Μία
«από τα αριστερά» κριτική στην πορεία της συγκυβέρνησης Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ. και
συνάμα απάντηση στην κριτική που της άσκησε ο Σ. Καλεντερίδης στο άρθρο του «Τι δέον γενέσθαι», που δημοσιεύθηκε στις 18 Φεβρουαρίου.

Γράφει
ο Carnicero
Rojo 

Μία
από τις βασικές εμπειρικές αρχές της τέχνης του πολέμου αναφέρει πως «όταν
ξεκινάει η μάχη, ακόμη και το πιο καλοσχεδιασμένο επιτελικό σχέδιο ακυρώνεται»…

Κι
όμως ο Σάββας Καλεντερίδης επικρίνει τη συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ για λογική
του «βλέποντας και κάνοντας» και «σχεδιάζουμε στο ποδάρι».

Στο
άρθρο του επισημαίνει όχι απλά την έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου για την
περίπτωση που οι «εταίροι» δεν θα πείθονταν να μεταβάλλουν τη στάση τους έναντι
της χώρας μας, αλλά κάνει λόγο ακόμη και για έλλειψη «κανονικού σχεδίου» από
μέρους της συγκυβέρνησης Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ. βασιζόμενος σε μία υπαινικτική δήλωση
του υπουργού Οικονομικών της Κύπρου.

Τουλάχιστον
ατυχής δε ήταν η έμπνευσή του να επικαλεστεί ως αξιόπιστη πηγή κριτικής προς τη
συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ. το «πρωτοπαλίκαρο» του μνημονιακού ολετήρα της
Μεγαλονήσου, προέδρου Αναστασιάδη, του «yes-man» στη γερμανική απαίτηση για «bail in» της Κύπρου με «κούρεμα» των
καταθέσεων των πολιτών και των ξένων επενδυτών της προ διετίας και διαπρύσιου
κήρυκα του άθλιου, ιμπεριαλιστικής έμπνευσης σχεδίου Ανάν προ μίας δεκαετίας!

Αυτές
οι δύο παρατηρήσεις ως ενδεικτικές της οπτικής του που αφ’ενός αδικούν την
ανάλυσή του, αφ’ετέρου υπονομεύουν ανεπανόρθωτα τη διεισδυτικότητα και το βάθος
της και καθιστούν άκυρη τη δική του αφήγηση κι ερμηνεία των γεγονότων.

Ως
ιστορικός ανέκαθεν ενδιαφερόμουν για τον τρόπο σκέψης των πρωταγωνιστών των
ιστορικών γεγονότων… ως δημοσιογράφος ανέκαθεν ενδιαφερόμουν για τις
εσωτερικές, παρασκηνιακές διεργασίες πίσω από τα γεγονότα… κι ως αριστερός
ανέκαθεν προσπαθώ να ερμηνεύσω και να αναλύσω βάσει της μαρξιστικής διαλεκτικής
τόσο τα γεγονότα όσο και τους πρωταγωνιστές τους και τα κίνητρά τους.

Γι’αυτό
δεν θα προσπαθήσω να υπερασπίσω τη συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ., ούτε να
ανασκευάσω πλήρως την κριτική που της ασκεί ο Σάββας Καλεντερίδης… θα αντιπαραβάλλω
απλώς την αλληλουχία των ίδιων γεγονότων για τα οποία γράφει με την οπτική
κάποιου με τις προαναφερόμενες ιδιότητες: αφήγηση λοιπόν από τα αριστερά,
ερμηνεία από τα αριστερά, κριτική από τα αριστερά επί αριστερής (θεωρητικά)
κυβέρνησης.

Ας
ξεκινήσουμε με μία παραδοχή: η συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ., η εκλογική νίκη τους
που προηγήθηκε και συνακόλουθα η συγκρότησή της αποτελεί ένα φαινόμενο
«ιστορικής συνέπειας» σύμφωνο με την ιστορική εμπειρία των ανά τον κόσμο εφαρμογών
άγριων αντιλαϊκών-αντεθνικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε διάφορες χώρες
(κυρίως της Λατινικής Αμερικής).

Όπως
έγινε παντού, το παλαιοκομματικό σκηνικό που επέλεξε και εφάρμοσε τα μνημόνια,
έγινε και το ίδιο παρανάλωμα της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής που
προκάλεσαν και ο Ελληνικός λαός μετά την αποτυχία ιδεολογικής σύνθεσης και κινηματικού
ανασχηματισμού από το κίνημα των πλατειών του 2011-12 στράφηκε προς το Σύριζα
ως πολιτική δύναμη εξόδου από τις πολιτικές αφανισμού του.

