Σταδιακά όσο προχωρούσε η μεταπολίτευση,
η κοινωνική κατηγορία που αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη ισχύ ήταν οι
συνδικαλιστές του δημοσίου και των συντεχνιών όπως π.χ. οι
δημοσιογράφοι. Κάθε σχετικός νόμος του κράτους “κοβόταν και ραβόταν” στα
μέτρα αυτής της κατηγορίας, έτσι ώστε να ελέγχουν τα συνδικάτα με
πελατειακού χαρακτήρα ανταλλάγματα και να λειτουργούν ως ιμάντες
μεταβίβασης επιρροής στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Επί της ουσίας τα πρόσωπα της κεντρικής
πολιτικής σκηνής λειτουργούσαν σαν μαριονέτες των παρασιτικών συνδικάτων
του δημοσίου και των εκλεκτών συντεχνιών.

Τα προνόμια ήταν τέτοια που στην Ελλάδα
συνέφερε τα τελευταία τριάντα χρόνια να κάνει κάποιος καριέρα σαν
συνδικαλιστής παρά σαν επιχειρηματίας ή επιστήμονας. Η διαπλοκή και
διαφθορά της δημόσιας διοίκησης εξόντωσε τους σοβαρούς επιχειρηματίες
του ιδιωτικού τομέα και άφησε να επιβιώσουν μόνο όσοι συναλλάσσονταν
μαζί της και ας παραβίαζαν τους νόμους.

Πάγια οι φορολογικές ρυθμίσεις δικαίωναν
εκ των υστέρων όσους δεν πλήρωναν στην ώρα τους ή και ποτέ. Το μοντέλο
υψηλοί φόροι που δεν τους πληρώνουν όλοι και εκ των υστέρων επιβράβευση
όσων δεν  πληρώνουν ήταν μοντέλο τριτοκοσμικής χώρας που από σπόντα
βρέθηκε στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Για τη συνέχεια Capital