Εντάξει, ο ελληνικός λαός δεν είναι ο καλύτερα πληροφορημένος στον αναπτυγμένο κόσμο και το ερώτημά μας είναι αν θέλει να έχει καλή πληροφόρηση –και αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο. Εξάλλου, στον ωκεανό της παραπληροφόρησης που καλύπτει την χώρα, οι λιγοστές πηγές σοβαρής, υπεύθυνης και όσο γίνεται πιο αντικειμενικής παροχής πληροφοριών απευθύνονται επίσης σε ολίγους. Έτσι, στην χώρα μπορεί ο καθένας να λέει και να πράττει ό,τι θέλει, αρκεί να διαθέτει τα προς τούτο αποτελεσματικά και θορυβοποιά μέσα.

Στο πλαίσιο αυτής της –θλιβερής για μία χώρα με την ιστορία της Ελλάδος– πραγματικότητας, η πολιτική έχει καταστεί ένα ανούσιο παιχνίδι επικοινωνίας, κακίστης ποιότητος, που θέτει ένα θεμελιακό ερώτημα: είναι αυτό το παιχνίδι συστατικό στοιχείο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι απλή. Και τούτο διότι, μετά την παταγώδη κατάρρευση του κομμουνισμού και την ταυτόχρονη εξάπλωση της παγκοσμιοποίησης, τα ιδεολογικά δεδομένα ασκήσεως της πολιτικής επίσης αλλάζουν. Στην αλλαγή αυτή ήλθαν να προστεθούν και οι ραγδαίες εξελίξεις στον χώρο των μέσων μαζικής ενημερώσεως (ΜΜΕ), όπου δυσδιάκριτα είναι πλέον τα όρια ανάμεσα στην πληροφόρηση και την επικοινωνία. Συνεπώς, μεταβάλλεται άρδην και η αποτελεσματικότητα του μηνύματος που εκπέμπουν τα μέσα, τα οποία, για λόγους καιροσκοπισμού, το κατευθύνουν κατά το δοκούν.

Για τη συνέχεια Euro2Day