Εξίσου
σαφές ήδη από το 2012 ήταν πως ο ίδιος ο Σύριζα ως αμάλγαμα τάσεων και
συνιστωσών έχει τις ενδογενείς αντιφάσεις και αντιθέσεις του που θα έρχονταν
στην επιφάνεια όταν θα αναλάμβανε την εξουσία ανεξαρτήτως των συνθηκών, ευνοϊκών
ή μη και ο εμπλουτισμός του με πρόσωπα διαφόρων πασοκικών αποχρώσεων, απλώς επεξέτεινε
την ανομοιογένειά του δίχως απαραίτητα να του προσδώσει ποιοτικά χαρακτηριστικά
(π.χ. κυβερνητική εμπειρία) χρήσιμα για τη συνέχεια.

Αποτέλεσμα
των ενδογενών αντιφάσεων και αντιθέσεων του Σύριζα και της συνακόλουθης πάλης
συσχετισμών στο εσωτερικό του ήταν η φαινομενική απουσία «κυρίου» αλλά και
«εναλλακτικού» σχεδίου διακυβέρνησης που καταλογίζει στην κυβέρνηση ο Σάββας
Καλεντερίδης.

Ακριβώς
όμως επειδή αγνοεί το ποιόν του Σύριζα βλέπει απουσία σχεδίων ενώ θα έπρεπε να διακρίνει
τόσο την ΠΛΗΘΩΡΑ (αντίπαλων μάλιστα) σχεδίων αλλά και το ΠΟΙΟ σχέδιο
εφαρμόστηκε μέχρι τώρα (και απέτυχε, με αποτέλεσμα την επιλογή διεξόδου μέσω
της κήρυξης δημοψηφίσματος).

Εν
προκειμένω λοιπόν, η κυβέρνηση πορεύθηκε εξ αρχής οδηγούμενη –και ποδηγετούμενη-
από την (τότε) κυρίαρχη φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα του Σύριζα που είχε το δικό της
κύριο σχέδιο: να εφαρμόσει το σύμφωνο με τα δικά της προτάγματα σύνθημα «έξω
από τα μνημόνια, ανάπτυξη εντός του Ευρώ».

Δεν
διέθετε όμως «εναλλακτικό» σχέδιο (ή σχέδιο ρήξης) λόγω των δικών της στενών ιδεολογικών
ριζών, οραμάτων αλλά και υλικών συμφερόντων.

Επομένως
στην (τότε) κυρίαρχη φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα του Σύριζα πρέπει να αποδοθούν οι  παλινωδίες, σφάλματα και παραλείψεις που
παρατηρήθηκαν εξ αρχής στην κυβερνητική πορεία και φάνταζαν ως έλλειψη σχεδίων
και προχειρότητα σχεδιασμού.

Με
τη σειρά τους αυτές οι αστοχίες της κυβερνητικής πορείας οφείλονται ακριβώς
στην ενδογενή αντιφατικότητα της (τότε) κυρίαρχης ιδεολογικής τάσης του Σύριζα:
επειδή για ιδεολογικούς-υλικούς λόγους έθεσε ανέφικτους κυβερνητικούς ΑΝΣΚ.

Πρακτικά
η κυβέρνηση Σύριζα οδηγήθηκε από τους φιλοευρωπαϊστές της να εκλιπαρεί επί
μήνες το νεοφιλελεύθερο ευρώ-γερμανικό ιερατείο για κάποιο «έντιμο συμβιβασμό»
και συμφωνία και η απάντηση να είναι ολοένα και περισσότερα νέα μέτρα λιτότητας
επί των ήδη υπαρχόντων που ο Σύριζα ψηφίστηκε για να καταργήσει.

Με
άλλα λόγια η ιδεολογική τύφλωση των φιλοευρωπαϊστών του Σύριζα συνάντησε την
ιδεολογική τύφλωση των ευρωπαίων «εταίρων» και εκεί συνετρίβη κάθε κυβερνητικό σχέδιο
μάχης και σχέδιο προτάσεων: επειδή οι «πάση θυσία στο Ευρώ και την ΕΕ»
συριζαίοι για λόγους καθαρά ισχύος δεν μπορούσαν να επιβάλλουν το δικό τους
γενικό «όραμα για την ΕΕ» και ειδικό πρόγραμμα για την Ελλάδα στο
νεοφιλελεύθερο-νεοαποικιοκρατικό ιερατείο της ΕΕ.

