι της αριστεράς και της προόδου τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε ήξεραν, ούτε ήθελαν ούτε και διανοήθηκαν να ανοίξουν πόρτες για επενδύσεις. Πώς να γίνει άλλωστε αφού έπρεπε να πολεμήσουν (και πολεμούσαν) αυτές που βρήκαν από τους άλλους.

Για τη συνέχεια Capital