Ακόμη και λάθος να κάνει το ΔΝΤ για ύφεση 10%, εμείς έχουμε χθεσινούς λογαριασμούς. Ιδιωτικοποιήσεις που δεν κάναμε για να μη μειώσουμε το κράτος. 

Τα 2,5 δισ. του προϋπολογισμού του 2020 από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν μαζεύονται και με χαμηλότερη, κατά 4-5%, ύφεση από το 10% που μας λέει η έκθεση του ΔΝΤ. Και κάνουν πολύ καλά στο υπουργείο Οικονομικών να προσανατολίζονται στα 250-300 εκατ. ευρώ από 2-3 λιμάνια και τις κάποιες κρατικές εκτάσεις που θα πουληθούν. 

Τα 2,5 δισ. όμως είναι λεφτά που τα έχει ανάγκη η οικονομία. Είναι κουμπαράς που αν σπάσει θα μπορέσουμε να βολέψουμε,  για ένα χρόνο τουλάχιστον, την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα. Την ανεργία που ξέφυγε από το 17,5% και βλέπει το 22%, όπως σημειώνει και το ΔΝΤ.  Αλλά δεν είναι ότι θα μας λείψει το παραδάκι…, από την αποκρατικοποίηση του προϋπολογισμού για το 2020.

Είναι και η συντήρηση που έχουμε να κάνουμε για τα κρατικά κουφάρια που δεν θα αλλάξουν χέρια ακόμη 1-2 χρόνια. 

Είναι και ο κόσμος των κρατικών υπαλλήλων που έχουμε να θρέψουμε στις κρατικές – παράγκες που δεν θα πουληθούν λόγω της ύφεσης. 

Γιατί θα τον θρέψουμε εμείς; Γιατί ο κόσμος αυτός έχει στα χέρια του κυβερνητικές υποσχέσεις μιας 10ετίας ότι δεν πρόκειται κανείς να απολυθεί, μέχρι και την τελευταία ημέρα της αποκρατικοποίησης.  Άρα ποιοι θα μείνουν στον δρόμο από τους 250.000 εργαζόμενους που θα απολύσει η ύφεση του 10% και την οποία επιβεβαιώνουν το ΔΝΤ και οι δανειστές μας; 

Είναι τα γνωστά θύματα της αποεπένδυσης και της αποβιομηχάνισης της χώρας τις τελευταίες 10ετίες. 

Υπάλληλοι και εργάτες του ιδιωτικού τομέα που δεν θα αντέξει τον κορονοϊό και στην ύφεση που θα φέρει. Έστω και αν το ΔΝΤ πέσει έξω, κατά ένα ποσοστό. 

Με την ανεργία στο 22,5%,  στον ιδιωτικό και μόνο στον ιδιωτικό τομέα,  (που σημαίνει αύξηση ανέργων,  στους 1.250.000 –από τους 1.000.000–) τι να λέμε και τι να προβλέπουμε και για το 2021 σε νούμερα και στατιστικές. 

Τι νομίζουμε πώς θα συμβεί, στο ιδανικά αισιόδοξο σενάριο αλλαγής του αέρα στην οικονομία με πνοή προς τον δρόμο της ανάπτυξης. 

Είναι δυνατόν να γράψουμε στον πίνακα της οικονομίας ανάπτυξη πάνω από 1-1,5%. Ε,  και; Τι πρόκειται να αλλάξει. 

Τι μπορεί να αλλάξει, για να το πούμε καλύτερα, όταν μετά από 15ετή καθαρά δημοσιονομική κρίση (ας μη ξεχνάμε πως χωρίς δημιουργική λογιστική,  τα μνημόνια ήταν ορατά από το 2005) δεν καταλάβουμε πολιτικά, πως μόνο το κράτος και η Βουλή μπορούν να σώσουν την κατάσταση. 

Για τη συνέχεια Capital