ΠΕΡΙΛΗΨΗ 
Οι χειρισμοί γύρω από την υποψηφιότητα της Σουλεϊμάν Σαμπιχά (ΣΣ): α) έβλαψαν σημαντικά το κόμμα, β) ανέδειξαν βαθιές διαφορές στο εσωτερικό του σε ζητήματα κεντρικής σημασίας, όπως τα εθνικά και γ) με λιγότερη βεβαιότητα από τα παραπάνω, αλλά αρκετή ώστε να μας επιτρέπει την διατύπωση, υπέδειξαν μια μονομέρεια εις βάρος του ‘πατριωτικού’ υποσυνόλου του κόμματος και υπέρ του ‘διεθνιστικού’ ή ‘πολυπολιτισμικού’ μέρους του.
Αυτό φάνηκε με την απομάκρυνση της Ρομά υποψήφιας, με την ένταξη του Τουρκογενούς σ’ αυτό, καθώς και με την μη απομάκρυνση του Δ. Χριστόπουλου απ΄ αυτό. Όλα τα παραπάνω δυστυχώς έγιναν λίγο πολύ, πίσω από μισόκλειστα γραφεία, με συζητήσεις, συνεννοήσεις και αντιπαραθέσεις όχι επαρκώς ανοικτές , και αυτό σχεδόν αναγκαστικά, μιας και σε τελική ανάλυση ούτε πριν ούτε πολύ περισσότερο μετά την ενοποίηση του κόμματος, μπορέσαμε να συζητήσουμε έστω και κατ΄
ελάχιστο ζητήματα σαν τα παραπάνω που είναι γνωστό ότι μας διαιρούν. Το ότι τα
αποφύγαμε εν όψει των διαφορών μας και με πρόθεση την αποφυγή της ‘εσωστρέφειας’
και την ανάδειξη του κοινωνικού προβλήματος της χώρας, δυστυχώς αποδεικνύεται
πολιτική με κοντά ποδάρια ήδη από σήμερα, με γεγονότα όπως αυτά της ΣΣ, και
φοβούμαστε περισσότερο αύριο, με ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών. Να το πούμε εδώ
καθαρά, οι εσωτερικοί συσχετισμοί στο κόμμα, ιδίως σε διανοούμενα, ηγετικά κλιμάκια
στην Αθήνα, αλλ΄ όχι μόνο, παρουσιάζουν στα εθνικά θέματα(αλλά και σε συναφή θέματα
όπως το μεταναστευτικό κτλ.) απόκλιση συχνά και σημαντική σε σχέση με την μέση
αντίληψη των ψηφοφόρων του κόμματος, ήδη και του παλιού 4%, αλλά οπωσδήποτε του
νεότερου 23%, και σε κάθε περίπτωση ακόμα παραπάνω του μεγάλου μέρους του λαού, το
οποίο ελπίζουμε να προσελκύσουμε αν πρόκειται να αποτελέσουμε την ηγετική δύναμη
αλλαγής στην χώρα. Η απόκλιση αυτή δεν αντανακλά πιστεύουμε μια ηγεμονική υπεροχή
μας , η οποία σύντομα θα μεταφραστεί σε αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας των απόψεων
που εν πολλοίς κυριαρχούν στο εσωτερικό του κόμματος. Αυτό φαίνεται και από την
διαρκή αδυναμία δημόσιας και ανοικτής υποστήριξης τους. Η ελάχιστα αποτελεσματική
προσπάθεια από μέρους μας αποφυγής του θέματος στα διάφορα φόρα δημόσιας
διαβούλευσης, ανέδειξε αφενός μεν την έλλειψη αξιόλογων επεξεργασιών εκ μέρους μας,
αφετέρου την αδυναμία ή/και αποτυχία των επικρατουσών στο εσωτερικό του κόμματος
απόψεων, να σταθούν ισότιμα στο δημόσιο διάλογο. Και τούτο γιατί η επικρατούσα λογική
των στελεχών μας, στην συγκυρία της Θράκης, είναι το ‘στρίβειν δια του κοινωνικού
προβλήματος’ και πολύ λιγότερο (και ευτυχώς θα λέγαμε), η αντιπαράθεση πάνω στο
πνεύμα των κυρίαρχων εσωτερικά ιδεών. Στο κυρίως κείμενο κριτικάρουμε διεξοδικά τις
θέσεις που άτομα ή και οργανώσεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης , ο Δ. Χριστόπουλος, ο Ν.
Θεοδωρίδης κτλ. εκθέτουν, τις οποίες θεωρούμε και λανθασμένες επί της ουσίας τους,
αλλά και μεγάλα εμπόδια στην προοπτική και την τύχη του κοινού εγχειρήματος μας. Θα
πρέπει να γίνει καθαρό ότι στο σκεπτόμενο τμήμα του λαού μας, η στάση μας πέρασε στην
πιο ευνοϊκή για μας περίπτωση, ως μια καιροσκοπική προσπάθεια προσέλκυσης
μειονοτικών ψηφοφόρων και στην χειρότερη ως πάρα πολύ προβληματική. Δεν πείσαμε
βέβαια και πολλούς για την δημοκρατική μας ευαισθησία στο δικαίωμα της αυτοέκφρασης όταν εκδιώξαμε την ΣΣ, ως εκφράζουσα καθαρά μειοψηφικές θέσεις στην μειονότητα
(μερικοί χαρακτηρισμοί ήταν και πολύ βαρύτεροι, σε κάθε περίπτωση ατεκμηρίωτοι και στο
τέλος απαράδεκτοι, αν συνυπολογίσει κανείς ότι εμείς την προτείναμε, δεν
αυτοπροτάθηκε), ενώ εντάξαμε τον τουρκογενή. Αν ήταν το πλειοψηφικό κριτήριο να
επικρατεί με συνέπεια (και δεν υποστηρίζουμε αυτήν την θέση) δεν θα έπρεπε καν να
υπάρχει μουσουλμάνος υποψήφιος της μειονότητας, οποιοσδήποτε και αν ήταν ο
επιμέρους προσδιορισμός του. Αυτό που φαίνεται να έγινε ήταν μια προσπάθεια
δικαίωσης των επικρατουσών κατά το παρελθόν (αλλά ασυζήτητων στην μετά το 2009
συγκυρία) απόψεων στο εσωτερικό κόμματος και των εκφραστών τους και ήδη
πληρώνουμε τις συνέπειες. Καιρός είναι να σκεφτούμε σε βάθος και κριτικά την
παραδοσιακή στάση μας πάνω σ΄ αυτά τα θέματα, πριν προκύψουν πολύ λιγότερο
διαχειρίσιμα προβλήματα.

