Τρεις υπουργοί, οι Χρήστος Παπουτσής, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και
Νίκος Δένδιας, πέρασαν από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το οποίο
στην πορεία έγινε υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη,
κατά το 2012. Το δόγμα όμως που ακολουθήθηκε και από τους τρεις οσο
αφορά την “ασφάλεια” και τα μέτρα, ώστε να ενισχυθεί η αίσθηση της
“ασφάλειας” στον πολίτη κινήθηκαν στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση: αυτή του
ότι δεν χωράμε όλοι στη χώρα με κύρια απειλή για την “ασφάλεια” τη
μετανάστευση, η οποία χρεώθηκε και την αύξηση της εγκληματικότητας, ενώ
από κάποιο σημείο και έπειτα, όσο εντεινόταν ο προεκλογικός αγώνας,
έφτασε η λέξη μετανάστης να είναι σχεδόν συνώνυμη με την παρανομία και
το έγκλημα.

Ως εκ τούτου, έφτασε ο φράχτης του Έβρου να θεωρείται Δημόσια
Επένδυση, η μοναδική ίσως που έγινε από την κυβερνήσεις των Μνημονίων
και τα στρατόπεδα κράτησης να διαφημίζονται επί Χρυσοχοΐδη ως “ευκαιρίες
ανάπτυξης” για τις περιοχές που θα τα φιλοξενούσαν, καθώς θα
δημιουργούσαν, όπως έλεγε, θέσεις εργασίας από τραπεζοκόμους μέχρι
σεκιουριτάδες (!), στους οποίους θα ανέθεταν τη φύλαξη των εσωτερικών
χώρων των κέντρων κράτησης, κάτι που τελικά δεν έγινε.

Η “ανάπτυξη” των ανθρωποφυλάκων
Ενδεικτικό είναι πως η σύσταση στρατοπέδων κράτησης μεταναστών
ανακοινώθηκε από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που 20 μόλις ημέρες πριν είχε
επιστρέψει στο υπουργείο, σχεδόν 15 ημέρες πριν προκηρυχθούν οι εκλογές
της 6ης Μαΐου. Ανακοίνωση που είχε συνοδευτεί μάλιστα και από fast track
διαδικασίες ώστε ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη να μπορεί να
επιδείξει τουλάχιστον ένα στρατόπεδο κράτησης μεταναστών στους
ψηφοφόρους του. Χαρακτηριστικό είναι ότι το πρώτο κέντρο κράτησης που το
υπουργείο είχε προσπαθήσει να φτιάξει ήταν σε ένα εγκαταλελειμμένο
στρατόπεδο στη Νεάπολη Κοζάνης, που δεν είχε πια καλά καλά περίφραξη και
που η χωρητικότητά του έφτανε το 1/4 του αριθμού που το υπουργείο
φερόταν να θέλει να θέσει υπό κράτηση. Υπήρχαν δε κτήρια που οι τοίχοι
τους ήταν ετοιμόρροποι, όπως κατήγγειλε τότε η δήμαρχος Βοϊου, Π.
Ορφανίδου. Πρέπει να σημειωθεί ότι, κατά πληροφορίες, για να ξεπεραστεί η
“ανεπάρκεια” τοίχων στα κτήρια είχε ακόμη προταθεί οι κρατούμενοι να
κρατούνται σε σκηνές!

Επόμενη κίνηση του τότε υπουργού ήταν να επιλέξει μια λύση που
κανένας δεν θα μπορούσε να επέμβει για να μπορέσει να στηθεί στην
κυριολεξία εν μια νυκτί ένα κέντρο κράτησης: μέσα στον χώρο της σχολής
αστυνομίας στην Αμυγδαλέζα στα παλιά λυόμενα που είχαν φιλοξενήσει το
2004 τους αστυνομικούς που είχαν μεταβεί υποστηρικτικά από την επαρχία
για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκε και ο διάδοχός του στο υπουργείο Ν. Δένδιας
χρησιμοποιώντας τις σχολές αστυνομίας σε Κομοτηνή και Ξάνθη αλλά και το
κέντρο νεοσυλλέκτων της Κορίνθου πριν προλάβουν καλά καλά να φύγουν
όλοι οι φαντάροι, σε μια νυχτερινή επιχείρηση μεταφοράς κρατουμένων,
όπως έγινε και στα κέντρα κράτησης σε Κομοτηνή, Ξάνθη και Παρανέστι, για
να αποφύγει αντιδράσεις κατοίκων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς
κρατουμένων – μεταναστών.