Η
φιλοευρωπαϊκή Συριζέικη ευρώ-ιδεοληψία κονιορτοποιήθηκε από την ισχυρότερη ευρώ-γερμανική
νεοφιλελεύθερη-ιμπεριαλιστική ιδεοληψία (και τα συμφέροντα από τα οποία
απορρέει και εξυπηρετεί). Τόσο απλά και τραγικά…

Άλλωστε
τώρα πια γνωρίζουμε πως από της ανάληψης της εξουσίας από το Σύριζα λόγω της
δικής του ιδεοληψίας το ευρώ-γερμανικό ιερατείο επεξεργαζόταν σχέδια ανατροπής
της συγκυβέρνησης Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ., είχε υιοθετήσει τη Σαμαρική ονείρωξη περί
«αριστερής παρένθεσης» και δεν ήταν διατεθειμένο για συνδιαλλαγή ή για συμφωνία
παρά μόνο χρησιμοποίησε τη διαδικασία διαπραγμάτευσης ως μέσο φθοράς και
καθυπόταξης του νέου ελληνικού κυβερνητικού σχήματος.

Δεν
υπήρξε λοιπόν ούτε απουσία κεντρικού σχεδίου, ούτε απουσία εναλλακτικού σχεδίου
(και σχεδίων) παρά μόνο χρεωκοπία των ιδεολογικών αυταπατών των φιλοευρωπαϊστών
του Σύριζα που επέβαλλαν μία αντίστοιχη, ανέφικτη στρατηγική και τακτική στην
κυβέρνηση του Σύριζα.

Η
διακοπή των διαπραγματεύσεων αποτελεί μία καμπή για την πορεία της ελληνικής
κυβέρνησης: επειδή πλέον κατίσχυσε η ιδεολογική γραμμή της Αριστερής Πλατφόρμας
και συνακόλουθα εντός του στενού πρωθυπουργικού κύκλου με ψήφους 3-2 η πρότασή
της για απόδραση μέσω της καταφυγής σε δημοψήφισμα από το αδιέξοδο στο οποίο
είχε περιέλθει λόγω της μέχρι πρόσφατα κυριαρχίας της φιλοευρωπαϊκής πτέρυγας
του Σύριζα επί της κυβέρνησης.

Για
να μην εμφιλοχωρήσουμε από τώρα στο πώς και γιατί δικαιώθηκε η λενινιστική
οπτική για το ρεφορμισμό μέσω της χρεωκοπίας των φιλοευρωπαϊστών του Σύριζα και
για να μην αναλωθούμε σε προβλέψεις του μέλλοντος  για το «τί δέον γενέσθαι» ΜΕΤΑ το δημοψήφισμα
(πόσο μάλλον για το ποιο θα είναι το αποτέλεσμά του) και αναλύσεις επ’αυτού ,
ας αρκεσθούμε μόνο σε δύο παρατηρήσεις:

1)
η νέα επικρατούσα ιδεολογική πτέρυγα-συμμαχία τάσεων και συνιστωσών του Σύριζα
έχει πληθώρα κυρίων και εναλλακτικών σχεδίων για τη μετέπειτα κυβερνητική
πορεία και συνακόλουθα πληθώρα τακτικών.

2)
Το κυριότερο ποιοτικό χαρακτηριστικό των νέων ενδοκυβερνητικών συσχετισμών  είναι πως η στρατηγική στόχευση για έξοδο από
τα μνημόνια δεν δεσμεύεται πλέον από κάποιου είδους αφοσίωση στην ΕΕ όπως μέχρι
πρότινος: εξανεμίστηκαν οι ευρωπαικοί οραματισμοί (και αυταπάτες) και προς το παρόν
και οι θιασώτες τους.

Γι’αυτό
και ο ρόλος της γεωπολιτικής στη χάραξη κυβερνητικής πολιτικής θα αναβαθμισθεί
θεαματικά, ενώ στο εσωτερικό πεδίο θα ενταθεί εξίσου θεαματικά η πάλη για
αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και για το ξήλωμα του παλαιοκομματικού
μνημονιακού κατεστημένου, των ολιγαρχών ταγών του και του παρακράτους τους.

Περισσότερα
όμως γι’αυτά, ΜΕΤΑ το δημοψήφισμα…