Γράφει η Ντόρα Βακιρτζή-

Η Μικρασιατική Εκστρατεία,
ή πιο ορθά ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος
1919-1922, είναι μια επώδυνη εμπειρία της
ελληνικής κοινωνίας που όμως παραμένει
σε μεγάλο βαθμό παιδαγωγικά αναξιοποίητη.
Το βάρος των τραγικών συνεπειών, 100
σχεδόν χρόνια μετά, εξακολουθεί σε
σημαντικό βαθμό να φορτίζει συναισθηματικά
την ιστορική έρευνα οδηγώντας αρκετές
φορές σε μονομερή και κατ΄ επιθυμία
ανάδειξη περιπτώσεων ενός πραγματικά
σύνθετου εγχειρήματος.

Η ανάγκη μιας ολιστικής
μελέτης με όσο το δυνατόν περισσότερα
αντικειμενικά εργαλεία εξακολουθεί να
υπάρχει. Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε
ότι η μελέτη και από άλλα επιστημονικά
πεδία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη.

Ο πόλεμος ξεκινά επί
κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου, με
την απόβαση ελληνικής στρατιωτικής
δύναμης στην Σμύρνη στις 2.5.1919 και τυπικά
κλείνει με την ανακωχή στα Μουδανιά
25.9.1922. Το πολεμικό αυτό εγχείρημα είχε
πολύ μεγάλη διάρκεια, κάτι το οποίο είχε
τεράστια επίδραση στις εξελίξεις .

Τα ελληνικά πλεονεκτήματα

Η ελληνική πλευρά
ξεκίνησε με δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον,
είχε τις δυνατές συμμαχίες με τους
νικητές του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου
και δεύτερον, είχε έναν σχετικά οργανωμένο
και έμπειρο στρατό (όπως αποδεικνύεται
από τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους.

Απέναντι της είχε την
Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλυμένη και
υπό την κηδεμονία των συμμάχων.

Στην τελευταία φάση
του πολέμου θα βρεθεί τελικά με μια
πολιτική ηγεσία – τους νικητές των
εκλογών της 20ης Νοεμβρίου 1920, την Ηνωμένη
Αντιπολίτευση – να παραπαίει από τα
σκάνδαλα και την οικονομική δυσπραγία.
Θα βρεθεί εντελώς απομονωμένη σε διεθνές
επίπεδο, με έναν στρατό σε παραλυσία
και παντελώς απογυμνωμένο από αξιόμαχους
αξιωματικούς λόγω πολιτικών φρονημάτων
και στρατιωτική ηγεσία εγκληματικά
ανίκανη.