ΚΥΡΙΩΣ ΚΕΙΜΕΝΟ 
Πρώτον: Τι ακριβώς ήταν τελικά η υποψηφιότητα Σουλεϊμάν Σαμπιχά ; Μια καλή
υποψηφιότητα που απλά αντικαταστάθηκε από μια κάπως καλύτερη, όπως διατυπώθηκε
από ηγετικά στελέχη και που είχε ως ατυχές αποτέλεσμα να εισπράξουμε μια σχεδόν
καθολική αποδοκιμασία σε πανεθνικό επίπεδο; Mια «ίσως όχι αρκετά ψαγμένη» σύμφωνα
με τον εκπρόσωπο τύπου μας; Και συνεπώς η νέα μας επιλογή είναι « πιο κατάλληλη γι’
αυτό που θέλαμε να σηματοδοτήσουμε» πάλι κατ’ αυτόν; Ή μήπως η παρακάτω θέση του
ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης μας εκφράζει καλύτερα «Η υποψηφιότητα της Σουλεϊμάν Σαμπιχά για τις
ευρωεκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τόσο αθώα και κυρίως μια ‘καλή
υποψηφιότητα’ από τη μειονότητα, όπως εσκεμμένα συνεχίζει να παρουσιάζεται από τα
καθεστωτικά ΜΜΕ», και «Η τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης γνωρίζει τον πραγματικό
ρόλο και τις σκοπιμότητες που υπηρετεί μια υποψηφιότητα, όπως αυτή της κ. Σουλεϊμάν
Σαμπιχά και γνωρίζει όλα αυτά τα χρόνια στη Θράκη και ειδικότερα στην Ξάνθη, τις
δραστηριότητές της» και τέλος «Ο ρόλος της είναι γνωστός όλα αυτά τα χρόνια (συνεργασία
με τον μεγαλοεργολάβο Εμφιετζόγλου και Δίκτυο 21, μαύρες χρηματοδοτήσεις του ΥΠΕΞ,
‘πολιτικό σουλάτσο’ σε ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, επαφές με Αμερικανό πρόξενο,
‘διαχειρίστρια’ προγραμμάτων επιμόρφωσης ρομά κτλ.» Γιατί αν μεν ισχύουν τα λεχθέντα
από ηγετικούς κύκλους, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πηγαίνοντας για μια έστω καλύτερη
υποψηφιότητα, σημειώσαμε όχι ένα αυτογκόλ κατά την προσφυή έκφραση του Δ.
Παπαδημούλη, αλλά δύο και τρία. Αν πάλι ισχύουν τα λεχθέντα από τον ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης και
πολλούς άλλους, τότε έχουμε ένα βασικό πρόβλημα : ποιοι πρότειναν και επέβαλαν στο
κόμμα μια όχι αθώα και κακή υποψηφιότητα, με ύποπτο και σκοτεινό παρελθόν και ρόλο;
Πρόκειται για απλά λάθος τους, ή κάτι σκοτεινότερο κρύβεται εκεί; Και τι γίνεται σε αυτήν
την περίπτωση μ’ αυτούς; Ή πάλι αν δεν ισχύουν τα λεχθέντα από τον ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης και
άλλους, μήπως αντίθετα υπάρχει πρόβλημα ολικό και ριζικό με αυτήν την οργάνωση (και
όχι μόνο)και θα πρέπει να επανεξετάσουμε την θέση μας απέναντι της, αποδοκιμάζοντας
αντί να προβάλουμε τις θέσεις του(των);

Δεύτερον: Είναι όντως απαξιωτική κατηγορία το «’πολιτικό σουλάτσο’ σε ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ,
ΠΑΣΟΚ, επαφές με Αμερικανό πρόξενο, ‘διαχειρίστρια’ προγραμμάτων επιμόρφωσης ρομά
κτλ» που απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης στην ΣΣ; Τι ακριβώς από αυτά δεν ήταν-είναι, ή δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, υποθέτουμε για το καλό της χώρας; Μήπως δεν συστεγάζονταν με την
ΔΗΜΑΡ επί δεκαετίες, μέχρι πολύ πρόσφατα; Μήπως με τους ΑΝΕΛ δεν εκτιμάται πιθανή
έστω και αναγκαστική συνεργασία μαζί τους; Ή μήπως και η πιθανότητα συνεργασίας
μετεκλογικά με την ΔΗΜΑΡ, αν η ανάγκη το φέρει, έχει αποκλειστεί; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
έχει φτάσει εκεί που έφτασε ( 27%) από το ‘πολιτικό σουλάτσο’ του ελληνικού λαού από το
ΠΑΣΟΚ προς αυτόν, από ανθρώπους που αυτοχαρακτηρίζονταν ως ΠΑΣΟΚ μέχρι πολύ
πρόσφατα και για δεκαετίες; Μήπως ο Α. Τσίπρας, αλλά και αρκετοί άλλοι στα ηγετικά μας
κλιμάκια, δεν έχει πραγματοποιήσει επαφές με αμερικανούς παράγοντες και μάλιστα σε
πολύ ψιλότερο επίπεδο από το προξενικό, χωρίς να το κρύψει ή απολογηθεί γι΄ αυτό;
Μήπως μια σειρά από μέλη μας ιδίως πανεπιστημιακούς, και ο ίδιος, ο βασικός διώκτης
της ΣΣ Δ. Χριστόπουλος, αποστρέφονται τα πολυποίκιλης(συχνά κοινοτικής και πάντως όχι
υποχρεωτικά σε κάθε περίπτωση ύποπτης) προέλευσης προγράμματα επιμόρφωσης; Με
μια εξαιρετικά πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο, μπορεί πολύ εύκολα να βρει κανείς ότι
τo ΚΕΜΟ (Κέντρο Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων) , το ίδρυμα στο οποίο ενεργά δρα από
ηγετικές θέσεις εδώ και δεκαετίες ο Δ. Χριστόπουλος, πήρε χρηματοδότηση από το ίδρυμα
Λάτση, το ίδρυμα Σόρος, από το ΥΠΕΞ επί Γιωργάκη Παπανδρέου (τουλάχιστον), από την ΕΕ
κτλ. κτλ. Αν επομένως αποτελεί κατηγορία η εκμετάλλευση των ευκαιριών που τα διάφορα
προγράμματα προσφέρουν για να μορφωθούν κάπως τα τσιγγανόπουλα της περιοχής
Δροσερού Ξάνθης, που στο κάτω κάτω δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν αποτελεί πολύ
μεγαλύτερη η χρηματοδότηση από όχι υποχρεωτικά καλόφημα ιδρύματα, συχνά δε τα ίδια
σαν αυτά που αναφέραμε μόλις, από το ΚΕΜΟ του Δ. Χριστόπουλου; Πως και ο κατά τα
άλλα τόσο παρατηρητικός ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης, απέτυχε να ανιχνεύσει τα παραπάνω και να
ζητήσει επομένως εξίσου με την αποπομπή της ΣΣ, και την αντίστοιχη για τον Δ.
