Το τι συγκροτεί και συγκρατεί ένα κράτος δεν απαντάται εύκολα.
Ίσως το ερώτημα να είναι και αναπάντητο. Τελικά όμως μια κοινωνία παθαίνει αυτό
που της αξίζει ή κερδίζει αυτό που τις αξίζει ανάλογα με το κατά πόσο υπάρχουν
ή δεν υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις οι οποίες συναρτώνται:
• με τα θέσφατα της εθνικής ανεξαρτησίας,
• της συναφούς δυνατότητας ύπαρξης δημοκρατίας απαλλαγμένης ξένων διαβρώσεων
και την ύπαρξη πολιτικών και άλλων παραδόσεων διαχρονικά σμιλευμένων οι οποίες
διασφαλίζουν κοινωνική συνοχή,
• πίστη και νομιμοφροσύνη στα εθνικά συμφέροντα,
• ετοιμότητα αυτοθυσίας για αυτά τα συμφέροντα και συνειδητοποίηση του αδήριτου
γεγονότος πως η έτσι σωστά νοούμενη φιλοπατρία είναι συνώνυμη της δημοκρατίας
και της ελευθερίας και απαραίτητη προϋπόθεση ελεύθερου συλλογικού βίου. 

Αυτές οι προϋποθέσεις ενώ είναι ξεκάθαρες το θόλωμά τους στις συζητήσεις μέσα
σε μια δημόσια σφαίρα έχει συγκεκριμένα αίτια και μάλιστα διαχρονικά.
Συναρτάται με το κατά πόσο μια πολιτεία είναι προσανατολισμένη προς την
κατεύθυνση παραγωγής πολιτικού ορθολογισμού συμβατού με τα έσχατα και θέσφατα ή
το αντίστροφο.

Για την συμβατότητα μεταξύ θεμελιωδών κοσμοθεωρητικών παραδοχών και στάσεων,
εκλογικεύσεων και αποφάσεων που καθιστούν ένα εθνοκράτος βιώσιμο έχουμε γράψει
σε άλλες περιπτώσεις (βλ. ενδεικτικά ένα σύντομο κείμενο https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/permalink/872638132811021/).

