Γράφει ο Δημήτρης Καπράνος

«Ὅλο γράφεις,
γράφεις, παράτα πιά τό πληκτρολόγιο κι
ἔλα γιά ἕναν καφέ»

Προστακτικό τό
τηλεφώνημα, καλή ἡ συντροφιά, παίρνω
τό ταμπλετάκι μου καί ζητῶ ἄδεια ἀπό
τήν ἐγγονή μου. «Νά πάω γιά ἕναν καφέ;».
Μοῦ τό χαλάει ἀμέσως, καθώς ἐρωτᾶ τήν
γιαγιά της. «Γιαγιά, ὁ παπποῦς ρωτάει
ἄν τόν ἀφήνουμε νά πάει γιά καφέ!».

Φεύγω
στραπατσαρισμένος καί φθάνω στό στέκι.
Μόλις ἔχει ἀρχίσει νά ψιχαλίζει, ἀλλά
τά παιδιά κάθονται ἔξω, στό «αἴθριο»,
στεγασμένο δηλαδή, ἀλλά ἀνοιχτό στά
πλάγια. Μέ περιμένει τό «ἐσπρέσο» μου
καί βλέπω τόν Πέτρο νά καπνίζει ἀρειμανίως,
ὅπως πάντα…

– Καλά, δέν
φοβᾶστε τίποτε; Δέν φοβᾶστε τά πρόστιμα;
Δέν φοβᾶστε μήν σᾶς «καρφώσει» κανείς
καί τήν πληρώσετε ἀκριβά; λέω, ρίχνοντας
τό σύνθημα γιά κουβέντα.

Παρεμβαίνει ὁ
μαγαζάτορας, ἐκλεγμένος κοινοτικός
σύμβουλος καί μέλος τοῦ Διοικητικοῦ
συμβουλίου τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἀθλητισμοῦ
καί Πολιτισμοῦ τοῦ Δήμου μας.

«Δέν ὑπάρχει
κανένα πρόβλημα. Ὁ χῶρος πληροῖ ὅλες
τίς προδιαγραφές τοῦ Νόμου, εἶναι χῶρος
εἰδικός, ὅπου ἐπιτρέπεται τό κάπνισμα.
Καπνίστε, κύριε, ἄφοβα».

Ὁ Πέτρος,
συγγραφέας (ἀπό τούς πολύ καλούς) πού
μένει μόνιμα στήν Γερμανία κι ἔχει
μάθει τί θά πεῖ «Νόμος καί τάξη», μᾶς
κοιτάζει σάν χαμένος. «Τελικά νά καπνίσω
ἤ ὄχι; Ἄν ἔχετε πρόβλημα, νά τό σβήσω
ἀμέσως!». Ὁ Παντελῆς, καπνιστής ἐπί
50 χρόνια ἀλλά τό ἔκοψε «μαχαίρι» ὅταν
ἐπισκέφθηκε γιά πρώτη φορά τόν καρδιολόγο,
ὑπενθυμίζει ὅτι «ἐφ’ ὅσον ὁ χῶρος
εἶναι γιά καπνιστές, δέν ὑπάρχει
πρόβλημα», καί ἡ συζήτηση ἀρχίζει. –
Θεωρῶ ὑστερία αὐτήν τήν μανιώδη ἐπιμονή
τῶν ἀντικαπνιστῶν. Λές καί ἐμεῖς πού
καπνίζουμε δέν εἴμαστε ἄνθρωποι!
Παρηγοριά καί συντροφιά εἶναι τό
τσιγάρο, δέν μᾶς πείραξε μέχρι τά χρόνια
πού ἔχουμε, καί εἶναι πολλά. Γιατί νά
μᾶς τό στερήσουν; λέει ὁ Πέτρος, σχεδόν
ἀπολογούμενος… – Ναί, ἴσως τό παρακάνουμε
μέ τήν ἐπιμονή στό «κυνήγι» τῶν
καπνιστῶν. Ἴσως κακῶς γίνεται τόση
φασαρία γιά τόν Νόμο. Λιγώτερος θόρυβος
καί ἄμεση ἐφαρμογή εἶναι ἴσως ἡ
καλύτερη λύση, λέω ἐγώ, μέ συγκατάβαση.
– Ναί, ἀλλά ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα. Ὁ ἄλλος
δέν καταλαβαίνει ἄν δέν τοῦ τό βάλεις
στό κεφάλι! Ἄν δέν τοῦ τό λέει ἡ τηλεόραση
συνέχεια, δέν θά τό ἐνστερνισθεῖ! Κι
ἐκεῖ πού συζητᾶμε, νά σου καί τό
περιοδεῦον τηλεοπτικό συνεργεῖο, μέ
τόν δαιμόνιο ρεπόρτερ, ὁ ὁποῖος βγῆκε
παγανιά γιά νά φτιάξει τό βραδυνό δίλεπτο
«γιά τό κάπνισμα». Ἔχει στριμώξει ἕναν
μεσήλικα, ὁ ὁποῖος καπνίζει στήν γωνία,
ἀπολαμβάνοντας τόν φρέντο του. – Πῶς
σᾶς φαίνεται ἡ ἀπαγόρευση τοῦ
καπνίσματος; ρωτάει τόν καπνιστή. – Πῶς
νά μοῦ φαίνεται; Εἶναι σάν νά μέ ρωτᾶτε
ἄν μοῦ ἀρέσει νά μοῦ κόβουν τήν
εὐχαρίστηση. – Μά, εἶναι δυνατόν;
Εὐχαριστιέστε ἀπό τό τσιγάρο; – Γιατί
δέν εἶναι δυνατόν; Ἐσεῖς, βλέπω, εἶστε
στρουμπουλός. Δέν εὐχαριστιέστε μέ τό
φαγητό; – Ναί, ἀλλά ἐγώ δέν κάνω κακό
στόν διπλανό μου ὅταν τρώω! – Ποῦ τό
ξέρετε; Μπορεῖ ὁ διπλανός σας νά κάνει
δίαιτα καί νά τόν τυραννᾶτε!

Δέν νομίζω νά
δῶ αὐτό τό κομμάτι τό βράδυ! Ἀποκλείεται!