Παναγιώτης Μπαλακτάρης
Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τις 22/2/18

Στις 5 Ιανουαρίου 2017, σε άρθρο μας με τίτλο Το αναδυόμενο σκάνδαλο της Novartis αποκαλύπτει την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, γράφαμε  ότι η υπόθεση των πράξεων ή/και παραλείψεων στελεχών της εταιρείας NOVARTIS είναι παγκοσμίως ένα μείζον ζήτημα.  

Μάλιστα, αναφέραμε κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό στη χώρα μας, ότι
δηλαδή η NOVARTIS έχει υποχρεωθεί και στο παρελθόν (2010) να καταβάλει υπέρογκη αποζημίωση
στις ΗΠΑ.

Στο ίδιο άρθρο περιγράφαμε την ενασχόληση της ελληνικής δικαιοσύνης με το
θέμα, ως κινητοποίηση «με χαρακτηριστική καθυστέρηση», διότι η δικαιοσύνη δεν
ενήργησε αυτοβούλως.

Αντιθέτως, απαιτήθηκε πρώτα η αποστολή από τον Υπουργό Δικαιοσύνης
σχετικών δημοσιευμάτων στη δικαστική εξουσία και ύστερα οι δικαστικές αρχές
ανέλαβαν δράση.

Αναρωτιόμασταν τότε εάν «Η Δικαιοσύνη έχει ανάγκη να
προηγούνται των δικών της ενεργειών οι καθυστερημένες ενέργειες της
εκτελεστικής εξουσίας;».

Όλα τα σημάδια αποκάλυπταν το πραγματικό πρόβλημα που είναι οι συνεχείς
προσπάθειες χειραγώγησης της δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική και η
παρανόμως μη αυτοτελής λειτουργία της δεύτερης.

Εν ολίγοις, η πολιτική εξουσία, ως μη όφειλε, κινητοποίησε τη δικαστική,
προκειμένου να αρχίσει έρευνα για τα πεπραγμένα της ανωτέρω εταιρείας στην
Ελλάδα.

Και αυτή δεν ήταν μια αθώα και αγνή ενέργεια των κυβερνώντων, οι οποίοι
δήθεν ενδιαφέρονται για την πάταξη της διαφθοράς.

Όχι.

Ήταν μια προμελετημένη πράξη, η
οποία θα πήγαινε την κομματική αντιπαράθεση στο επόμενο στάδιο.

Σε εκείνο, όπου ευχερώς θα
μπορούσε η κυβέρνηση να αποδώσει κατηγορίες μόνο στους πολιτικούς της
αντιπάλους, διότι ως γνωστόν αυτοί που κυβερνούν είναι
άσπιλες και αμόλυντες κορασίδες…

Έτσι, αφού η δικαστική εξουσία επελήφθη του ζητήματος κατόπιν πολιτικής
όχλησης, ήταν φυσικό και το μετέπειτα γεγονός της στοχοποίησης προσώπων που
έχουν πολιτική σημασία για την κυβέρνηση και όχι για την ανεύρεση των
πραγματικών ενόχων.

Υπόψιν, εν προκειμένω, ότι η αποστολή του ποινικού δικονομικού δικαίου
είναι διττή: αφενός μεν η
εύρεση των ενόχων και αφετέρου δε η απαλλαγή των αθώων.

Σε αυτόν τον σκοπό οφείλει να
υπακούει η δικαστική εξουσία και σε κανέναν άλλον.

Όμως, σα να μην έφτανε η απαράδεκτη ώσμωση εκτελεστικής – δικαστικής
εξουσίας στο ανώτατο επίπεδο, οι θεσμικές αντινομίες συνεχίστηκαν.

Με σωρεία δικαστικών αστοχιών, από τους λειτουργούς που χειρίστηκαν την
υπόθεση, η δικογραφία ΔΕΝ έφτασε αμελλητί – κατά το Σύνταγμα – ήτοι χωρίς υπαίτια βραδύτητα, στη
Βουλή, συγκεκριμένες, επιβεβλημένες από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας
ερωτήσεις ΔΕΝ υποβλήθηκαν στους μάρτυρες και φαίνεται ότι η προστασία στους
τελευταίους ΔΕΝ χορηγήθηκε εγκαίρως, άρα νομίμως.

