Από πολλές απόψεις, η πρόσφατη κρίση μεταξύ του Κατάρ και του Κόλπου και άλλων μουσουλμάνων «φίλων» σηματοδότησε, μεταξύ άλλων, το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του «μεγάλου σχεδίου για τη Μέση Ανατολή» της Τουρκίας.
Για άλλη μια φορά, οι ηγέτες της Τουρκίας παγιδεύτηκαν στην ιδεολογική ρηχότητά τους, στοιχηματίζοντας σε κουτσό άλογο.

Πολύ σημαντικοί Τούρκοι με σκούρα κοστούμια, είδαν την έναρξη της Αραβικής Άνοιξης ως μια χρυσή ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τις νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες τους. Στην Τυνησία, οι ισλαμιστές αδελφοί τους, το κόμμα Ennahdha, θα έρχονταν στην εξουσία και θα εξοστράκιζε τους «κοσμικούς απίστους». Ο επικεφαλής ιδεολόγος της Ennahdha, Rachid Gannouchi, ποτέ δεν έκρυψε το θαυμασμό του για τον κρυφό εξισλαμισμό του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μέσω λαϊκής ψηφοφορίας. Ο Ερντογάν τύγχανε υποδοχής rock star, τη μία μετά την άλλη, κατά τις επισκέψεις του στη Βηρυτό και την Αίγυπτο.

Επίσης, δεν κατάφερε να προβλέψει τη στροφή των πολιτικών γεγονότων στην Αίγυπτο, επενδύοντας όλο το πολιτικο του κεφάλαιο στη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Στο Ιράκ, υπολόγισε ότι με λίγη δυτική υποστήριξη θα μπορούσε να θέσει τέρμα στη σιιτική εξουσία της Βαγδάτης και να οικοδομήσει στη θέση της ένα σουνιτικό καθεστώς. Στη Γάζα, η Χαμάς ήταν και εξακολουθεί να είναι ο ιδεολογικός συγγενής του Ερντογάν.

Στη Συρία, ο μη Σουνίτης [Nusayri] πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ αποτελεί την χειρότερη τοπική νέμεση του Ερντογάν. Η προσδοκία του Ερντογάν, όπως φαίνεται, ήταν ότι ο Άσαντ θα ανατραπεί και θα αντικατασταθεί από έναν συνασπισμό σουνιτών τζιχάντιστών. Τελικά, μια σουνιτική ζώνη στη Μέση Ανατολή θα διαμορφωνόταν, πλήρως υποταγμένη στην αναδυόμενη τουρκική αυτοκρατορία και στον αναδυόμενο χαλίφη της, τον Ερντογάν. Αυτός ήταν ο μεγάλος σχεδιασμός του Ερντογάν για την περιοχή. Το Κατάρ δεν ήταν απλώς το «λιπαντικό» της εύθραυστης οικονομίας της Τουρκίας, αλλά και ο βασικός ιδεολογικός…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news