Κάποια εποχή τα πάντα ήταν «ιδιωτική ζωή». Ακόμη και η δημόσια παρουσία κάποιου, π.χ. σε μια πλατεία, λογιζόταν ως προσωπικό δεδομένο, που δεν έπρεπε να φωτογραφηθεί ή να καταγραφεί από κάμερες. Το ξεχείλωμα μέχρις εσχάτων μιας φιλελεύθερης κατάκτησης επί της ουσίας την υπονόμευσε. Η απουσία καμερών από δημόσιους χώρους (και η λέξη «δημόσιους» υπογραμμισμένη) ήταν η χαρά του μπαχαλάκια. Καθένας μπορούσε να ρημάζει π.χ. την οδό Σταδίου, σίγουρος ότι δεν θα καταγραφεί και ως εκ τούτου ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να συλληφθεί. Αυτή η αντίληψη κυριαρχεί ακόμη, αλλά η ζωή και η τεχνολογία την ακύρωσαν στην πράξη. Σχεδόν όλα τα μαγαζιά έχουν κάμερες –δυστυχώς δεν είχαν στη Μαρφίν– και ο ορδές των βανδάλων δεν νιώθουν πλέον και τόσο ασφαλείς για να κάνουν τα δικά τους.

Η άρνηση των νέων (συνήθως τεχνολογικών) προκλήσεων είναι το πρώτο σκέλος της τακτικής που ακολουθούν οι οπαδοί της στασιμότητας. Αντί να σταθμίσουν τα υπέρ και τα κατά, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσουν τα πρώτα και να ελαχιστοποιήσουν τα δεύτερα, επιχειρούν νομοθετικώς να σταματήσουν την εξέλιξη. Στην προσπάθειά τους αυτή βρίσκουν συμμάχους, τους «χρήσιμους φιλελεύθερους» οι οποίοι, τρομαγμένοι από τις πιθανές συνέπειες της αλλαγής, συναινούν στην άρνηση. Ετσι, αντί να δημιουργηθούν οι νομοθετικές δικλίδες ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι (πάντα υπαρκτοί) κίνδυνοι κάποιας αλλαγής, προκρίνεται η στασιμότητα. Στη συζήτηση π.χ. για τη βιντεοσκόπηση και μετάδοση των μαθημάτων, προς όφελος των παιδιών που πρέπει να μένουν σπίτι, οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες των διδασκόντων έφεραν το επιχείρημα ότι το μάθημα δεν μπορεί να γίνεται σε δημόσια θέα.

Συζητήσιμο, αλλά –ακόμη κι αν είχαν δίκιο– το αίτημά τους δεν είναι να δοθούν κωδικοί παρακολούθησης μόνο στους μαθητές, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο «κίνδυνος» των δημοσίων μαθημάτων. Το αίτημά τους είναι να μη μαγνητοσκοπείται η «ιδιωτική στιγμή» του δασκάλου στο δημόσιο σχολείο, ανεξαρτήτως αν πολλά παιδιά λόγω της πανδημίας δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το μάθημα.

Για τη συνέχεια Kathimerini