Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, έχουμε απαλλαγεί από τη βασιλεία, έχουμε μαλώσει με το ΝΑΤΟ και οι πρωταίτιοι της χούντας βρίσκονται στη φυλακή. Η δημοκρατία ισορροπεί, η οικονομία ανακάμπτει, και η χώρα φτιασιδώνεται για να ζήσει το σοσιαλιστικό της όνειρο. Το γεγονός ότι η βόρεια Κύπρος είναι πλέον τουρκική δεν απασχολεί ιδιαίτερα ούτε τους ταγούς ούτε τους πολίτες, έστω και αν δηλώνουν το αντίθετο. Οι Έλληνες κάτι έχουν ακούσει και δεν ορέγονται πια το σοβιετικό μοντέλο της φτώχειας και της απομόνωσης. Έχουν άλλα σχέδια για το σοσιαλισμό του μέλλοντός τους και εξουσιοδοτούν τον Ανδρέα Παπανδρέου να τα υλοποιήσει.

Οι πολίτες δεν παύουν να δηλώνουν θυμωμένοι και αδικημένοι γενικώς, διαπρύσιοι εχθροί των Αμερικάνων και της χούντας για την πτώση της οποίας δεν έκαναν και πολλά πράγματα. Οι δυο δολοφονίες του σταθμάρχη της CIA Ρ. Γουέλς, τον Δεκέμβρη του ’75 και του βασανιστή της χούντας Ε. Μάλλιου, ένα χρόνο αργότερα, γίνονται δεκτές με συγκρατημένο ενθουσιασμό μιας και υπάρχει η υποψία ότι πρόκειται για προβοκάτσιες ή «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Τα «καλύτερα» έπονται. Όταν μέσα σε 13 χρόνια πέφτουν από το σαρανταπεντάρι της «ΕΟ 17 Νοέμβρη» τέσσερις αστυνομικοί, ένας εκδότης, δύο επιχειρηματίες, ένας εισαγγελέας και ένας αμερικάνος ναυτικός ακόλουθος, ο κόσμος σιγουρεύεται ότι οι τολμηροί εκδικητές δεν είναι αποκριάτικοι Ζορό αλλά βρίσκονται στο πλευρό του. Δεν βγαίνει βέβαια στους δρόμους να πανηγυρίσει αλλά μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης γουστάρει, συμφωνεί ή απλώς ανέχεται. Πάντα ανάμεσα από δυο μισόκιλα, σε ταβέρνες. Η ανωνυμία βέβαια τους εκνευρίζει, αλλά διεγείρει και το ενδιαφέρον τους.

Για τη συνέχεια AthensVoice