Του Αλέξανδρου Δρίβα*

Τις τελευταίες μέρες, πληθαίνουν τα διεθνή δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία, η Τουρκία προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει το Ισραήλ προκειμένου να βελτιώσει τις σχέσεις του μαζί του. Ο Efraim Inbar, δήλωσε πως όλα εξαρτώνται από το αν ο Ερντογάν κάνει μια στροφή στον πραγματισμό, παραμερίζοντας την περαιτέρω ισλαμοποίηση της χώρας του.

Σε μια τέτοια περίπτωση, (προσέθεσε ο Inbar) το Ισραήλ και η Τουρκία, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν ισχυρό άξονα που θα έθετε υπό έλεγχο την ιρανική επιρροή στην περιοχή. Παρόλα αυτά, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, που συνθέτουν μια τροχοπέδη σε μια τέτοια επαναπροσέγγιση.

Η ανάγκη του Ισραήλ για σταθερότητα και η τουρκική αναξιοπιστία

Τουρκία και Ισραήλ, υπήρξαν στρατηγικοί σύμμαχοι στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στον δυτικό κόσμο κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Αυτή η στρατηγική συνεργα΄σια, συμπληρωνόταν από τη συμμετοχή των ΗΠΑ. Ωστόσο, η περιοχή της Μέσης Ανατολής μπορεί να χαρακτηριστεί με κάποια προσοχή, πως αποτελεί την περιοχή που βασιλεύει το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».

 Η νέα κατάσταση της ευρύτερης περιοχής που άρχισε να διαφαίνεται από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά, σε συνδυασμό με τον επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας, δημιούργησαν νέες συνθήκες στις οποίες δεν μπορούσαν να εξελιχθούν επί τα βελτίω. Το θερμό επεισόδιο με το στολίσκο της Γάζας και η αντι-ισραηλινή ρητορική του Ταγίπ Ερντογάν που ακολούθησε, ήταν το σημείο ιστορικού χαμηλόύ των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων από ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ.

Για τη συνέχεια Liberal