Χριστόπουλο; Αληθεύει ή όχι ότι αποτέλεσμα (μεταξύ άλλων, δεν είμαστε δυστυχώς
επαρκείς γνώστες των πραγμάτων της περιοχής ) αυτής και πιθανά και άλλων ενεργειών της
ΣΣ, οι μαθητές Ρομά στο Δροσερό Ξάνθης από 160 έφτασαν στους 800; Πως ορισμένα
τσιγγανόπουλα μπόρεσαν να πάρουν απολυτήρια λυκείου (αντλούμε τις παραπάνω
πληροφορίες από τον τύπο); Είναι κάτι από όλα αυτά τα παραπάνω μειωτικό, ντροπιαστικό
για μια εκπρόσωπο μιας «μειονότητα μέσα στην μειονότητα», για μια εκπρόσωπο που
προσπαθεί να βελτιώσει την δραματική κατάσταση της κοινότητας της, ακόμα και αν
χρησιμοποιεί κονδύλια από το ΥΠΕΞ ή τον Εμφιετζόγλου;

Τρίτον: Ίσως βέβαια πάλι ειπωθεί πως αν και τα παραπάνω δύσκολα μπορεί να
χαρακτηριστούν μειωτικά για την ΣΣ, η επαφή της και μόνο με τον Εμφιετζόγλου και το
Δίκτυο 21 είναι όντως πρόβλημα. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι ιδιαίτερο στην
συζήτηση, αν δηλ. είναι σωστό αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης για την ΣΣ, ότι πρόκειται για
μια ακροδεξιά και εθνικιστική κατά βάση Ρομά, ή αυτό που ίδια δηλώνει: «Δεν απαντώ στα
περί Ακροδεξιάς. Τα λένε όσοι δεν με γνωρίζουν. Με πληγώνει γιατί δεν είχα ποτέ μου
σχέση με αυτόν τον πολιτικό χώρο, αλλά δεν θα απαντήσω». Απλά να πούμε ότι η όλη
παρουσία της και η τσιγγάνικη προέλευση της, που περίπου αυτόματα την καθιστά άμεσο
στόχο της ακροδεξιάς, δύσκολα μας προδιαθέτει για ακροδεξιά απόκλιση. Επιπλέον στον
ήδη επί 5ήμερο καταιγιστικό δημόσιο διάλογο, δεν καταγράφηκε ούτε ένα επιχείρημα
υποστήριξης της θέσης περί ακροδεξιάς ταυτότητας της ΣΣ! Αλλά ας υποβάλλουμε το
ρητορικό μας ερώτημα προς τον ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης και όχι μόνο: τα ακροδεξιά και εθνικιστικά
ερωτήματα για την παρουσία της ΣΣ έχουν γίνει αντικείμενο προσεκτικής καταγραφής εκ
μέρους του και καλώς εφόσον αληθεύουν. Πως και δεν έτυχαν ανάλογης προσεκτικής καταγραφής από το περισκόπιο του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, οι επαφές του παρ΄ ολίγον υποψήφιου
περιφερειακού συμβούλου του ΣΥΡΙΖΑ Α. Κουρτ, πρώην εκπροσώπου της Τουρκικής
Ένωσης Ξάνθης, με τον Τούρκο Πρόεδρο των ακροδεξιών και εθνικιστών Γκρίζων Λύκων
Μπαρτσελί; Πως ακόμα δεν κατέγραψαν τις ευχές του για καλή επιτυχία στο αντίπαλο με
το κόμμα μας, μειονοτικό κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας, στο οποίο κατά το Ποντίκι
εντάχθηκε εδώ και δυό τρεις μέρες (ουσιαστικά υποθέτουμε επρόκειτο περί κρυφού
μέλους του σε διατεταγμένη ‘εισοδιστική’ υπηρεσία ως περιφερειακός σύμβουλος); Το
κόμμα αυτό κινείται προφανώς (τουλάχιστον) σε αγαστή συνεργασία με το τουρκικό
προξενείο και ο Κουρτ του εύχεται κατά το Έθνος (και δεν διαψεύστηκε ) «είναι απόλυτη η
πίστη του πως η τουρκική μειονότητα της Δυτικής Θράκης θα περάσει με επιτυχία αυτές τις
εξετάσεις». Και μάλιστα ακόμα παραπάνω, πως μια οργάνωση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ
Ξάνθης, που έχει την ικανότητα να ανιχνεύει «μαύρες χρηματοδοτήσεις του ΥΠΕΞ» για την
ΣΣ, απέτυχε ακόμα και να παρατηρήσει φωτογραφίες στα Facebook και στα Twitter για τον
Α. Κουρτ, καθώς και τις εξίσου μη κρυμμένες πηγές χρηματοδότησης των ινστιτούτων του
Δ. Χριστόπολου; Και ακόμα από όλους τους δημοτικούς περιφερειακούς κτλ. υποψήφιους
συμβούλους της μειονότητας, αλλά και γενικότερα τωρινούς ή αλλοτινούς παράγοντες της,
πόσους άραγε έχει καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης να καταγράψει και να εκθέσει δημοσίως ως
πιθανά συνδεδεμένους-υποκινούμενους ή /και χρηματοδοτούμενους από τον Τουρκικό
παράγοντα; Πως και πριν την απομάκρυνση Κουρτ, ούτε μια φωτό Τουρκογενών
υποψηφίων ή εν ενεργεία πολιτικών όλων των κομμάτων, με συχνά ακροδεξιούς ( αλλά και
άλλους Τούρκους πολιτικούς) όπως ο Γκρίζος Λύκος Μπαχτσελί, που θα αποκάλυπταν
επομένως τις σχέσεις των Τουρκογενών στελεχών με το ας πούμε Τουρκικό δίκτυο 21, δεν
είχε ανιχνευθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης στα δικά μας και πολύ περισσότερο στα αντίπαλα
ψηφοδέλτια, ενώ αμέσως μετά τον Κουρτ βρέθηκαν ένα σωρό; Να υποθέσουμε ότι
υπήρχαν στα συρτάρια της οργάνωσης, αλλά δεν θεωρούνταν ψόγος; Ενώ τα (αναπόδεικτα)
ανάλογα για την ΣΣ σαφώς ήταν; Πώς είναι δυνατό επομένως να μας προβληματίζουν οι
επαφές της ΣΣ με τον ελληνικό εθνικισμό (εφόσον φυσικά ισχύουν), αλλά να μας αφήνουν
παγερά αδιάφορους αντίστοιχες επαφές πολλών άλλων με τον Τουρκικό και να ενεργούμε
κατόπιν εορτής στην περίπτωση Α. Κουρτ, μόλις βγάλουν άλλοι τα ‘άπλυτα’ μας στην φόρα,
