Λονδίνο, τέλη Απριλίου 1943. Βράδυ Τετάρτης προς Πέμπτη. Albert Bridge.

ΟΜάικλ Γκλίντβορ προχωρούσε με δυσκολία στη δεξιά πλευρά της γέφυρας, κάνοντας μικρά ζιγκ – ζαγκ για να μην πέσει. Ήταν μεθυσμένος για ακόμη ένα βράδυ. Το χνώτο του βρομούσε μπίρα και κάποιο βραστό μαζί με ξινολάχανο από τη «γευστικότατη» αγγλική κουζίνα. Μονολογούσε και έβριζε. Ο Γκλίντβορ δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχαριστημένος από τη ζωή του. Είχε ξεχάσει τη λέξη «ευτυχία», καιρό τώρα. 
Ήταν ένα χαμίνι που τις περισσότερες φορές κοιμόταν κάτω από τις γέφυρες και έπινε οτιδήποτε μπορούσε να μυρίσει σαν οινόπνευμα. Για δουλειά ούτε να γίνεται λόγος. Τα έβγαζε πέρα με τα παράνομα στοιχήματα ή όταν έκλεβε κανένα πορτοφόλι από κάποιον ανυποψίαστο περαστικό. Τώρα είχε μείνει ρέστος. Χρωστούσε κιόλας αρκετές λίρες στους «μπουκ». Ήταν απελπισμένος για άλλη μια φορά στη ζωή του.

Στάθηκε στο στηθαίο της γέφυρας και κοίταξε στα δεξιά του το σκοτεινό Λονδίνο. Ελάχιστα φωτάκια άναβαν, αν και οι βομβαρδισμοί των Γερμανών είχαν σχεδόν σταματήσει. «Μπάσταρδοι» μονολόγησε με δυσκολία από το πολύ ποτό και το μυαλό του ταξίδεψε στον μικρό Τομ. «Μπάσταρδοι» επανέλαβε και βούρκωσε. Τον είχε δει δυο φορές. Μια όταν γεννήθηκε πριν από έξι χρόνια και άλλη μια όταν έβγαλαν το άψυχο κορμάκι του από τα συντρίμμια, ύστερα από έναν σφοδρό βομβαρδισμό της Λουφτβάφε που είχε ισοπεδώσει σχεδόν ολόκληρο το East End.

Για τη συνέχεια Proelasi