Παναγιώτης Μπαλακτάρης
δικηγόρος
Η μεταναστευτική-προσφυγική κρίση που εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη έχει τις αιτίες της. Εκτός από τις πρωτογενείς υπάρχουν και οι δευτερογενείς. Οι πρωτογενείς είναι η λεγόμενη “αραβική άνοιξη” και η ανθρωπιστική καταστροφή που επέφερε. Οι δευτερογενείς αιτίες είναι όσες έπονται του πολέμου στο Ιράκ και στη Συρία. Είναι κατ’ ουσίαν η αναληφθείσα εργολαβία χωρών, με σκοπό την βίαιη μετακίνηση πληθυσμών ανομοιογενών με τους πληθυσμούς που τους υποδέχονται στις ευρωπαϊκές κυρίως χώρες.
Κυρίαρχο ρόλο στο παιχνίδι αυτό έχει η Τουρκία. Έχοντας σε καταυλισμούς μεταναστών και προσφύγων περί τα 2.500.000 ανθρώπους, αποφάσισε, όταν οι συνθήκες έγιναν ευνοϊκές, να γίνει κράτος διακινητής. Για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, όταν αναφερόμαστε στην εύνοια των συνθηκών, εννοούμε την μεταστροφή της μεταναστευτικής-προσφυγικής πολιτικής της ηγεμονεύουσας στην Ευρώπη Γερμανίας και εν συνεχεία, την -εξαιτίας αυτής- πολιτική που ακολούθησαν τα κράτη-πύλες στην Ευρώπη, Ιταλία και περισσότερον η Ελλάς. Συνέπεια των προαναφερθέντων ήταν η έλευση 1.000.000 μεταναστών-προσφύγων το έτος 2015. Οι 800.000 εξ αυτών εισήλθαν στην πατρίδα μας και διήλθαν εξ αυτής προς τις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτά λίγο ως πολύ είναι γνωστά.
Στην πολιτική σκακιέρα και τη διπλωματική κονίστρα είναι μάλλον σύνηθες να μην διατυπώνονται ευθείες προσβολές ή μειωτικοί χαρακτηρισμοί σε ολόκληρα κράτη, έθνη και προσωπικότητες που άρχουν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Προτιμάται στα επίπεδα των διακρατικών σχέσεων η έμμεση αναφορά και η προσπάθεια ανάγνωσης “ανάμεσα στις γραμμές” και η αποκρυπτογράφηση των νοημάτων. Κατά τον τρόπο αυτόν διοχετεύονται στη δημοσιότητα από τους πολιτικούς αρχηγούς αυτούς καθ’ αυτούς ή -συνηθέστερον- από πρόσωπο ευρισκόμενο πολύ κοντά τους, ως alter ego τους, πολιτικές αντιλήψεις, απόψεις και ιδέες που αποτυπώνουν πώς πραγματικά θεωρούν οι αρχηγοί των κρατών μια κατάσταση ή έναν άλλο ηγέτη, φίλιας ή μη χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό, στις 5-8-2016 είχαμε μια άκρως σοβαρή εξέλιξη. Ο νούμερο 2 της γερμανικής ηγεσίας, εξ απορρήτων της Angela Merkel, υπουργός Καγκελαρίας και υπεύθυνος για τη χάραξη της μεταναστευτικής-προσφυγικής πολιτικής της Γερμανίας, Peter Altmaier, παραχώρησε συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην εφημερίδα “Berliner Zeitung”.
Ερωτήθηκε, λοιπόν, από τον δημοσιογράφο: “Η τουρκική κυβέρνηση απειλεί να καταγγείλει τη συμφωνία, εάν η Ε.Ε. δε συμφωνήσει στη διευκόλυνση των θεωρήσεων (βίζα) για τους Τούρκους έως τον Οκτώβριο. Ο υπουργός Οικονομίας Sigmar Gabriel μιλά για εκβιασμό.“.
Η απάντηση του “δεξιού χεριού” της Καγκελαρίου στον δημοσιογράφο αφήνει τον αναγνώστη κυριολεκτικά ενεό για την ευθύτητα και τη βαριά κατηγορία που αποδίδει στην Τουρκία. Λέει: “Η γερμανική πολιτική δεν εκβιάσθηκε και δεν εκβιάζεται. Ούτε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ούτε καθ’ ον χρόνο δρούσε η τρομοκρατική οργάνωση RAF (εννοεί την ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση Φράξια Κόκκινος Στρατός), ούτε τώρα!“.
Συγκρίνει, δηλαδή, ευθέως τη συμπεριφορά της Τουρκίας με μια τρομοκρατική οργάνωση που αιματοκύλισε τη Γερμανία και με την ανώμαλη κατάσταση που βίωσε η Γερμανία, αυτή του Ψυχρού Πολέμου στη διάρκεια του οποίου παρέμεινε εφιαλτικά σκορπισμένη στα δύο. Εν ολίγοις, αποδίδει ρητώς στην Τουρκία συμπεριφορά τρομοκρατική κατά της Ευρώπης.
Η είδηση της συνέντευξης του Altmaier και ιδίως, η συγκεκριμένη ερωταπόκριση έτυχε ευρείας αναπαραγωγής στα μέσα επικοινωνίας της Τουρκίας, από το Al Jazeera Turk μέχρι όλες τις ηλεκτρονικές ιστοσελίδες. Η παραδοχή Ευρωπαίου αξιωματούχου που έχει την ευθύνη για τη χώρα του της μεταναστευτικής-προσφυγικής κρίσης, που ειρήσθω εν παρόδω ενεθάρρυνε η χώρα την οποίαν εκπροσωπεί, λόγω της ανάγκης της γερμανικής βιομηχανίας για φθηνά εργατικά χέρια, ότι οι απειλές της Τουρκίας αποδεικνύουν τρομοκρατικά κίνητρα είναι μέγιστης σημασίας και για την Ευρώπη και για τον Ελληνισμό. Ό,τι φοβήθηκε να πράξει η Ελλάς, όταν επέπεσε η μήνις της Τουρκίας δια της βίαιης εκτόπισης και μετακίνησης πληθυσμών, το διατρανώνει η Γερμανία, δια επισημότατου τρόπου.
Ο Altmaier εξισώνει την Τουρκία και την ασκούμενη πολιτική της με τρομοκρατική οργάνωση και τρομοκρατικές δράσεις. 
Η Ευρώπη αργά αλλά σταθερά ξυπνάει από την χειμερία νάρκη της και αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως η -υπό ένταξη- Τουρκία είναι μια κρατική τρομοκρατική οργάνωση, η οποία δεν φείδεται μέσων, προκειμένου να επιτύχει αυτό, στο οποίο αποσκοπεί. Ο Ελληνισμός που το έχει βιώσει, το γνωρίζει καλά. Έπρεπε, όμως, να το ζήσουν και στην Ευρώπη και διεθνώς στο πετσί τους για να μάθουν πως με τους τρομοκράτες δεν διαλέγεσαι. Τους πολεμάς.