οπότε αναγκαζόμαστε να βγάζουμε και εμείς τα δικά τους; Μήπως οι ίσες αποστάσεις
μεταξύ των δύο εθνικισμών, ακόμα και αν μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική πολιτική, δεν
είναι τελικά και τόσο ίσες για τον ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης (τουλάχιστον), λόγω του ιδεοληπτικού
αντιεθνικισμού του; Αν όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν και κάπου εμείς έχουμε πέσει
θύματα παραπληροφόρησης, ή/και σφαλερής αντίληψης, κάτι που το ελπίζουμε και το
ευχόμαστε, αλλά δυστυχώς δεν το πιστεύουμε, μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης, αλλ΄ όχι μόνο,
πρέπει να προχωρήσει σε μια πραγματικά δραστική μετατροπή του επικοινωνιακού του
προφίλ και όχι μόνο, μιας και με το παρόν προκαλεί σειρά εύλογων ερωτημάτων για τα
πιστεύω και τις δράσεις του, ακόμα και σε καλοπροαίρετους και όχι εχθρικούς
παρατηρητές;

Τέταρτον: Έχουμε κάποιο πρόβλημα με μια πολιτική που προσπαθεί να διασπάσει τις τρεις
μουσουλμανικές κοινότητες της Θράκης, όταν μάλιστα αυτό επιδιώκεται να γίνει μέσα από
την αναβάθμιση και του υλικού και του πολιτισμικού τους πλούτου και όχι μέσα από
κατατρεγμούς, αποκλεισμούς κτλ; Μας ενοχλεί αν ονομάζουμε τους Πομάκους Πομάκους,
τους Τούρκους Τούρκους (ή καλύτερα τους Τουρκογενείς Τουρκογενείς) και τους
Τσιγγάνους Τσιγγάνους, Ρομά ή όπως αλλιώς θέλουν, ή αν μερικοί απ΄ αυτούς, λίγοι ή πολλοί αδιάφορο, επιθυμούν να αυτοχαρακτηρίζονται με κάποιο από τα παραπάνω
ονόματα; Μήπως άραγε αυτά είναι επινόηση -εφεύρεση του ελληνικού εθνικισμού;
Έχουμε άραγε δει ποτέ τους Τσιγγάνους να ταυτίζονται οπουδήποτε με μια άλλη εθνότητα,
όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε ότι δεν
ταυτίζονται με τους Τούρκους; Και αν κάπου έκλειναν στο παρελθόν προς την τουρκική
πλευρά, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό έγινε από μια έξυπνη πολιτική καρότου από
πλευράς των Τούρκων και μαστιγίου ηλιθίως εκ μέρους των Ελλήνων, που μπορεί και
πρέπει έστω και δύσκολα να αντιστραφεί και όχι να θεωρηθεί παγίως δεδομένη, όπως
υποθέτει ο Δ. Χριστόπουλος; Και αν τα παραπάνω ισχύουν, τότε αποδεχόμαστε το
«συμπαγές Τουρκικό πράγμα» για την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που
υποστηρίζει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής μας Δ. Χριστόπουλος; Αν πάλι όχι τι κάνουμε για
να αποδοκιμάσουμε ως «ίσως όχι αρκετά ψαγμένες», αν όχι και ανάστροφα εθνικιστικές
τέτοιες απόψεις; Και αν καλέσαμε τον Α. Κουρτ να παραιτηθεί και αποπέμψαμε την ΣΣ ,
μήπως κάτι ανάλογο πρέπει να επιδιώξουμε και για τον Δ. Χριστόπουλο, ώστε να
διατηρήσουμε και τις όποιες ισορροπίες; Μας καλύπτει επομένως η θέση που ανοικτά
διατυπώθηκε από τον Δ. Χριστόπουλο, αλλά ουσιαστικά υιοθετήθηκε από το κόμμα, ότι η
υποψηφιότητα ΣΣ διασπά την μειονότητα, μιας και αντιτίθενται σε αυτήν η μεγάλη
πλειοψηφία της και προφανώς και το Τουρκικό προξενείο, και γι’ αυτό απορρίφθηκε;

Πέμπτον: Αν είναι αλήθεια ότι «Η ομόφωνη καταδίκη της Ελλάδας από το Δικαστήριο του
Στρασβούργου στην υπόθεση των μειονοτικών σωματείων της Θράκης ήταν αναμενόμενη:
με τις πρόσφατες αποφάσεις του, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απλώς επιβεβαίωσε την πάγια
νομολογία του ότι, στη δημοκρατία, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι δεν μπορεί να
περιορισθεί παρά μόνον όταν διαπράττεται αξιόποινη πράξη. Και τέτοια προφανώς δεν
είναι η χρήση του επιθέτου «τουρκικός» ή «τουρκική» στην επωνυμία των συλλόγων που
έχουν από χρόνια συστήσει ή ιδρύουν τώρα οι Θρακιώτες μειονοτικοί.», όπως αναφέρεται
στο site της ‘Εταιρίας Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου’ στην οποία ηγετική
θέση κατέχει ο Δ. Χριστόπουλος, τότε πως και δεν στέκεται δύο φορές κοντά στην
«μειονότητα μέσα στην μειονότητα», ή έστω στην μειονότητα μέσα στην μειονότητα μέσα
στην μειονότητα, αν, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, η ΣΣ δεν εκφράζει πλειοψηφικά ούτε καν
τους τσιγγάνους του Δροσερού ή της Θράκης; Δεν είναι αυτός ένας αταλάντευτος
,διαπρύσιος υποστηρικτής του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού «αν δεν προκύπτει
αξιόποινη πράξη»; Και μήπως ενοχλείται ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, αν το ‘περίφημο’
«συμπαγές Τουρκικό πράγμα», τελικά δεν είναι και τόσο συμπαγές; Αν κάποιοι, έστω και
ελάχιστοι, δεν επιθυμούν να συμπεριληφθούν σ΄ αυτό; Στέκεται δίπλα τους στην
προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού τους, ή τους καταγγέλλει συμφωνώντας με τον Ν.