“Οι υγειονομικές βόμβες”
Εκτός από την επίκληση της “αυξημένης εγκληματικότητας” των παράνομων
μεταναστών, ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης εισήγαγε και μια ακόμα απειλή για να
φοβίσει τον ανασφαλή εξαιτίας των Μνημονίων ψηφοφόρο, αυτή της
“υγειονομικής βόμβας” που αποτελούν οι “παράνομοι μετανάστες” που
εργάζονται σε καταστήματα εστίασης ή εκδίδονται. Κάπως έτσι, μαζί με τον
τότε υπουργό Υγείας Α. Λοβέρδο την Κυριακή 1 Απριλίου, παρουσιάζουν την
“υγειονομική διάταξη” βάσει της οποίας καθιερώνεται «υποχρεωτικά ο
έλεγχος για λοιμώδη και μεταδοτικά νοσήματα όλων των μεταναστών και
αιτούντων άσυλο ή visa για είσοδο στην Ελλάδα, καθώς και των μεταναστών
που επιθυμούν να παραμείνουν μόνιμα στη χώρα». Οι υποχρεωτικοί έλεγχοι
και κράτηση δεν εξαιρούν ούτε τους αιτούντες άσυλο.

Λίγα μόνο εικοσιτετράωρα πριν από τις εκλογές, βασισμένη στην
υγειονομική διάταξη, η αστυνομία ξεκινά επιχειρήσεις – “σκούπα” σε
πιάτσες και “σπίτια” για να βρει τις αλλοδαπές ιερόδουλες που “σκορπούν
τον θάνατο στους Έλληνες οικογενειάρχες” κατά τον Χρυσοχοΐδη. Αντ’ αυτού
όμως βρίσκουν Ελληνίδες χρήστριες οροθετικές που για τη δόση τους
εκδίδονται στα στενά της Ομόνοιας. Μπορεί να μην επιβεβαιώθηκαν τα περί
“υγειονομικής βόμβας” των αλλοδαπών γυναικών, ωστόσο αυτό δεν πτόησε τις
αρχές να δώσουν στη δημοσιότητα, κατόπιν εισαγγελικής διάταξης, τις
φωτογραφίες και τα στοιχεία τους διαπομπεύοντάς τις. Ακολούθησε δε η
προφυλάκισή τους για βαριά σκοπούμενη βλάβη, παρά το γεγονός ότι οι
ίδιες δεν γνώριζαν ότι είναι οροθετικές και παρά τις ποικίλες
παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους, όπως ανέδειξαν και κατήγγειλαν
αργότερα δικηγόροι που βρέθηκαν δίπλα τους.

Για την υπόθεση μάλιστα έχει γίνει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καθώς και μηνύσεις από την Πρωτοβουλία
Αλληλεγγύης Διωκομένων Οροθετικών αλλά και προσφυγή στο ΣτΕ για την
υγειονομική διάταξη Λοβέρδου – Χρυσοχοΐδη που επέτρεψε τους
αναγκαστικούς ελέγχους.

