Μάρκος Τρούλης
Η άνοδος του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ σήμανε, για πολλούς αναλυτές, τη μεταστροφή της αμερικανικής υψηλής στρατηγικής. Με τον Τραμπ στην εξουσία, η Ουάσινγκτον θα απέφευγε πλέον τη λογική του διαρκούς επεμβατισμού σε θέατρα πολέμου ανά τον κόσμο.

Η διάθεση του τότε υποψήφιου προέδρου να μετακυλήσει το κέντρο βάρους των αμερικανικών στρατηγικών δεσμεύσεων από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή προς τον Ειρηνικό και εν προκειμένω την Κίνα υπήρξε αποτέλεσμα μιας ορθολογικής εκτίμησης της πλανητικής κατανομής ισχύος. Μάλιστα, ο Τραμπ δεν δίσταζε να συγκαταλέγει ακόμη και τη Ρωσία στον οιονεί αυτό μηχανισμό εξισορρόπησης του Πεκίνου.
Συνεπώς, η άποψη ότι οι ΗΠΑ θα περιόριζαν τις πλανητικές δεσμεύσεις τους συνδεόταν περισσότερο με το μεθοδολογικό σφάλμα της ιστορίας ότι υπάρχει μόνο η Ευρώπη.

Παρά τη ρητορική Τραμπ, λοιπόν, ότι θα περιστείλει την εμπλοκή των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ήπειρο και στην περίμετρό της, βλέπουμε εσχάτως την Ουάσινγκτον να εξαπολύει πυραυλική επίθεση εναντίον της Συρίας εξ αφορμής της χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς του Άσαντ, όπως λέγεται. Δεν θα εξετάσω ποιος χρησιμοποίησε χημικά όπλα, μιας και είναι δύσκολο να έχουμε σχετική πληροφόρηση. Σημειώνω μονάχα ότι η λογική λέει ότι ένα γενικώς απονομιμοποιημένο καθεστώς, το οποίο ωστόσο διαθέτει τον επιχειρησιακό έλεγχο της κατάστασης στα μέτωπα, δεν θα διακινδύνευε την περαιτέρω απονομιμοποίησή του.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news