Θεοδωρίδη που σε email του που διακινεί εγκωμιαστικά το κείμενο του Δ. Χριστόπουλου,
συμφωνώντας με την Οργάνωση Ξάνθης του ΣΥΡΙΖΑ, παραθέτει και τους παρακάτω
χαρακτηρισμούς «άθλια Σαμπιχά (φερέφωνο του αντιτουρκισμού στην περιοχή, και 
ΕΓΚΑΘΕΤΗ του ακροδεξιού ΚΥΠατζή επιχειρηματία Εμφιετζόγλου)»; Ακόμα αν πράγματι
αληθεύει αυτό που γράφει ο ίδιος ο Δ. Χριστόπουλος «Το ότι στη μειονότητα της Θράκης
υπάρχουν τρεις εθνοτικές ομάδες είναι ιστορικά δεδομένο, και έτσι δεν χρειάζεται να
επιμείνω ούτε σε αυτό. Τέλος, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των ανθρώπων είναι
απαραβίαστο ό,τι και λέει αυτός που αυτοπροσδιορίζεται. Διότι αν είμαστε υπέρ του
δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού κάποιου επειδή μας αρέσει ότι δηλώνει Τσιγγάνος,
ενώ παραβιάζουμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού αυτού που λέει ότι είναι Τούρκος, κάποιο λάκκο έχει η φάβα» τότε γιατί δεν υποστηρίζει την ΣΣ με όλη την ψυχή του, έστω και 
αν είναι μόνη, αλλά αντίθετα αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό αυτών που επιδίωξαν και 
πέτυχαν την εκδίωξη της; Αν πάλι όπως λέει ο ίδιος «ότι το ελληνικό κράτος, για πολλά
χρόνια, ακολουθούσε μια ενιαία πολιτική διακρίσεων σε βάρος όλων των μουσουλμάνων,
εδραιώνοντας, βέβαια, την «τουρκοποίησή» τους», τι τον ενοχλεί αν το ελληνικό κράτος ή 
εν προκειμένω εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την υποψηφιότητα της ΣΣ, ακολουθεί τον ακριβώς 
αντίθετο δρόμο, δηλαδή πολιτική μη διακρίσεων, προτείνοντας άλλοτε μεν μια τουρκογενή, 
άλλοτε μια πομάκικη ή τσιγγάνικη υποψηφιότητα εδώ ή εκεί, σε περιφερειακό, εθνικό ή 
ευρωπαϊκό επίπεδο, μη επομένως καταπνίγοντας, αλλά ενισχύοντας επιμέρους 
πολιτισμικές ταυτότητες;
Γιατί ανέχεται τον τουρκογενή και τουρκόφιλο Αχμέτ Κουρτ, ή τον Ουμίτ Μεστάν, ή τον Χουσείν Ζεϊμπέκ, αλλά και τόσους άλλους τουρκογενείς στις οργανώσεις και τα ψηφοδέλτια του κόμματος και ξεσπά με την πρώτη υποψηφιότητα Ρομά αντίθετης άποψης; Αν απαιτείται από την ΣΣ αποκήρυξη του ελληνικού εθνικισμού, τόσο με διακήρυξη όσο και με πράξεις, που είναι οι αντίστοιχες αξιώσεις και προς τους τουρκογενείς; Δεν αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που η θέση αυτή προκαλεί; Αν η
τουρκοποίηση είναι επιτέλους προϊόν κακής πολιτικής του ελληνικού κράτους, γιατί δεν θα
έπρεπε να υποστηρίζουμε να διορθώσει τα λάθη του αποτουρκοποιώντας το «πράγμα»,
επιμένοντας μόνο στο να μην μεροληπτεί υπέρ ή κατά καμιάς από τις τρεις κοινότητες και
όχι να ενοχλούμαστε από την προσπάθεια έκφρασης της μιας απ’ αυτές, όσο μειοψηφική
και αν μας φαίνεται (ΣΣ); Γιατί, ενώ θεωρεί την τουρκοποίηση όχι φυσική αλλά εσφαλμένο
προϊόν κατασκευής του ελληνικού εθνικισμού, αρνείται ρητά την δυνατότητα
αποτουρκοποίησης της, ως ορθό προϊόν του ελληνικού αντεθνικισμού; Γιατί επομένως
κάτι που κατασκευάστηκε κοινωνικά δεν μπορεί να αποδομηθεί αναλόγως; Δεν προκαλεί
εύλογα απορίες μια τέτοια στάση; Ακόμα στο τέλος τέλος, η θέση του Δ. Χριστόπουλου σε
θέματα όπως τα αναφερόμενα σε «Μακεδονική μειονότητα», οι απόψεις του σχετικά με τα
γεγονότα γύρω από την Γιουγκοσλαβία (πόλεμος εθνοτήτων, βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ κτλ.)
ή πάλι σήμερα σχετικά με την Ουκρανική κρίση, απηχούν σε πανελλήνια κλίμακα κάτι
παραπάνω από τις απόψεις της ΣΣ στην μουσουλμανική κοινότητα; Πόσο π.χ. πλειοψηφική
στην χώρα είναι η άποψη του για τα γεγονότα της Ουκρανίας «Ακούω στην Ελλάδα να
λέγεται κατά κόρον ότι «μπροστά σ’ αυτούς, καλύτερα ο Πούτιν» – και μου δημιουργεί
τρόμο η ιδέα της ανάδειξης του πιο φανατικού και δολοφονικού κρατικού αυταρχισμού
στην Ευρώπη σε σωτήρα των γειτόνων του το 2014».Πόσοι αλήθεια στην Ελλάδ,α αριστεροί
και δεξιοί, διαβάζουν υπό αυτό το πρίσμα τα γεγονότα της Ουκρανίας; Πόσοι Έλληνες
συμφωνούν με τον Δ. Χριστόπουλο ότι «Ταυτόχρονα, ο κάθε εχέφρων άνθρωπος δεν
μπορεί να μην εξεγείρεται με τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ και οι ΗΠΑ λειτούργησαν στην
Ουκρανία. Πώς με τυχοδιωκτικό και αγοραίο τρόπο ενίσχυσαν την αντιπολίτευση,
γνωρίζοντας τους πολιτικούς προσανατολισμούς μείζονος κομματιού της. Πώς πορεύτηκαν
με εξαιρετική ανευθυνότητα και εγκληματική αμέλεια ενώπιον του ορατού ενδεχομένου της
ρωσικής επέμβασης, οδηγώντας ή αφήνοντας ακόμη μία φορά την Ευρώπη στο αδιέξοδο.»