Η “φιλοξενία” του Ν. Δένδια
Φυσικά τα προεξαγγελθέντα κέντρα κράτησης χρειάζονται και
κρατουμένους, ειδικά όταν έχει εκλεγεί πρωθυπουργός με σύνθημα περί
“ανακατάληψης των πόλεων” από μυριάδες παράνομους μετανάστες, ο αριθμός
των οποίων ανέβαινε σε κάθε ξενόφοβη δημόσια παρέμβαση. Κάπως έτσι, στις
αρχές Αυγούστου, ο Ν. Δένδιας εξαγγέλλει την έναρξη της αστυνομικής
επιχείρησης “Ξένιος Ζευς”, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια
σκούπα σε Αττική και στον Έβρο εναντίον όσων δεν μιλούν καλά τα
ελληνικά. Όσοι από αυτούς δεν έχουν χαρτιά καταλήγουν στα κέντρα
κράτησης υπό άθλιες συνθήκες και υφίστανται διαφόρων ειδών παραβιάσεις,
όπως καταγράφει η Διεθνής Αμνηστία και ΜΚΟ που επισκέπτονται τους
χώρους.

Θυμίζουμε δε ότι τις πρώτες ημέρες της επιχείρησης υπήρχαν
καταγγελίες, τις οποίες κατέγραψε η Διεθνής Αμνηστία, ότι μετανάστες που
επιλέχθηκαν βάση των χαρακτηριστικών τους προσήχθησαν παρά το γεγονός
ότι διέθεταν νομιμοποιητικά έγγραφα, και μάλιστα όχι μόνο μία φορά την
ημέρα, αλλά περισσότερες ακόμα και από δύο φορές!

Ο απολογισμός ωστόσο της επιχείρησης με το ειρωνικό, το λιγότερο,
όνομα που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Δεκέμβριο κατέρριψε τους αστικούς
μύθους περί 1,5 εκατομμυρίου παρανόμων μεταναστών μόνο στην πρωτεύουσα,
την οποία ήθελε να “ανακαταλάβει” ο πρωθυπουργός με στρατηγό του τον Ν.
Δένδια. Ταυτόχρονα επιβεβαιώθηκε ο ρατσιστικός χαρακτήρας της
επιχείρησης, αν παρατηρήσουμε την αναλογία προσαγωγών και συλλήψεων.

Πιο συγκεκριμένα, στην Αττική προσήχθησαν 58.293 αλλοδαποί. Από αυτούς μόνο 4.092 δεν είχαν χαρτιά, ενώ συνελήφθησαν 36
άτομα, Έλληνες και ξένοι, για παράνομη οπλοκατοχή, κατοχή ναρκωτικών
ουσιών, διακίνηση μη νόμιμων μεταναστών, παροχή καταλύματος σε μεγάλο
αριθμό ατόμων και διευκόλυνση της παραμονής τους, κατοχή λαθραίων
τσιγάρων, παρεμπόριο, παρακώλυση κυκλοφορίας οχημάτων σε φωτεινούς
σηματοδότες, καταδιωκτικά έγγραφα καθώς και για πολεοδομικές παραβάσεις.
Επιπλέον διενεργήθηκαν 478 έρευνες σε σπίτια παρουσία εισαγγελικών λειτουργών.

Η “συμβολική αξία” ενός αναποτελεσματικού φράκτη που πληρώθηκε από το πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων!

Σοβαρή παράλειψη θα ήταν να μην αναφερθούμε και στο μόνο έργο της
κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που ολοκληρώθηκε επί συγκύβερνησης και χρηματοδοτήθηκε
εξ ολοκλήρου από το κατακρεουργημένο από τα Μνημόνια Πρόγραμμα Δημοσίων
Επενδύσεων, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε να το χρηματοδοτήσει
επικαλούμενη ότι τέτοιου είδους μέτρα είναι βραχυπρόθεσμα και δεν
συμβάλλουν στην καταπολέμηση του προβλήματος της “λαθρομετανάστευσης”.
Δεν ήταν άλλο από τον φράκτη 10 χλμ. στην περιοχή της Νέας Βύσσας στον
Έβρο, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2012, στον
διπλάσιο χρόνο δηλαδή από ό,τι προβλεπόταν, καθώς η έναρξη των εργασιών
κατασκευής του φράκτη είχε γίνει στις 5 Φεβρουαρίου του 2012, με τον
τότε υπουργό Χρήστο Παπουτσή να δηλώνει μεταξύ άλλων πως “εκείνο που
έχει σημασία είναι ότι ο φράκτης είναι έργο που έχει πολύ μεγάλη
συμβολική αξία”.

