Δημοσιεύθηκε στην “κυριακάτικη δημοκρατία” την  26 Ιανουαρίου 2015 
Αν προσπαθούσε κανείς να παρατηρήσει εκ του μακρόθεν, ως απλός παρατηρητής, τον τρόπο με τον οποίον αναπτύχθηκε ο «διάλογος» μεταξύ των εκπροσώπων των κομμάτων που συμμετέχουν στις εκλογές, θα περιέπιπτε σε ακόμα βαθύτερη θλίψη για τον κατήφορο που έχει πάρει η χώρα, ο οποίος κυριολεκτικά δεν έχει σταματημό.
Και βάζουμε τη λέξη διάλογος σε εισαγωγικά, γιατί το μόνο που δεν έγινε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου είναι αντιπαράθεση αρχών και επιχειρημάτων, δηλαδή διάλογος.
Κι αυτό γιατί η χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια εγκλωβίστηκε στο δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο, που εκ των πραγμάτων περιορίζει την έκφραση και δεν επιτρέπει τον διάλογο, τον οποίο αποτέλειωσαν στην προεκλογική περίοδο κομματικοί στρατοί εγκάθετων, δρώντας άλλοτε φανερά, στις οθόνες των τηλεοράσεων και σε κομματικά έντυπα, και άλλοτε κρυφά, στους υπόγειους διαδρόμους του διαδικτύου και επιτιθέμενοι εναντίον οποιουδήποτε εξέφραζε άποψη διαφορετική από τη δική τους.
Το μερίδιό μας από αυτή την αντιδημοκρατική και ολοκληρωτικού χαρακτήρα συμπεριφορά το πήραμε κι εμείς, όταν τολμήσαμε να εκφράσουμε δημοσίως, μέσα από τα άρθρα μας, τις ομοιότητες που παρουσιάζει η λαϊκίστικη επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ με εκείνες του ΠΑΣΟΚ, πριν από το 1981. Το ίδιο έγινε όταν καταγράψαμε και εκφράσαμε τις ανησυχίες μας για την επόμενη μέρα και όταν τολμήσαμε να αναφέρουμε τις πιθανές επιπτώσεις από ακραίες θέσεις που εξέφραζαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα σχίσουμε την επόμενη μέρα το Μνημόνιο στην πλατεία Συντάγματος, θα ακυρώσουμε με έναν νόμο όλους τους εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου, θα παίζουμε εμείς τη λύρα και θα χορεύουν οι αγορές πεντοζάλη και πόσα άλλα…
Οταν λοιπόν μιλούσαμε για τις πιθανές επιπτώσεις αυτών των ακραίων θέσεων, δεχθήκαμε επιθέσεις και βαρύτατες κατηγορίες, όπως ότι τρομοκρατούμε τους πολίτες και ότι προσπαθούμε να τους χειραγωγήσουμε καλλιεργώντας φοβικά σύνδρομα, για να υποστηρίξουμε την κυβέρνηση.
Δηλαδή, με άλλα λόγια, επικράτησε η άποψη «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους», μια κατάσταση που κινείται μεταξύ σταλινισμού και ναζισμού, πάντα με προβιά αριστερού προοδευτισμού.
Ισως κανείς να θεωρούσε ότι όλα αυτά σήμερα, την προηγουμένη της διεξαγωγής των εκλογών, να είναι περιττά, γιατί ο γέγονε γέγονε.
Ομως, δεν είναι έτσι.
Τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης ψάρευαν στα θολά νερά της οργής και της αγανάκτησης, επιβαρύνοντας την κατάσταση και δημιουργώντας μια ακόμα πιο εκρηκτική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία, που, ούτως ή άλλως, δοκιμαζόταν από την κρίση.
Ομως, όφειλαν να σκεφτούν ότι το μαχαίρι της οργής είναι δίκοπο και ότι θα ερχόταν η ώρα που θα θέριζαν τις θύελλες, αφού επί χρόνια έσπερναν ανέμους.
Οφειλαν να σκεφτούν και να αναλύσουν αυτό που λέει ο λαός μας «ανεμομαζώματα, διαβολοσπορπίσματα».
Και τώρα έρχεται η ώρα της κρίσης.
Οσοι ανεύθυνοι λαϊκιστές δημιούργησαν προσδοκίες σε έναν απελπισμένο και αγανακτισμένο λαό, τώρα θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτό που λέμε «το δίκοπο μαχαίρι της οργής».
Ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, τώρα, ο κάθε Ελληνας που αγαπά την πατρίδα, η οποία έχει καταταλαιπωρηθεί αλλεπάλληλα από τους λαϊκιστές, εύχεται να πετύχει στο έργο της η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις αυριανές εκλογές.
Γιατί, αν δεν πετύχει, τότε θα έλθει αντιμέτωπη με μια λαϊκή οργή, που θα είναι πολύ πιο δύσκολο να ελεγχθεί, σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο.
Με άλλα λόγια, η άλλη πλευρά του δίκοπου μαχαιριού της οργής θα είναι πολύ πιο κοφτερή από εκείνη με την οποία έκοψαν πρόωρα οι ανεύθυνοι λαϊκιστές το σχοινί της κυβέρνησης.
Ελπίζουμε να διαψευστούμε…