Η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ουσία της συμφωνίας αυτής καθαυτής. Τα κίνητρα που την παρήγαγαν, ο τρόπος που μεθοδεύτηκε, ο δημόσιος διάλογος που ακολούθησε, η λαϊκή απαξίωση που συνάντησε και η πρόσφατη σύνδεση με το μέλλον της κυβερνητικής πλειοψηφίας την καθιστούν σημαντική για τα πολιτικά μας πράγματα, ειδικά σε μια προεκλογική περίοδο. Ο κυβερνητικός σχηματισμός ποντάρισε πάνω της για τρεις εμφανείς λόγους.

Ο πρώτος αφορά την ευρωπαϊκή στήριξη. Η ελληνική κυβέρνηση διαπίστωσε από νωρίς τη διακαή επιθυμία του διεθνούς δυτικού παράγοντα και κυρίως της Γερμανίας να εντάξει την πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ευρωπαϊκή οικογένεια και δεν έχασε την ευκαιρία να συναινέσει με το αζημίωτο. 

Η πολιτική στήριξη από την ΕΕ και τις ΗΠΑ είναι εμφανής. Η πρόσφατη επίσκεψη της καγκελαρίου Α. Μέρκελ ολοκλήρωσε την εικόνα. Η ΕΕ θέλει να δείξει την ευγνωμοσύνη της και τη δείχνει. Οι μεταρρυθμίσεις που πάγωσαν ή ανατράπηκαν στο σβηστό, η αύξηση κατά 2 δισ. των εξόδων μισθοδοσίας του ελληνικού κράτους με τη μέθοδο των συμβασιούχων, η μείωση των συντάξεων που αναβλήθηκε για την επόμενη κυβέρνηση, οι θεσμικές παρεκτροπές, δεν φαίνονται να την απασχολούν. Μόνο τον Σαμαρά έπιανε από το λαιμό ζητώντας να απολύσει δυο χιλιάδες καθηγητές των ΕΠΑΛ για να βγουν τα δημοσιονομικά.

Για τη συνέχεια AthensVoice