Πάντως, σε πολλές ιστορικές στιγμές, και μάλιστα πολύ συχνά, τα κράτη και οι
κοινωνίες τους ροκανίζονται και αποδυναμώνονται σε βαθμό απελπιστικό. Γι’ αυτό
είναι ίσως άσκοπο να προσπαθεί κανείς να κάνει αντικειμενική περιγραφή και
ερμηνεία μέσα σε μια παρακμασμένη δημόσια σφαίρα.
Παρακμασμένη είναι μια δημόσια σφαίρα όταν το άθλημα της πολιτικής σμίλευσης
των ηθικών επιταγών που νομιμοποιούν τις πολιτικοοικονομικές αποφάσεις και την
συμπαρομαρτούσα διανεμητική δικαιοσύνη αναιρείται από μια σειρά λόγους.
Πρωτίστως:
• κυριαρχία της ξένης εξάρτησης (ελλειμματική ή μηδενική εθνική ανεξαρτησία που
αναιρεί την δυνατότητα εσωτερικής αυτοδιάθεσης, δηλαδή άσκηση πολιτικής
κυριαρχίας και απρόσκοπτες δημοκρατικές αποφάσεις συμβατές με το εθνικό
συμφέρον, πρωτίστως το συμφέρον εθνικής επιβίωσης),
• κυριαρχία των επιχειρημάτων των αντιπάλων από εγχώριους φορείς, άτομα ή
ομάδες που Μηδίζουν. Στις μέρες μας ο Μήδοι εκτελούν μεταμοντέρνους πολέμους
που ποντάρουν στην άγνοια, στον φόβο, στη παραπληροφόρηση και στην δολοφονία
χαρακτήρων.
• Κυριαρχία προπαγάνδας κάθε είδους και οι συνέπειές της,
o Εισηγμένης προπαγάνδας,
o Εγχώριας προπαγάνδας που απορρέει από κοντόφθαλμη ιδιωτεία
o σύγχυσης που προκαλεί η άγνοια ή η απουσία επαρκούς γνώσης
o ολιγαρχικά συμφέροντα μειωμένης εθνικής ευαισθησίας
o πονεμένες, μπερδεμένες και απογοητευμένες ασθενείς ψυχές που παραπαίουν
o δειλία, φόβο (εγγενή ή καλλιεργημένο) και λιγόψυχες ιδιότητες των ατόμων
• Κυριαρχία αλλοπρόσαλλων στάσεων, συμπεριφορών και αποφάσεων ατόμων και ομάδων
όταν η ανθρώπινη φύση υπό συνθήκες φόβου, προπαγάνδας, σύγχυσης, συνδρόμων
ενοχών, ατομικών κολλημάτων, ατομικών συμπλεγμάτων, τραυματικών εμπειριών,
άθελων πολιτικών ταυτίσεων σε νεανική ηλικία, και τα λοιπά. Τι να προλάβουμε να
μνημονεύσουμε στην διαδρομή των Ελλήνων; Ας θυμηθούμε, μεταξύ άλλων τα εξής που
ενδεχομένως δημιουργούν στάσεις, συμπεριφορές και αποφάσεις οι οποίες είναι
πανομοιότυπες με αυτές που καταμαρτυρούνται τον Ιούλιο του 2015:
o Το χάος των διαιρέσεων των Ελληνικών κοινοτήτων πριν και μετά την Επανάσταση
με κορύφωση τις αρχές του 1830.
o την διαδρομή που ακολούθησε μέχρι το 1922.
o Τις διαδηλώσεις των κομμάτων με ξένες σημαίες στον Μεσοπόλεμο (που τα
«κόμματα» και οι οπαδοί βάζουν στα μπαούλα τους για να τις βγάλουν ξανά σε λίγα
χρόνια).
o Τον εμφύλιο πόλεμο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο του οποίου τις
τραυματικές εμπειρίες κουβαλούν ακόμη και εκατέρωθεν εγγόνια.
o Έκτοτε, οι εκατέρωθεν φανατικοί «οπαδοί», οι οποίοι πάλευαν, δήθεν, για τις
ιδεολογίες «τους» (για το φαινόμενο-σαπουνόφουσκα ιδεολογίες έχουμε γράψει
αρκετά ο ενδιαφερόμενος μπορεί να τα αναζητήσει είτε στο «Κοσμοθεωρία των
εθνών» κεφ. 4 είτε στο διαδίκτυο για σύντομα κείμενα).
o Την θηριωδία της «παράταξης» που επικράτησε στον εμφύλιο (αν επικρατούσε η
αντίπαλη θα είχαμε πανομοιότυπα – αυτή είναι η τραγωδία των εμφυλίων και
μάλιστα των παντελώς άσκοπων).
o Τους φοβισμένους, τους δειλούς και τους κάθε άλλου είδους ταυτισμένους με την
Χούντα και τα εγκλήματά της (ακόμη και συγγενών δραστών συνεργατών της Χούντας
τα αμαρτήματα των οποίων μερικοί κουβαλούν όντας αδύναμοι να τα αποτινάξουν).
o Τους «υπερπατριώτες» της ΕΟΚΑ Β στην Κύπρο και του πραξικοπήματος το 1974
(εδώ κι αν είχαμε «τραύματα», σύνδρομα ενοχής και αστάθεια / ανορθολογισμό
πολιτικών συμπεριφορών)
o Τους φανατικούς οπαδούς της μεταπολίτευσης που διέφθειρε την Ελληνική
κοινωνία όσο τίποτα άλλο. Συνοδεύτηκε από την εισροή ανθρωπολογικά
εκμηδενιστικών μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων.

Δυστυχώς όπως ξέρουμε εάν έχουμε στοιχειώδη ιστορική γνώση, η πορεία των
ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου δεν είναι ποτέ ευθεία. Είναι Οδύσσεια
γεμάτη καμπυλότητες κάθε είδους.
Σε κάθε ιστορική συγκυρία και ανάλογα με τις προϋποθέσεις κάθε ιστορικής
στιγμής τα αποτελέσματα κρίνονται ανάλογα και αντίστοιχα με τις προϋποθέσεις
του αστάθμητου, ρευστού και απρόβλεπτου ανθρώπου.
Πως για παράδειγμα υπάρχει αντικειμενικός τρόπος να κριθούν οι πολίτες για τον
εμφύλιο πόλεμο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ή την συμμετοχή στην ΕΟΚΑ Β ή
τις στάσεις στο σχέδιο Αναν ή τώρα με το ΝΑΙ ή ΟΧΙ στον μεταμοντέρνο πόλεμο που
κήρυξε η θηριώδης τεχνόσφαιρα των Βρυξελλών!
Σε κάθε τέτοια συγκυρία και σε αναρίθμητες άλλες όλων των εθνών, η έκβαση
συναρτάται λιγότερο από την τύχη και περισσότερο από την πολιτική ευρωστία ενός
έθνους ως συλλογικό σώμα. Όμως, η κοσμοθεωρητική και πολιτική ευρωστία του
κοινωνικού σώματος είναι ένα άθλημα κατ’ αλήθειαν εσωτερικού βίου με φορά
κίνησης την Δημοκρατία και ένα άθλημα ακλόνητης υπεράσπισης της εθνικής
ανεξαρτησίας. Όσο περισσότερο αυτοί είναι οι άξονες τόσο περισσότερο δυνατό και
εύρωστο είναι το κοινωνικό σώμα ενός έθνους. Και το αντίστροφο. Γενικεύοντας
για το Ελληνικό έθνος θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής:
• Όσο περισσότερο κολυμπούμε μέσα στον ωκεανό των πολιτικών παραδόσεων της
Ελληνικότητας όπου κυριαρχεί ο ανθρωποκεντρισμός και οι υψηλές αρχές της
Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, τόσο περισσότερο δυναμώνουμε ως κοινωνικό σώμα.

