Άριστος Μιχαηλίδης 
«Υπάρχουν τόσα πολλά πλεονεκτήματα για την Κύπρο, που εξακολουθεί να είναι ένα μυστήριο γιατί παραμένει το πρόβλημα και δεν έχει επιλυθεί», έλεγε χτες ο Μάικλ Μόλερ σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ. Και έχει σημασία η απορία του, διότι ο κ. Μόλερ διετέλεσε ειδικός απεσταλμένος του ΓΓ του ΟΗΕ για την Κύπρο από το 2006 έως το 2008, και αποχώρησε διότι δεν τον ήθελαν οι Τούρκοι, τον θεωρούσαν φιλέλληνα επειδή μιλούσε ελληνικά. (Αυτό για όσους κατηγορούν τους Ελληνοκύπριους ότι όποιος κι αν είναι ο απεσταλμένος εμείς ζητούμε να φύγει…). Λοιπόν, το μυστήριο δεν είναι αυτό που λέει ο κ. Μόλερ. Είναι το πώς και δεν κατάλαβε ούτε αυτός γιατί παραμένει το πρόβλημα, ενώ η λύση του έχει τόσα πολλά πλεονεκτήματα. Αλλά, μήπως, κατάλαβαν οι δικοί μας για να καταλάβει και ο κ. Μόλερ; Να το ξαναπούμε, είναι πολύ απλό: Αν αύριο το πρωί η Τουρκία εγκαταλείψει τον επεκτατισμό της και απελευθερώσει την Κύπρο, αύριο το πρωί θα λυθεί και το Κυπριακό.
Το λέω και για όποιον ξένο έχει την ίδια απορία, αλλά και για τους «δικούς μας», που συνεχίζουν να επιρρίπτουν ευθύνες για το πρόβλημα στους Ελληνοκύπριους, που δήθεν δεν αντιλαμβάνονται τα πολλά πλεονεκτήματα και απορρίπτουν τη λύση, που τόσο απλόχερα τους προσφέρουν ο Ερντογάν και ο Ακιντζί. Φυσικά, ο κ. Μόλερ είναι διπλωμάτης των Ηνωμένων Εθνών κι έχει μια δικαιολογία να εκφράζει τέτοιες απορίες για το δήθεν μυστήριο. Οι «δικοί μας» τι δικαιολογία έχουν;
Τι δικαιολογία έχουν, για παράδειγμα, οι τρεις ευρωβουλευτές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, Λευτέρης Χριστοφόρου, Τάκης Χατζηγεωργίου και Νεοκλής Συλικιώτης, που δεν αποδέκτηκαν να προτείνουν τον Σενέρ Λεβέντ για το φετινό βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Τον πρότειναν μόνο οι Ελένη Θεοχάρους, Κώστας Μαυρίδης και Γιώργος Παπαδάκης. Ενώ οι τρεις πρώτοι μαζί πρότειναν τη Δικοινοτική Πρωτοβουλία για την Αμμόχωστο στα πρόσωπα των Αντρέα Μάτση και Οκάν Νταγλί. Τελικά, η απόφαση της αρμόδιας ευρωπαϊκής επιτροπής είναι να πάρουν το βραβείο από μισό, ο Σενέρ και η Πρωτοβουλία. Μπορούν, όμως, να μας εξηγήσουν ποιες πράξεις αυτής της Πρωτοβουλίας βραβεύονται; Είναι αρκετές οι διαδηλώσεις που οργανώνει υπέρ του ανοίγματος του οδοφράγματος Δερύνειας; Κι αν είναι, είναι ισάξιες με όσα κάνει ο Σενέρ Λεβέντ, που εκφράζει καθαρή φωνή, και πάντως πολύ πιο καθαρή από την Πρωτοβουλία, ενάντια στην κατοχή; Είναι ισάξιες οι διώξεις που δέχεται και ο κίνδυνος για τη ζωή του, με μια διαδήλωση για το οδόφραγμα; Και στο κάτω-κάτω, υπάρχουν και πολλοί που διαφωνούν με την πολιτική των οδοφραγμάτων, θεωρώντας ότι αυτή δεν στρέφεται κατά της κατοχής αλλά υπέρ της αποδοχής της. Δεν ξέρω πόση σημασία έχει αυτό το βραβείο, προπάντων αφού κάποιοι εκ των ευρωβουλευτών μας κατάφεραν να του προσδώσουν πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία η νοοτροπία των πολιτικών μας, η λογική τους. Δεν θέλουν πια να επιβραβεύεται ο αντικατοχικός αγώνας, τον θεωρούν ίσως «ξεπερασμένο» ή και εθνικιστικό.
Είναι στο ίδιο πλαίσιο (στο ίδιο πνεύμα θα έλεγα, αν υπήρχε πνεύμα στις αδέξιες πολιτικές μας αντιδράσεις) που τους φάνηκε παράδοξη, και αγενής λέει, τους ξένους πρεσβευτές μια εγκύκλιος που τους έστειλε το Τμήμα Αρχαιοτήτων για να τους υπενθυμίσει ότι όλα τα αρχαία μνημεία στα κατεχόμενα ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία και είναι κλειστά λόγω της κατοχής και άρα οποιεσδήποτε επισκέψεις ή εκδηλώσεις εκεί είναι παράνομες. Τους φάνηκε και μερικούς δημοσιογράφους παράδοξο και το έκαναν χτες κύριο θέμα στην εφ. «Πολίτης». Έστειλαν, λέει, την εγκύκλιο στις 11 Μαΐου ενώ στις 9 Μαΐου η ΕΕ οργάνωσε στον Πύργο του Οθέλλου συναυλία εγχόρδων για τον εορτασμό της Ευρωπαϊκής Ημέρας Συναυλίας. Άρα, συμπεραίνουν, η εγκύκλιος στρέφεται και εναντίον της ΕΕ η οποία χρηματοδοτεί τη συντήρηση κυπριακών μνημείων. Δηλαδή; Να, επειδή χρηματοδοτεί τη συντήρηση των μνημείων το Τμήμα Αρχαιοτήτων οφείλει να σκάσει και να καταπιεί την κατοχή, και οι Ευρωπαίοι (όλοι εκτός από τους Ελληνοκύπριους) να μπορούν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν συναυλίες εγχόρδων όποτε κάνουν κέφι. Το παράδοξο είναι που δεν αντιδρούσαμε τόσα χρόνια και γι΄ αυτό σήμερα είναι όντως περίεργο. Σήμερα, έχουν μεσολαβήσει θεατρικές παραστάσεις του κρατικού ΘΟΚ στην κατεχόμενη Σαλαμίνα και πρόσφεραν το καλύτερο άλλοθι σε όλους τους άλλους να απολαμβάνουν τα κατεχόμενα μνημεία μας, χωρίς να δικαιούμαστε να πούμε κιχ. Είναι από την κεφαλή μας που τα παθαίνουμε, δεν είναι δα και τόσο ανεξήγητα.

Φιλελεύθερος