Άριστος Μιχαηλίδης    
Ήθελα να ‘ξερα, δεν ντρέπονται οι Τουρκοκύπριοι; Δεν ντρέπεται ο Ακιντζί; Ο Οζερσάι, ο Ναμί, ο Ερχιουρμάν, ο Ταλάτ, που παριστάνουν τους σύγχρονους και τους Ευρωπαίους πολιτικούς; Δεν έχουν τσίπα πάνω τους; Διότι ο Ερντογάν, όπως και κάθε αλαζόνας δικτάτορας, ξέρουμε ότι δεν ντρέπεται. Φυλακίζει κόσμο κατά χιλιάδες. Δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, στρατιωτικούς… Τους αρπάζει ομαδικά. Και όσο αυτό συμβαίνει στην Τουρκία, μπορούν οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί να παριστάνουν ότι δεν τους αφορά και να σιωπούν. Τώρα, που απλώνει το μακρύ δικτατορικό του χέρι και μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, πάλι σιωπούν. Καλά, δεν ντρέπονται να λένε ότι έχουν «κράτος» και να απαιτούν από τους Ελληνοκύπριους και από όλο τον κόσμο να το αναγνωρίσουν; Η Τουρκία που δήθεν το αναγνώρισε γιατί ανέχονται να ενεργεί ως να είναι τα κατεχόμενα μία από τις τουρκικές επαρχίες;

Η δίωξη του Σενέρ Λεβέντ και του Αλί Οσμάν από την κυβέρνηση της Τουρκίας και η παραπομπή τους σε δίκη στην Άγκυρα είναι η κορύφωση των συνθηκών κατοχής που βιώνουν οι Τουρκοκύπριοι. Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, αδυνατούν να το αντιληφθούν. Πιστεύουν ότι η Τουρκία τούς απελευθέρωσε και δεν διανοούνται ότι τώρα είναι που τους σκλάβωσε πραγματικά. Όταν ο Σενέρ Λεβέντ και οι συνεργάτες του διώκονταν από το κατοχικό καθεστώς εντός Κύπρου, μπορεί να είναι και πολιτική επιλογή όσων σιωπούσαν. Παρότι οι φυλακίσεις δημοσιογράφων επειδή γράφουν τη γνώμη τους δεν μπορεί κατ΄ ουδένα λόγο να θεωρούνται λογικές, πουθενά στον κόσμο εκτός από δικτατορικά καθεστώτα. Τώρα, όμως, μιλάμε για προκλητικά απροκάλυπτη επέμβαση εντός της κοινότητας, εναντίον μελών της κοινότητας. Όχι εναντίον του, ούτως ή άλλως, ανύπαρκτου κράτους, αλλά της κοινότητας και των ανθρώπων της. Που χάνει πλέον και το τελευταίο ίχνος αυτοτέλειας που της απέμενε και προσπαθεί, υποτίθεται, να το συντηρήσει. Λέω υποτίθεται, γιατί καλούν τους Ελληνοκύπριους να αποδεχτούν την όποια λύση, διότι «χάνεται η τουρκοκυπριακή κοινότητα». Αντί να στρέψουν την προσοχή και τις πιέσεις τους στην Τουρκία, την στρέφουν στους Ελληνοκύπριους. Είναι η Άγκυρα που τους εξαφανίζει, δεν είναι οι Ε/κ. Και αποδεικνύεται κάθε μέρα και πιο έντονα. Με την ισλαμοποίηση, με την οικονομική εξάρτηση, με την οργανωμένη πλύση εγκεφάλου στην τ/κ νεολαία, με την επιχειρηματική εισβολή… Αλλά, σιωπούν. Και απολαμβάνουν, όσοι απολαμβάνουν, ως συνήθως οι ηγέτες, τα απομεινάρια από το τουρκικό φαγοπότι που επί 44 χρόνια γίνεται στην κατεχόμενη πατρίδα τους. Τώρα, όμως; Η δίωξη δύο Τουρκοκύπριων δημοσιογράφων απευθείας από την τουρκική κυβέρνηση για να δικαστούν στην Άγκυρα, αποκαλύπτει και την πραγματική θέση που τοποθετεί ο Ερντογάν το κατοχικό καθεστώς. Θέση παρία, θέση προτεκτοράτου. Και στην «κυβέρνηση» του καθεστώτος είναι εκείνοι που, υποτίθεται (ξανά), οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί ηγέτες, κι ένας σωρός πολιτικάντηδες, πιστεύουν ότι είναι προοδευτικοί άνθρωποι και μπορούμε να συνεννοηθούμε και να συνεργαστούμε μαζί τους. Ο Ακιντζί «πρόεδρος» και ο Ερχιουρμάν «πρωθυπουργός». Αν όχι με αυτούς, με ποιους; Με τον Ντενκτάς και Οζγκιουργκιούν; Κι όμως, έμειναν κι αυτοί σιωπηλοί στη δίωξη των δημοσιογράφων. Για να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε, εκτός των άλλων, πώς θα είναι η Κύπρος αν αποδεχτούμε την εκ περιτροπής προεδρία και τον όποιο ρόλο της Τουρκίας.

Ο Λεβέντ και ο Οσμάν είναι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου οφείλει να αντιδράσει έντονα και να τους προστατεύσει.
Έχει τους τρόπους, προπάντων στην Ευρώπη και σε όλα τα διεθνή σώματα. Με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος πρέπει να αποτραπεί η πιθανότητα να μεταφερθούν στην Τουρκία για να δικαστούν. Δήθεν, για να δικαστούν. Αλλά στην πραγματικότητα για να εξαφανιστούν στις τουρκικές φυλακές, όπως εξαφανίστηκαν τόσοι και τόσοι.
[email protected]

  Άριστος Μιχαηλίδης