Πόσοι για να το πούμε απλά από μας θεωρούν τους Ρώσους ως τους πιο δολοφονικούς και
φανατικούς; Άραγε τι ακριβώς κάνουν οι Γάλλοι στην μισή Αφρική, οι Άγγλοι και Αμερικάνοι
σε Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, Υεμένη και δεν ξέρουμε σε πόσες ακόμα χώρες; Πόσοι από μας
τους Έλληνες, ιδίως τους αριστερούς, θεωρούμε εν σχέσει με τα ουκρανικά τους
Ευρωπαίους και Αμερικανούς (!) ως απλούς τυχοδιώκτες (όχι δηλ. πως έχουν
συγκροτημένη ιμπεριαλιστική γραμμή περικύκλωσης αρχικά και εξώθηση της σε υποτέλεια ακόμα και διάλυσης στην συνέχεια της Ρωσίας); Ή πάλι αγοραίους (τι είναι αυτό;). Ή ίσως
τους αποδίδουμε ως κατηγορία ότι δεν πρόσεξαν τον μέγιστο κίνδυνο της Ρωσικής
επέμβασης και όχι ότι υποκίνησαν και κατεύθυναν τα γεγονότα στην Ουκρανία; Ή τέλος
πόσοι τους κατηγορούμε ότι φέρθηκαν ανεύθυνα και αμελώς; Τι ακριβώς αμέλησαν;
Αντίθετα επιδίωξαν τους σκοπούς τους με μεγάλη επιμέλεια, ξοδεύοντας δις δολάρια,
στήνοντας πολιτικούς, οργανώσεις και καταστάσεις ακόμα και κάνοντας τα στραβά μάτια
(για να μην πούμε και τίποτα χειρότερο) σε δολοφονικές προβοκάτσιες. Πόσοι επομένως
από μας διαβάζουν τα αντιπαρατιθέμενα μέρη στην Ουκρανία ως από την μια δολοφόνους
και φανατικούς και από την άλλη τυχοδιώκτες, αγοραίους, ανεύθυνους και επιπόλαιους;
(ούτε κακοί μαθητές να ήταν). Όπως και παλιότερα με την Σερβία και το Κόσσοβο, το σχέδιο
Ανάν κτλ. είναι σαφής αν και γίνεται προσπάθεια εξισορρόπησης, η φιλοδυτική κλίση
αυτού του μέρους της ΄πολυπολιτισμικής’ ή ‘αριστεράς των δικαιωμάτων’, που εδώ
εκφράζεται από τον Δ. Χριστόπουλο, τελεία και παύλα. Να υποθέσουμε ότι το ποσοστό
συμφωνίας με την ΣΣ στην μουσουλμανική μειονότητα των τσιγγάνων, είναι μάλλον
καλύτερο από το αντίστοιχο του Δ. Χριστόπουλου στην χώρα, ή θα πέφταμε λίγο έξω; Και
αν ναι, τότε, εφόσον κρίθηκε επιβεβλημένη η απόσυρση της ΣΣ ως εκφράζουσα εξαιρετικά
μειοψηφική θέση στην μειονότητα (τα περί ελληνικού εθνικισμού τα παρερχόμαστε ως
ανάξια σχολιασμού) και μη επομένως εκλογικά ωφέλιμη, μήπως ανάλογης τύχης πρέπει να
τύχει και η υποψηφιότητα του Δ. Χριστόπουλου; Ή πάλι αν ως αριστερό κόμμα δεν
επιθυμούμε τέτοιους αποκλεισμούς, δεν μας πολυαπασχολούν τα εκλογικά μας ποσοστά
και κυρίως μας ενδιαφέρουν οι σωστοί συμβολισμοί με συμπερίληψη οσοδήποτε
μειοψηφικών, αλλά αποδεκτών ή έστω ανεκτών, από εμάς απόψεων , τότε γιατί τους
πραγματοποιούμε εις βάρος της ΣΣ; Γιατί δεν ανακαλούμε την απόρριψη της, επιτρέποντας
άλλωστε και την παρουσία και του άλλου τουρκικής προελεύσεως υποψηφίου
ευρωβουλευτή, ώστε να εκφράσουμε όσο πιο πλατειά γίνεται τον πλουραλισμό μας; Αυτή
δεν είναι μια θέση πιο ευαίσθητη απέναντι στις μειονοτικές ομάδες από την άποψη
Θεοδωρίδη, Χριστόπουλου, ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης κτλ., αν σε τελική ανάλυση αυτός είναι ο σκοπός
μας; Αν πάλι είναι η επικέντρωση στο κοινωνικό πρόβλημα, στο αντιμνημονιακό μέτωπο,
και αυτό σήμερα περνά μέσα και από την μεγιστοποίηση της εκλογικής μας επιρροής,
νομίζει η ηγεσία του κόμματος, αλλά και οι παραπάνω σύντροφοι, ότι με τις ενέργειες τους
πρόσθεσαν κάτι, ή μάλλον αφαίρεσαν πολλά με την συγκεκριμένη στάση τους;

Έκτον: Αντιλαμβάνονται άραγε οι σύντροφοι, αλλά και αρκετοί παραπάνω από αυτούς,
ότι η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης διαπνέεται στον ένα ή στον άλλο
βαθμό από εθνικά αισθήματα; Μπορεί αυτά να ξεκινούν από μια αμυντική πατριωτική
διάθεση χωρίς επιθετικές εχθρότητες απέναντι σε άλλα έθνη, από μια αίσθηση ρεαλισμού
ως προς τις διεθνικές πραγματικότητες, να προχωρούν σε πλατειά διαδεδομένα πατριωτικά
-εθνικά αισθήματα αγάπης για την χώρα ακόμα και περηφάνιας γι΄ αυτήν, και δυστυχώς
σήμερα και ντροπής για την κατάντια της (κάτι που πιθανά δεν αποτελεί παρά το
ανεστραμμένο είδωλο της περηφάνιας), και να καταλήγουν σε υπαρκτά αν και μειοψηφικά
οπωσδήποτε, εθνικιστικά- σοβινιστικά, ακόμα και ακραία ρατσιστικά αισθήματα. Σε κάθε
περίπτωση όμως, αντιλαμβάνονται οι παραπάνω σύντροφοι ότι η πλατειά ελληνική
πλειοψηφία έχει- διαπνέεται από εθνικά αισθήματα; Αντιλαμβανόμαστε επομένως ότι, δεν
προκαλεί καλό στην απαιτούμενη αυτή την στιγμή ευρύτερη δυνατή ενότητα για την
απελευθέρωση της χώρας μας από την οικονομική και μόνο ελπίζουμε (αλλά δυστυχώς
φοβόμαστε ότι θα προχωρήσει και παραπέρα) κατοχή της χώρας, η πρόκληση των εθνικών αντανακλαστικών και αισθημάτων της ευρύτατης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, για να
ικανοποιηθούν ιδεασμοί ορισμένων, πιθανότατα αγνών ιδεολόγων, που όμως δυστυχώς
πάσχουν από εθνικό δαλτονισμό;

Έβδομον: Αντιλαμβάνονται οι παραπάνω σύντροφοί και όσοι παραπάνω απ΄ αυτούς
συμπαρατάχθηκαν μαζί τους, ότι στις παρούσες διεθνείς σχέσεις και στο προβλεπτό μέλλον