Το έργο, εμπνεύσεως του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη Χρ.
Παπουτσή, αρχικά εντάχθηκε στον ευρύτερο σχεδιασμό υποδομών για την
αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, ο οποίος έπρεπε να εγκριθεί
από την Ε.Ε. και για τον οποίο είχαμε μάλιστα ζητήσει συγχρηματοδότηση
ύψους 4,9 εκατ. ευρώ.

Ωστόσο, από την πρώτη στιγμή, η Κομισιόν, διά στόματος της επιτρόπου
για θέματα Μετανάστευσης Σεσίλια Μάλμστρομ, είχε εκφράσει την αντίθεσή
της στην κατασκευή του φράκτη επικαλούμενη αναποτελεσματικότητα. Η
επιμονή μάλιστα του Έλληνα υπουργού στην ανέγερση του φράχτη και στην
ένταξή του στο συνολικό πρόγραμμα διαχείρισης των συνόρων μπλόκαρε
ουσιαστικά την έγκριση χρηματοδότησής του από την Κομισιόν, όπως
παραδέχθηκε ο ίδιος ο Χρ. Παπουτσής σε δηλώσεις του τον περασμένο
Φεβρουάριο, η οποία προχώρησε αφού η ελληνική κυβέρνηση στις 6
Σεπτεμβρίου αποφάσισε να κατασκευάσει τον φράκτη μόνη της από το
Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Και οι πρόσφυγες, κύριε;
Οι πρόσφυγες, οι μετανάστες χωρίς χαρτιά και οι αιτούντες άσυλο από
την άλλη έχουν πια όλοι την ίδια μοίρα στη χώρα μας, όπως καταγράφεται
και σε πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας. H “θωράκιση” των χερσαίων
συνόρων με φράκτη και “Ξένιο Δία” στερεί την δυνατότητα προσέγγισης
ανθρώπων που πρέπει να λάβουν διεθνή προστασία, κατα παράβαση των
διεθνών υποχρεώσεων της χώρας, όπως σημειώνει και η Ύπατη Αρμοστεία για
τους Πρόσφυγες. Κατά συνέπεια επιλέγουν επικινδυνότερους δρόμους και,
όταν φτάσουν στην Ελλάδα, πριν καταγραφούν, κρατούνται. Υπηρεσία Ασύλου
και Πρώτης Υποδοχής είναι ακόμα στα χαρτιά. Το να καταθέσεις αίτηση
ασύλου είναι σχεδόν αδύνατον καθώς, όπως καταγγέλλουν Ύπατη Αρμοστεία,
Διεθνής Αμνηστία, δικηγόροι και οργανώσεις, μόνο 20 αιτήματα δέχονται
κάθε εβδομάδα, με συνέπεια οι αποτυχόντες να καταθέσουν αίτημα πέφτουν
θύμα του “Ξένιου Δία”, ενώ η νέα νομοθεσία προβλέπει την κράτηση και των
αιτούντων άσυλο μέχρι 18 μήνες.

Από την άλλη πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο και μετανάστες δεν τολμούν να
κυκλοφορήσουν καθώς πέφτουν θύματα ρατσιστικών επιθέσεων, ειδικά μετά
την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή.
Τα θύματα των επιθέσεων αυτών είναι ουσιαστικά απροστάτευτα, καθώς,
σύμφωνα και με μαρτυρίες που κατέγραψε η Δ.Α., αντιμετωπίζονται με
αδιαφορία από τις αρχές, αν δεν συλληφθούν για να απελαθούν τα ίδια τα
θύματα στην περίπτωση που δεν έχουν χαρτιά. Καμία πρόβλεψη προστασίας
των θυμάτων δεν παρέχεται ούτε και στο Π.Δ. του υπουργείου Δημόσιας
Τάξης για τη σύσταση τμημάτων αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας, γεγονός
που σημαίνει πως τα θύματα δεν θα καταγγέλλουν ρατσιστικά εγκλήματα υπό
τον φόβο της σύλληψης – απέλασης.
http://avgi.gr/