Αυτά επιτρέπουν την αμφισβήτηση της νομιμότητας της ακολουθούμενης
διαδικασίας και της υποψίας ότι σκοπός της ανάδειξης της υπόθεσης ΔΕΝ
ήταν η κάθαρση, αλλά η εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων.

Μετά και τη συνεδρίαση της Ολομέλειας του ελληνικού κοινοβουλίου
απεδείχθη ότι η μεθόδευση είχε γίνει προς εξυπηρέτηση κομματικών σκοπών και όχι
για τη διαφάνεια.

Πρέπει να σημειωθεί δε, ότι ο σκοπός της κυβερνητικής πλειοψηφίας επετεύχθη στο ακέραιο, παρά την ρητορική και ουσιαστική ισοπέδωση που αυτή υπέστη κατά τη
διάρκεια της συνεδρίασης.

Διότι σκοπός δεν ήταν η ουσία της υπόθεσης και η έρευνα του πραγματικού ή
μη της εμπλοκής πολιτικών προσώπων σε αυτήν.

Εξάλλου, ουδείς αμφέβαλλε ότι θα υπερψηφιστεί η συγκρότηση της ειδικής
κοινοβουλευτικής επιτροπής που είναι γνωστή ως «Προανακριτική» και τα
εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα θα παραπέμποντο.

Σκοπός της κυβέρνησης ήταν η έλευση των υπόπτων πολιτικών προσώπων στο
βήμα της Ολομέλειας και σε απευθείας μετάδοση σε όλον τον κόσμο, μέσω της Web Tv της Βουλής, η απολογία τους.

Η απολογία αυτή για την κυβέρνηση, τους υποστηρικτές της και τους
πάτρωνές της, δεν εξαντλείτο μόνο στην NOVARTIS.

Η απολογία αυτή χρησιμοποιήθηκε, και θα χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον,
περισσότερο «βουβή».

Δηλαδή, το κυβερνητικό σύστημα
εξουσίας, που αποτελείται από την κυβέρνηση, τα δημοσιογραφικά της φερέφωνα –
πληρωμένες πένες και τους υποστηρικτές της, θα αναδεικνύει σκηνές και
ενσταντανέ από τη συνεδρίαση, στις οποίες θα τονίζονται τα πρόσωπα και οι εκφράσεις
των υπόπτων πολιτικών προσώπων, τα οποία θα παρουσιαστούν εν ευθέτω χρόνω στους
πολίτες, ως πρόσωπα υπό τιμωρία για όλα τα δεινά του κράτους και της κοινωνίας.

Για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και κατασπατάληση των δημοσίων
πόρων.

Για την πρόκληση της κρίσης και τη χρεοκοπία.

Για τα Μνημόνια και τη λιτότητα.

Για τους λόγους αυτούς, δηλαδή για να μην χρησιμοποιηθούν σαν θηράματα,
τα πολιτικά πρόσωπα ΔΕΝ έπρεπε να μπουν στο ρόλο του υπόπτου και να
απολογηθούν.

Θα ήταν προτιμότερο για τους ίδιους να προσέλθουν στη συνεδρίαση, από
θεσμικό σεβασμό, και να κάνουν χρήση μόλις 5 λεπτών της ώρας, στα οποία θα
ανέφεραν ότι ουδεμία σχέση έχουν με την υπόθεση, ότι καταγγέλλουν την
χαλκευμένη και αντισυνταγματική διαδικασία και ότι θα είναι στη διάθεση της
Δικαιοσύνης.

Ίσως, αυτός θα ήταν ο μοναδικός τρόπος που θα ματαίωνε τα σχέδια για
θεάματα και όχι άρτον της κυβέρνησης.

Επί της ουσίας της συνεδρίασης, ουδεμία ένδειξη διαπιστώθηκε για
την παραπομπή σε προανακριτική επιτροπή των υπόπτων πολιτικών προσώπων.

Αλλά επί των εντυπώσεων, που ήταν και ο σχεδιασμός της κυβέρνησης,
οφείλουν όλοι να παραδεχθούν ότι η κυβέρνηση νίκησε…