θα υπάρχουν (δυστυχώς λέμε εμείς, αλλά θα υπάρχουν) εθνικές διαφορές- δίκαια-
συμφέροντα-προβλήματα-διεκδικήσεις, ακόμα και πόλεμοι; Και πως βλέπουν την Τουρκία
στο παραπάνω πλαίσιο; Ή νομίζουν ότι ξαφνικά περάσαμε σε ένα άλλο κόσμο διεθνικής
αλληλεγγύης; Και αν αντιλαμβάνονται την βαριά παρουσία των διεθνών σχέσεων,
προτιμούν ένα « συμπαγές τουρκικό πράγμα» στα βόρεια και ανατολικά της χώρας μας
κατά την διατύπωση του Δ. Χριστόπουλου, ή μια χαλαρή θρησκευτική κοινότητα
αποτελούμενη από τρεις διακριτές δομές; Αν μάλιστα αυτή η τρισυπόστατη δομή
επιδιωχθεί να αναπτυχθεί με τρόπο περιεκτικό για όλους, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς
καταπίεση κτλ. με προσπάθειες αφενός μεν έκφρασης της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας του
καθενός, αλλά και ενοποίησης στα πλαίσια του ελληνικού κράτους, μέσα από την καλή
εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας π.χ., κάτι που θα τους προσδώσει και μεγαλύτερες
επαγγελματικές κτλ. ευκαιρίες , που υπάρχει το πρόβλημα; Δεν αντιλαμβάνονται όλοι
αυτοί, ότι μια προσπάθεια αυτού του τύπου, ενώ δεν προκαλεί τα αισθήματα κανενός
(εκτός του τουρκικού σωβινισμού), διευκολύνει και το ελληνικό κράτος να διαχειρισθεί
καλύτερα τα προβλήματα με το τουρκικό κράτος; Δεν αντιλαμβάνονται ότι ίσως η διάσπαση
του «συμπαγούς τουρκικού πράγματος» , είναι επ΄ ωφελεία και των δύο λαών, γιατί δεν
δημιουργεί ή τουλάχιστον περιορίζει τις ορέξεις του τουρκικού κράτους, επομένως και τους
κινδύνους πολέμου, μέσω εκμετάλλευση του «συμπαγούς τουρκικού πράγματος»; Ή ίσως
θεωρούν το ελληνικό εθνικισμό ως ύποπτο επιθετικότητας κατά της Τουρκίας; Ή μήπως
πάλι θεωρούν ότι το τουρκικό κράτος είναι αμέτοχο τέτοιων επιθετικών ενεργειών; Μήπως
το θεωρούν μια Δανία της Μικράς Ασίας; Μήπως τότε να απευθυνθούν στον διάσημο
Αμερικανό δημοσιογράφο Σ. Χερς που πρόσφατα αποκάλυψε τον ρόλο του στην χημική
προβοκάτσια κατά της Συρίας, με στόχο την πολεμική εμπλοκή του ίδιου του τουρκικού
κράτους (και όχι μόνο), για να δουν τι είναι ικανό να κάνει; Γιατί επομένως δεν ακούμε να 
καταγγέλλεται επαρκώς ο ρόλος του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και ευρύτερα του 
τουρκικού κράτους, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό που καταγγέλλεται το ελληνικό ΥΠΕΞ, η 
ΚΥΠ, οι ακροδεξιοί έλληνες πολιτικοί και επιχειρηματίες; Δεν αντιλαμβάνονται οι
παραπάνω πόσο συχνά τα τελευταία χρόνια τα μειονοτικά ζητήματα έχουν χρησιμοποιηθεί
παγκόσμια για την διάσπαση μη φιλικών χωρών, για την δημιουργία κρίσεων που μέσω του
μηχανισμού του διαίρει και βασίλευε, οι δυτικοί ιμπεριαλιστικοί κύκλοι σταθεροποιούν την
κυριαρχία τους σε Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή κτλ.;

Όγδοον: Αν είναι σαφές ότι ο τελικός στόχος κάθε σοσιαλιστικού ή /και κομμουνιστικού
κόμματος που σέβεται την ιδεολογία του, είναι ένας κόσμος χωρίς τάξεις και έθνη, όπως
τουλάχιστον τις/τα γνωρίσαμε ιστορικά με την ανταγωνιστική και συχνά ανοικτά πολεμική
σχέση μεταξύ τους, δεν είναι εξίσου σαφές ότι αυτό μπορεί να προκύψει μόνο σε βάθος
χρόνου, ως αποτέλεσμα ενός μακρού επιτυχούς αγώνα και όχι αύριο το πρωί; Αν στα
κοινωνικά –ταξικά ζητήματα , αυτό έχει γίνει εύκολα αποδεκτό στο εσωτερικό του
κόμματος και κανείς δεν ζητά την αντικατάσταση του καπιταλισμού με τον σοσιαλισμό και
την αταξική κοινωνία την επομένη της νίκης μας, αλλά επιδιώκεται να βρεθεί ένα εξαιρετικά μακρύ και κακοτράχαλο μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στους στόχους μας, γιατί υπάρχει αυτή η αδυναμία κατανόησης από πολλούς στο κόμμα για την ανάγκη να βρεθεί το ανάλογο μονοπάτι στα εθνικά; Ή μήπως νομίζουν ορισμένοι ότι η υποστήριξη κάθε αντιπάλου του ελληνικού εθνικισμού, σκοπιανής, αλβανικής, τούρκικης, αγγλικής αμερικανικής κτλ. αφετηρίας, ανεξάρτητα των συγκεκριμένων απόψεων του, απλά και μόνο για να εναντιωθούμε στον ελληνικό εθνικισμό όπως τον αντιλαμβανόμαστε, αποτελεί δίκαιη και ευφυή πολιτική, είναι όντως αυτό το μακρύ και κοπιαστικό μονοπάτι προς τους στόχους μας;
Αν ναι, και έτσι φοβούμαστε ότι συμβαίνει, πρέπει να τους προειδοποιήσουμε από σήμερα ότι μας περιμένουν πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στον δρόμο μας. Το να κάνεις τις επιθυμίες σου πραγματικότητες, ιδίως μάλιστα αν αυτά τα δύο μεγέθη αποκλίνουν εντυπωσιακά, δεν αποτέλεσε παρά διαχρονικά βέβαιη οδό προς την καταστροφή. Ας ερωτηθεί επ΄ αυτού και ο τελευταίος σοβιετικός ηγέτης, όταν στην δική του και μόνο σκέψη εξάλειψε τις αντιπαλότητες με την Δύση, εξαλείφοντας κάποιες κοινωνικές ρίζες της αντιπαλότητας μέσω προσχώρησης στο αντίπαλο σύστημα, με αποτέλεσμα σήμερα ο Πούτιν να αντιμετωπίζει τα Νατοϊκά στρατεύματα στα πόδια του.

