Ερχεται κι επανέρχεται η ίδια συζήτηση για τη σχέση μεταξύ χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. Ανακοινώσεις προβλέψεων όπως οι προχθεσινές του ΔΝΤ, αντί να εξυπηρετούν τη ρεαλιστική προσέγγιση του ζητήματος, οδηγούν σε γενική επανάληψη της σύγχυσης. Μπορείς να «παίξεις» με τα νούμερα, είναι όμως αδύνατον να τα αθροίζεις με διαφορετικό τρόπο.

Το πρόβλημα του χρέους είναι ότι κάθε νέο κρατικό έλλειμμα το αυξάνει, ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα, που δεν είναι παρά η θετική διαφορά των τρεχόντων εσόδων επί των τρεχουσών δαπανών δεν αρκεί για να το μειώσει. Μπορεί να είναι σημαντικό, ιδιαιτέρως όταν το κράτος δεν πέτυχε θετικό αποτέλεσμα ποτέ μετά το 2002, αλλά ακόμη κι έτσι, ο δρόμος μέχρι την καθαρή απομείωση του χρέους είναι πολύ μακρύς.

Χρειαζόμαστε θετικό πρωτογενές αποτέλεσμα που θα ισούται με το ποσό των τόκων που οφείλουμε ετησίως επί του χρέους. Το νέο αυτό ποσό προκύπτει από το κόστος δανεισμένου χρήματος, δηλαδή του μέσου επιτοκίου επί του συνολικού κεφαλαίου των δανείων που έχει συνάψει το κράτος. Αν όμως το πρωτογενές αποτέλεσμα δεν είναι αρκετό, έχουμε και πάλι συνολικό κρατικό έλλειμμα. Αφού συνυπολογίσουμε και άλλα αρνητικά ή θετικά αποτελέσματα του ευρύτερου κράτους καταλήγουμε σε αυτό που ονομάζουμε Γενική Κυβέρνηση, μέγεθος με το οποίο πρέπει να αποτιμούμε τις επιδόσεις της εκάστοτε ομάδας πολιτικών στους οποίους εμπιστευόμαστε την τύχη μας και τις τσέπες μας.

Για τη συνέχεια Kathimerini