Τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη

Κάπου εἶχε γράψει ὁ Παναγιώτης Κονδύλης, ὅτι τά ἀνθρώπινα
δικαιώματα θά προωθηθοῦν, ἄν οἱ ἐργαζόμενοι δέν ἀντιμετωπίζουν πλέον διασυνοριακές
δυσκολίες στήν μετακίνησή τους γιά ἐργασία, διότι τότε θά ἐνισχυθῆ ἡ δύναμη τῆς
ἐργατικῆς τάξεως.  Τό ἐπιχείρημα
στηρίζεται στό ὅτι ἔτσι εἶναι δυνατόν νά ἀντισταθμισθῆ ἡ ἰσχύς πού ἀποκτᾶ τό
κεφάλαιο πού κινεῖται χωρίς οὐσιαστικούς περιορισμούς μεταξύ κρατῶν.

Παράλληλα,  μία μερίδα
τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, παγκοσμίως, προέβαλε τήν ἀπόλυτη κατοχύρωση τῶν ἀνθρωπίνων
δικαιωμάτων, χωρίς τόν ὅρο ἤ τήν προϋπόθεση τῆς ἀμοιβαιότητας μεταξύ κρατῶν καί
λαῶν.

Ἡ θέση Κονδύλη, 
γίνεται ἀκρίτως ἀποδεκτή ἀπό ὅλη τήν ἀριστερά, παγκοσμίως, ἐνῶ ἡ ἀπολυτότητα
στήν  κατοχύρωση τῶν ἀνθρωπίνων
δικαιωμάτων προωθεῖται καί ἀπό τόν Ο.Η.Ε. ἀκόμα.

Ἀλλά, ἡ θέση ἤ πρόταση τοῦ Παν. Κονδύλη, εἶναι στήν
πραγματικότητα μία ὑπόθεση πολιτικῆς ἐπιστήμης. Προϋποθέτει, κεφάλαιο τῆς πραγματικῆς
οἰικονομίας, πού μετακινεῖται εὔκολα ἀπό χώρα σέ χώρα. Δέν ἰσχύει ὅταν τό
κεφάλαιο εἶναι κυρίως χρηματιστηριακό.

 Τότε, δηλαδή σήμερα, ὅσο
καί νά ὑπάρχῃ εὐκολία στήν μετακίνηση ἐργαζομένων, οὐδέν ἰσοσταθμίζεται μέ τήν ὅποια
ἀγωνιστικότητά τους.  Ἀντίθετα, αὐξάνει ἡ
ἐκμετάλλευσή τους ἀπό τό κεφάλαιο τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας, μέσῳ τοῦ ἐλέγχου,
ἀπό τό χρηματιστηριακό κεφάλαιο,  τῶν
προϋποθέσεων πλούτου, πού διαφοροποιοῦνται 
πλέον ἀπό χώρα σέ χώρα, μέ τό πάτημα ἑνός κουμπιοῦ. 

Αὐτό, οἱ διεθνιστές ἀριστεροί τοῦ καναπέ, δέν τό ἔχουν ἀφομοιώσει.
Καί… ἐνισχύουν τήν ροή λαθρομεταναστῶν, γιά τήν  ταχεία αὔξηση τῶν ψηφοφόρων τους  καί τήν κάμψη τῶν πατριωτικῶν ἀντιστάσεων
στόν διεθνισμό τους. Ἔτσι, ὑπηρετοῦν ἀκριβῶς τόν  καπιταλισμό.

Ἡ θέση γιά τήν ἀπολυτοποποίηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, εἶναι
ἁπλῶς παρωχημένη καί ἀνεδαφική στόν σημερινό κόσμο. Ὅπου, τίθεται πλέον θέμα
διατηρήσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἀκόμη καί τῶν  ἴδιων τῶν πολιτῶν κάθε χώρας.  Καί μάλιστα, προασπίσεώς τους, ἀπέναντι  στά ἀντίστοιχα δικαιώματα τῶν λαθρομεταναστῶν.

Καθ’ ὅσον, ἡ λαθρομετανάστευση εἶναι ἐκεῖνο πού συμβάλλει τά
μέγιστα στήν  στενότητα  τῶν  ἀνθρωπίνων
δικαιωμάτων, στήν  μεταβολή τῶν ἀνθρωπίνων
δικαιωμάτων,  ἀπό κοινό ἀγαθό τῶν
πολιτισμένων ἐννόμων τάξεων, σέ εἶδος ἐν ἀνεπαρκεία

Καί ἀπό τῆς ἀπόψεως αὐτῆς, λοιπόν, ἡ “ἀριστερή” ἐνίσχυση
τῆς λαθρομεταναστεύσεως, συνιστᾶ μία διεθνιστική καί συγχρόνως ἀντεθνική ἐκδούλευση-προσφορά
 στό καπιταλιστικό σύστημα. Ὅ,τι εἶναι
διεθνιστικό, δέν εἶναι βέβαια πάντοτε ἤ ἀναγκαίως καί ἀντεθνικό.

Ἀλλά, ἡ ἐκδούλευση αὐτή στό “διεθνές κεφάλαιο”, ἡ ἐνίσχυση
τῆς λαθρομεταναστεύσεως, ὑπό τίς σημερινές ἐπώδυνες καί τραγικές περιστάσεις τοῦ
λαοῦ μας καί τῆς πατρίδας μας, χωρίς  κάν
προσπάθεια μαζικῆς ἐπαναπροωθήσεως τῶν λαθρομεταναστῶν στίς χῶρες προελεύσεώς
τους (πάντως, μετά ἀπό μία ὀλιγοήμερη ἐξέταση τοῦ ἄν τυχόν πρόκειται πράγματι
γιά πρόσφυγες τῶν ὁποίων κινδυνεύει ἡ ζωή ἄν ἐπιστρέψουν ἀμέσως),  καί μέ θέσπιση μάλιστα νόμου πού ἀποσκοπεῖ
στήν κατά τό δυνατόν ταχύτερη ἑλληνοποίηση τῶν τέκνων τους, ἀγγίζει ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ τά
ὅρια τῆς ἐθνικῆς προδοσίας.