Ένατον: Μια μικρή ακόμα απορία: δικαιολογείται άραγε από την άποψη έστω της τυπικής
ευγένειας η στάση που δείξαμε προς ανθρώπους που εμείς στο κάτω κάτω επιλέξαμε να
προτείνουμε όπως ο Καρυπίδης και η ΣΣ; Αν δεν μας αρέσουν ή δεν μας καλύπτουν 
ιδεολογικά είναι ποτέ δυνατό, ενώ πρώτα εμείς τους προσκαλούμε, στην συνέχεια να τους 
αποπέμπουμε, χωρίς αυτοί στο μεταξύ να έχουν ενεργήσει κατά κανένα τρόπο εις βάρος 
μας, με ένα σωρό χαρακτηρισμούς, που στο όριο μπορεί να παρουσιάζουν και νομικό 
ενδιαφέρον (π.χ. συκοφαντική δυσφήμηση); Είναι ποτέ δυνατή αυτή η συμπεριφορά; Αν
δεν μας αρέσουν, δεν είναι τουλάχιστον συμφεροντολογικά (για να μείνουμε εκεί) ορθό, να
τους αποπέμψουμε με μια συγγνώμη και όχι καθυβρίζοντας τους, όπως στην περίπτωση
της ΣΣ, η οποία προς τιμή της μέχρις εδώ, δεν έχει σηκώσει το γάντι που της πετάξαμε,
παρά μόνο με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο; Είναι τόσο πολύ δύσκολο να σκεφτούμε την
αποπομπή να συνοδεύεται μόνο από την έκφραση απόκλισης από τις δικές μας επιθυμίες
και πιστεύω και μια συγγνώμη, χωρίς τους ‘κοσμητικούς’ χαρακτηρισμούς που
απευθύναμε ;

Δέκατον: Και τέλος κάτι ακόμα: πως παίρνουμε τις αποφάσεις στο κόμμα μας; Σεβόμαστε τις
τοπικές απόψεις και δεν αντιπαρατιθέμεθα μ’ αυτές ακόμα και αν δεν μας καλύπτουν
αρκετά ή το αντίθετο; Ερχόμαστε σε κόντρα με τις τοπικές οργανώσεις της Δυτικής
Μακεδονίας, καταργούμε τις αποφάσεις τους και εφαρμόζουμε αποφάσεις των κεντρικών
οργάνων για τον Καρυπίδη, διακινδυνεύοντας μάλιστα να μας αποκαλέσουν και τσιράκια
ξένων, Αμερικανών, Εβραίων, κτλ. (Τράγκας κτλ.), ή το αντίθετο όπως έγινε με τις
οργανώσεις της Πελοποννήσου και την υποψηφιότητα Βουδούρη , διακινδυνεύοντας να
μας χαρακτηρίσουν συχνά οι ίδιοι, ενδοτικούς έναντι του μνημονίου, των Γερμανών, νέο
ΠΑΣΟΚ κτλ.; Ή πάλι καταργώντας τις αποφάσεις συλλογικών οργάνων και εφαρμόζοντας –
σεβόμενοι τις απόψεις των τοπικών οργανώσεων όπως στην Θράκη, διακινδυνεύοντας τον
χαρακτηρισμό των φιλότουρκων (συχνά ξανά από τους ίδιους κύκλους); Δύσκολα 
μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτά τα ζιγκ –ζάγκ και αναστροφές. Αποτελούν όλα τα
παραπάνω υποδείγματα συνέπειας και λειτουργικής (όχι μόνο στα λόγια), εσωκομματικής
δημοκρατίας; Σε κάθε περίπτωση, απέχουμε ως κόμμα ελάχιστα από το να μας αποδοθούν
σειρά χαρακτηρισμών που εμείς εδώ δεν θέλουμε καν να προφέρουμε, αλλά που εύκολα
μπορούν να εννοηθούν με απλή επισκόπηση των παραπάνω κινήσεων.
Καιρός είναι επομένως να γίνει αντιληπτό σε μερίδα της βάσης αλλ’ ίσως και της ηγεσίας, ότι θέματα όπως τα παραπάνω δεν είναι για εσωκομματικά παιγνίδια, ούτε για άσκηση ιδεοληπτικών
κατασκευών. Ότι αφήνουν ακάλυπτο ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος από αυτό το 22%, 23%
ή 25% του ελληνικού λαού που πρόσφατα στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ , αλλά πιστεύουμε ακόμα
και ένα σημαντικό μέρος των παραδοσιακών οπαδών του. Ότι αποδυναμώνουν τον κοινό
στόχο να ανδρωθεί μια παράταξη σε εθνικό επίπεδο, ικανή να αντιπαρατεθεί με το σάπιο
κατεστημένο και τους διεθνείς προστάτες του και να αρχίζει να χαράσσει ένα διαφορετικό
δρόμο στην χώρα αλλά και στην Ευρώπη και παραπέρα. Δεν είναι προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ
η συνέχιση-διαιώνιση αυτών των καταστάσεων. Δεν είναι προς το συμφέρον του να αγνοεί
ότι δημιουργεί ένα σημαντικό κενό στα πλευρά του, που ας μην υπάρχει αμφιβολία πολλοί
θα προστρέξουν να το καλύψουν ασμένως. Και κάτι τελευταίο: πολλοί από εμάς που
πιστεύουμε -ασπάζονται στον ένα ή τον άλλο βαθμό τις παραπάνω απόψεις, επιδείξαμε
ψυχραιμία αποφεύγοντας να δημοσιοποιήσουμε τις ανοικτές και πολύ έντονες διαφωνίες
μας με όσα έγιναν. Δεν βγάλαμε δημόσιες ανακοινώσεις, δεν βγήκαμε στα κανάλια κτλ.
Όμως αρκετοί άλλοι, δεν έδειξαν και δεν δείχνουν την ανάλογη αυτοσυγκράτηση. Αφού
κατ΄ αρχάς δημιούργησαν το πρόβλημα, διαρκώς με άρθρα, δημόσιες εμφανίσεις σε
τηλεοράσεις κτλ. ανοικτά υποστηρίζουν τις θέσεις τους, επαίρονται για την επικράτηση των
ιδεών τους (δες π.χ. την τοποθέτηση Δ. Χριστόπουλου για την συμβολή του στην αποπομπή
ΣΣ, αλλά και γενικότερα για το ποιες είναι οι σωστές θέσεις περί αριστεράς και έθνους κτλ.)
και συντηρούν το πρόβλημα στην επικαιρότητα. Παρά την κρισιμότητα του θέματος και
παρά την κατά την γνώμη μας εντελώς λανθασμένη αντίληψη , αλλά και διαχείριση του
θέματος, πρέπει αυτή την στιγμή να πέσουν οι τόνοι για να επικεντρωθούμε στον
προεκλογικό αγώνα. Μετά τις εκλογές πρέπει να το αντιμετωπίσουμε άμεσα. Για να γίνει
όμως δυνατή η επικέντρωση στον προεκλογικό αγώνα, θα πρέπει και αυτοί που
προκάλεσαν και συντηρούν το πρόβλημα να αντιληφθούν ότι δεν ωφελούν το κόμμα, ότι
οι απόψεις τους που τόσο φωναχτά υποστηρίζουν, μιας και αντανακλούν την γνώμη ενός
μάλλον ελάχιστου ποσοστού του λαού μας, αφαιρούν και δεν προσθέτουν. Οι καιροί ου
μενετοί… για να έχουμε την πολυτέλεια να πυροβολούμε τα πόδια μας.

Έφη Κωτσάκη
Πηγή: Σοσιαλιστική Τάση / ΣΥΡΙΖΑ