Συγκεκριμένα, κατά τη συνάντησή του με την αμερικανίδα ομόλογό του στο περιθώριο της διάσκεψης των «Φίλων της Συρίας», που διεξήχθη στην Κωνσταντινούπολη την 1η Απριλίου, ο κ. Νταβούτογλου φέρεται να δήλωσε στην κ. Κλίντον -σε συνέχεια των λεχθέντων και από τον τούρκο πρωθυπουργό προς τον αμερικανό Πρόεδρο, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στη Σεούλ- ότι ναι μεν η Άγκυρα αντιμετωπίζει θετικά την επαναλειτουργία της Σχολής, η Ελλάδα όμως θα πρέπει να προβεί στις κατάλληλες ενέργειες για τα ζητήματα που έχουν σχέση με τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, υπονοώντας προφανώς εκπαιδευτικά ζητήματα καθώς και το ζήτημα των μουφτήδων. Επανέρχεται, με άλλα λόγια, η Άγκυρα στη γνωστή «συμψηφιστική»της πολιτική στο μειονοτικό.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελληνική Πολιτεία, από πλευράς της, αντιμετωπίζει τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας ως έλληνες πολίτες, που απολαμβάνουν πλήρους ισονομίας και ισοπολιτείας. Η Ελλάδα ακολουθεί μια πολιτική με συνέπεια, εφαρμόζουσα τις προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάννης και του διεθνούς δικαίου, και παράλληλα προσπαθεί να αντιμετωπίζει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις ανάγκες της μειονότητας σε όλους τους τομείς.

Επανερχόμενοι στο θέμα των μουφτήδων, πρέπει να τονίσουμε ότι τούτο αποτελεί κρίσιμο στοιχείο που επηρεάζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ως γνωστόν, ο μουφτής διορίζεται -και δεν εκλέγεται, όπως θα επιθυμούσε η Άγκυρα- με απόφαση του υπουργού Παιδείας, έπειτα από επικύρωση του διορισμού του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και ορκίζεται ενώπιον του περιφερειάρχη. Είναι θρησκευτικός λειτουργός, αλλά συγχρόνως ασκεί και δικαστικές αρμοδιότητες σε θέματα που άπτονται του οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου των μουσουλμάνων ελλήνων πολιτών που ζουν στην περιφέρειά του.

Τούτο εξηγεί πλήρως τους λόγους για τους οποίους επιβάλλεται ο διορισμός τους από το κράτος και όχι διά της εκλογής του.

Επί χρόνια, η διαδικασία αυτή δεν είχε αμφισβητηθεί, μέχρι τον Αύγουστο του 1990. Διοργανώθηκαν τότε, εγκαινιάζοντας νέα τακτική, «εκλογές» μεταξύ των πιστών που παρακολουθούσαν την προσευχή της Παρασκευής, από τις οποίες προέκυψαν, κατά αντιποίηση αρχής, οι αποκληθέντες ψευδομουφτήδες, που ουδέποτε αναγνωρίστηκαν από το ελληνικό κράτος. Οι νομίμως διορισμένοι από την ελληνική Πολιτεία μουφτήδες, οι οποίοι σημειωτέον μισθοδοτούνται από αυτήν, αποτελούν και τους μόνους αναγνωρισμένους μουσουλμάνους θρησκευτικούς λειτουργούς.

Η κατάσταση όμως περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, γιατί η Άγκυρα επιμένει, τελείως παράλογα, στην εξίσωση του θεσμού της μουφτείας με εκείνον του Οικουμενικού Πατριάρχη… Η εμμονή αυτή της Τουρκίας στη λογική που εξισώνει τον ύψιστο πνευματικό ηγέτη των τριακοσίων και πλέον εκατομμυρίων πιστών ανά τον κόσμο με έναν τοπικό θρησκευτικό λειτουργό δεν προκαλεί μόνον απορίες, αλλά αποκαλύπτει με πολύ σαφή τρόπο την τουρκική αδιαλλαξία και την απροκάλυπτη καταπάτηση των δικαιωμάτων του Οικουμενικού Θρόνου. Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό της τουρκικής πολιτικής αποτελεί και η μη αποδοχή του οικουμενικού χαρακτήρα του Πατριαρχείου, ενώ, τελείως παράλογα, θεωρεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη μόνον ως τον θρησκευτικό ηγέτη των μειονοτικών ελλήνων ορθοδόξων που διαβιούν στην Τουρκία…

Περιττό να τονιστεί ότι η οικουμενικότητα του Θρόνου ανάγεται στον 6ο μ.Χ. αιώνα και τυγχάνει παγκόσμιας αναγνώρισης. Το δε περιεχόμενό του ενέχει αποκλειστικά και μόνο εκκλησιαστικό και πνευματικό περιεχόμενο, γεγονός που η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει, εντάσσοντας και αυτό στην πολιτική που ακολουθεί στο μειονοτικό.

Επαναλαμβάνουμε ότι το μειονοτικό δεν αποτελεί διμερές μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας θέμα. Αποτελεί εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας. Άπτεται του σεβασμού των δικαιωμάτων όλων ανεξαιρέτως των πολιτών που διαβιούν στη χώρα. Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι ο σεβασμός των δικαιωμάτων αυτών προκύπτει και από τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Άγκυρας, υπό το φως μάλιστα των προενταξιακών διαπραγματεύσεων που διεξάγει με την ΕΕ.

Τούτο ουδείς δικαιούται να το λησμονεί. Ούτε φυσικά και οι εταίροι μας.

PARON