Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ

Σύμφωνα με όσα λέγονται, η οικογένεια του 16χρονου Σάββα, ο οποίος έκλεψε την τουρκική σημαία και τη φωτογραφία του Ντενκτάς στη Λύση, πανικοβλήθηκε δικαίως μετά τις έντονες αντιδράσεις των σοβινιστικών κύκλων στον βορρά.

Οι φασίστες μας της σημαίας έδειξαν τι θα μπορούσαν να κάνουν όπως και με την περίπτωση του Σολωμού.

Μήπως έχει άδικο τώρα η οικογένεια του Σάββα να ανησυχεί; Λένε ότι τους ασκήθηκε πίεση από κάποιους πολιτικούς στην τουρκική πλευρά για να απολογηθούν. Και εκείνοι ήρθαν και απολογήθηκαν. Όμως, αν γινόταν αντιληπτός ο Σάββας εκείνη την ημέρα και τον πυροβολούσαν, μήπως θα υπήρχε πάλι μια τέτοια απολογία; Δεν το νομίζω. Δηλαδή, πρέπει να απολογηθεί και η οικογένεια του Σολωμού τώρα; Καμία σχέση. Αυτή που ουσιαστικά πρέπει να απολογηθεί είναι η τουρκική πλευρά. Αλλά δεν υπάρχει μια τέτοια απολογία! Ούτε και μεταμέλεια υπάρχει! Αφού επιχείρησε να κατεβάσει τη σημαία, θεωρείται επιτρεπτή η δολοφονία του. Και είναι αλήθεια πως όχι μόνο η τουρκοκυπριακή ηγεσία, αλλά ούτε και κανένα πολιτικό κόμμα και οργάνωσή μας καταδικάζει τη δολοφονία του Σολωμού. Μέχρι σήμερα δεν είδα κανένα ανακοινωθέν για το θέμα. Ούτε για τον Σολωμού, ούτε για τον Ισαάκ.

Η οικογένεια του Σάββα πανικοβλήθηκε τόσο πολύ, λέει, που αποφάσισε να μην στείλει τον γιο της στο εξωτερικό. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Αλλά σύμφωνα με τον χαλασμό κόσμου που έγινε στην τουρκική πλευρά, δεν μπορώ να πω ότι θεωρώ άδικο αυτό τον πανικό. Ακούτε τις κραυγές εκείνων που λένε «τα χέρια που απλώνονται στη σημαία θα σπάσουν»;

Αυτή η σημαία δεν ωφελεί σε τίποτε άλλο από το να σκεπάσουν τις βρόμικες δουλειές τους. Δεν σέβονται τις άλλες σημαίες! Ακόμα και τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η οποία θεωρείται και δική τους σημαία και ζωγραφίστηκε από τον Τουρκοκύπριο ζωγράφο Ισμέτ Βεχίτ Γκιουνέι. Με εκείνες τις σημαίες συμμετείχαμε εμείς σε ένα μεγάλο συλλαλητήριο που έγινε πριν οκτώ χρόνια στην Πύλη της Κερύνειας.

Και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη σκληρή παρέμβαση της αστυνομίας. Επιτέθηκαν στην ομάδα μας και μας πήραν με τη βία τις σημαίες. Δεν τις επέστρεψαν ποτέ ξανά. Σφετερίστηκαν τη σημαία της δημοκρατίας μας. Και υπάρχει και άλλο. Ο αγαπητός μας φίλος Κιαμίλ Χιουρ μνημόνευε κάθε χρόνο την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατία στις 16 Αυγούστου και διοργάνωνε μόνος του μιαν τελετή στη μεγάλη αυλή του σπιτιού του. Ούτε αυτόν τον άφησε ήσυχο η αστυνομία. Πήρε και τη δική του σημαία και δεν την επέστρεψε ποτέ ξανά. Πάλι κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης, άγνωστοι έβαλαν φωτιά στο σπίτι του Κιαμίλ Χιουρ. Χάθηκαν και οι σημαίες του και τα πανό του. Από εκείνη την ημέρα δεν ξανάκανε τέτοια εκδήλωση ο Κιαμίλ Χιουρ.

Δεν μπορείτε να καταλάβετε τα συναισθήματα του νέου που κατέβασε τη σημαία του κατακτητή. Θυμηθείτε τον Μανώλη Γλέζο. Ήταν 19 χρόνων όταν κατέβασε τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό που έβαλαν στην κορφή της Ακρόπολης οι Γερμανοί ναζί στην Αθήνα το 1941. Ανέβηκε στην Ακρόπολη, κατέβασε τη σημαία των φασιστών και την έριξε στο έδαφος. Και αυτή η ηρωική πράξη του έγινε πηγή έμπνευσης για όλους τους αγωνιστές στην Ευρώπη. Σύμβολο της αντίστασης. Εθνικός ήρωας της Ελλάδας. Συνελήφθη. Υπέστη βασανιστήρια. Φυλακίστηκε. Και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ύστερα απέδρασε από τη φυλακή. Ενώθηκε με τους αγωνιστές.

Η θύελλα δεν καταλάγιασε ούτε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους ναζί. Αυτή τη φορά, ο ήρωάς μας βρέθηκε μέσα στον εμφύλιο πόλεμο. Και πάλι συνελήφθη. Πάλι καταδικάστηκε σε θάνατο. Κατόπιν αντιδράσεων που προκλήθηκαν ανά το παγκόσμιο, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Αφού έμεινε έξι χρόνια στη φυλακή, του δόθηκε άφεση. Αλλά προτού περάσει πολύς καιρός συνελήφθη και πάλι και ζητήθηκε η εκτέλεσή του και πάλι. Όμως, το 1962 αφέθηκε ελεύθερος. Ήταν 92 χρονών το 2014 όταν εξελέγη ευρωβουλευτής.

Ο Γλέζος ουδέποτε απολογήθηκε στους ναζί επειδή κατέβασε τη σημαία τους. Αντιθέτως, απαίτησε αποζημίωση από τους Γερμανούς που κατέκτησαν τη χώρα του και για τη ζημιά που προκάλεσαν. Ξέρω ότι η οικογένεια του Σάββα απολογήθηκε για να μην προκαλέσει νέες εντάσεις στο νησί. Αλλά αυτό ουδέποτε σημαίνει ότι η ελληνοκυπριακή νεολαία τυγχάνει ρατσιστικής και σοβινιστικής εκπαίδευσης. Μπορεί να υπάρχουν άλλα παραδείγματα σε σχέση με τη σοβινιστική εκπαίδευση, αλλά αυτό δεν είναι. Τι πιο φυσιολογικό υπάρχει από το να αντιδρά ένας Ελληνοκύπριος νέος κατά εκείνων που κατέχουν τη μισή του πατρίδα τόσα χρόνια; Η αντίδραση είναι για τον κατακτητή όχι για τη σημαία!

ΠΗΓΗ: Αφρίκα, Πολίτης

apopseis