Στις 26 Ιανουαρίου 2000, στο ετήσιο παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ του Νταβός, μια συζήτηση για τον ενεργειακό ρόλο της Ρωσίας πλησιάζει στο τέλος της.
 Ο συντονιστής του πάνελ απευθύνει στους ομιλητές την τελευταία ερώτηση: «Ποιος είναι ο κύριος Πούτιν;». Εκείνη τη στιγμή το μικρόφωνο βρίσκεται στα χέρια του Ανατόλι Τσουμπάις, του πιο στενού συνεργάτη του προέδρου Μπόρις Γέλτσιν, μέλους της νέας ρωσικής πολιτικής ελίτ και «αρχιτέκτονα των ιδιωτικοποιήσεων» τη δεκαετία του ’90. 
Ο Τσουμπάις κοιτάει αμήχανος δεξιά – αριστερά και δίνει το μικρόφωνο στον διπλανό του, έναν από τους πολλούς πρώην πρωθυπουργούς της «μετακομμουνιστικής» Ρωσίας. Αυτός δεν χάνει χρόνο και το δίνει στον αμέσως επόμενο. Όλοι κοιτάζονται μεταξύ τους σαστισμένοι και με αγωνία χωρίς να αρθρώνουν λέξη. Το ακροατήριο ξεσπά σε γέλια.
 Το στιγμιότυπο είναι χωρίς αμφιβολία αστείο. Εδώ και δύο μήνες η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του κόσμου, μια χώρα με άφθονο πλούτο και πυρηνικά, έχει έναν νέο ηγέτη που οι πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ αγνοούν ποιος πραγματικά είναι και πώς προέκυψε.

Για τη συνέχεια Liberal