• Αυτές οι παραδοχές είναι τόσο περισσότερο ισχυρές και ακλόνητες όσο λιγότερο
επηρεάζονται από τις σύγχρονες (και κατά τα άλλα παρωχημένες) ιδεολογίες του
μοντερνισμού και το συμπαρομαρτούν κομματικό σύστημα (το οποίο ως «καθεστώς»
είναι εξ ορισμού και προγραμματικά αντίθετο με την έννοια της δημοκρατικής
οργάνωσης)
• Όσες περισσότερες εμφύλιες τραυματικές υπάρχουν τόσο περισσότεροι
«τραυματισμένοι» πολίτες υπάρχουν.
• Κατά νου έχω τα σύνδρομα του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου, τα σύνδρομα ενοχών
των μελών της ΕΟΚΑ Β, άκριτες ταυτίσεις με φασιστικά ξένα σχέδια όπως το σχέδιο
Αναν και τώρα με την εξίσου άκριτη σύμπραξη με θηριώδεις μεταμοντέρνους
αντιπάλους των Βρυξελλών.
o Δυστυχώς το σύνδρομο είναι το αίτιο και όχι αστείες επικλήσεις του ποιος λέει
το ΟΧΙ αντιστεκόμενος και υπερασπιζόμενος την Ελευθερία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τάσσος Παπαδόπουλος που ευθυνόταν για την ΔΔΟ αλλά
είπε όχι στο σχέδιο Αναν και τώρα ο Αλέξης Τσίπρας στους κόλπους του οποίου
υπάρχει ένα μεγάλο εθνομηδενιστικό κίνημα.
o Προσθέτω και το εξής συναφές: Το αντίθετο λογικά ισχύει. Δεν μπορεί κανείς να
επικαλείται τον εθνομηδενισμό ή τον ερασιτεχνισμό ενός που λέει ΟΧΙ για να πει
ΝΑΙ στην ακύρωση της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Καθότι μάλλον λόγω κεκτημένης
ταχύτητας που προκαλούν σύνδρομα και τραύματα έχουμε αντιστροφή δραστών και
θυμάτων.
o Σημασία έχει σε κάθε ιστορική στιγμή ποιος λέει το ΟΧΙ και ποιος ΝΑΙ. Τα
υπόλοιπα είναι αυτοκτονικές εκλογικεύσεις.
• Προς επίρρωση των πιο πάνω μπορεί κανείς να επικαλεστεί τα πρόσωπα και τα
λόγια στην συγκέντρωση του ΝΑΙ στις 3.7.2015. Αυτά που ακούσαμε προκαλούν
πνευματική, πολιτική και κοσμοθεωρητική φρίκη. Για να μην θυμηθούμε όσους επί
πέντε χρόνια έλεγαν ΝΑΙ στην υποδούλωσή μας, την συρρίκνωσή μας και στην
απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας. Όσοι με αυτούς συμπαρατάσσονται χάρισμά τους.
Είναι όμως μια πολιτικοπνευματικά αξιοθρήνητη στάση.

ΟΧΙ λοιπόν στις απειλές και τους εκβιασμούς κατά του έθνους σύμφωνα με τις
προϋποθέσεις κάθε ιστορικής συγκυρίας. Όταν κανείς κρίνει και αποφασίζει στην
βάση συνδρόμων της μιας ή άλλης πολιτικά ανορθολογικής εποχής δεν κάνει τίποτα
περισσότερο ή λιγότερο παρά να αυτοτραυματίζεται. Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος
επικαλείται την φιλοπατρία!!

Καβάφης, Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.